Είμαι με κάθε επισημότητα αλλεργική στο κεντρί της σφήκας. Από τότε που το έμαθα θυμάμαι τον εαυτό μου πολλά μεσημέρια διακοπών σε ταβέρνες να ουρλιάζει με ήχο ή και όχι και να γυρίζει γύρω γύρω από ένα τραπέζι επειδή εμφανίστηκε μία σφήκα. Επέλεξα ένα σπίτι με σίτες στα παράθυρα κυρίως για αυτό και γενικά οι μεγαλύτεροι φόβοι και εφιάλτες μου περιλαμβάνουν ήχο εντόμου.
Το πρώτο απόγευμα επί των ημερών της καραντίνας που έμεινα ολομόναχη στο σπίτι λοιπόν έμαθα να αντιμετωπίζω τους φόβους μου – ξεκινώντας από μία σφήκα στην κουζίνα μου
Ήταν από τις πρώτες μέρες που η θερμοκρασία ανέβηκε κι εκείνο το πρωί οι μπαλκονόπορτες έμεναν για πολλές ώρες ανοιχτές. Όταν είχε πια νυχτώσει είχα μόλις κλείσει τον υπολογιστή μου και είχα πάει στην κουζίνα να ετοιμάσω κάτι να φάω. Ήταν εκεί. Αιωρούταν πάνω από τον πάγκο της κουζίνας σαν UFO. Μια σκιά, η οποία γλίστρησε σε ένα αστραφτερό ”ανάχωμα” με φρέσκες ντομάτες που προορίζονταν για τη σαλάτα μου. Ήθελε πόλεμο. Το δήλωσε ένα απότομο buzzzz. Έκανε μία πάνω και μία κάτω, μία νευρική ακανόνιστη πτήση.
Μια προηγούμενη εκδοχή του εαυτού μου θα είχε ουρλιάξει και θα είχε αρπάξει τα κλειδιά να βγει στον δρόμο. Αλλά όχι σήμερα. Δεν το έκανα. Δεν τράπηκα σε φυγή. Άρπαξα ένα φυλλάδιο από αυτά που μοιράζουν στα super market με τις προσφορές και κανείς δεν διαβάζει και με μία άτσαλη κίνηση στρίμωξα τη σφήκα ανάμεσα στο χαρτί και στα πλακάκια πάνω από τις ντομάτες. Το βλέμμα μου μία έπεφτε πάνω στη τιμή της φέτας ανά κιλό και μία πάνω στην κοιλιά της σφήκας, παχουλής και καλυμμένης με μαύρες και κίτρινες ρίγες. Εκείνη τη στιγμή, δεν ξέρω γιατί, αναρωτήθηκα αν υπάρχουν αρσενικές και θηλυκές σφήκες και αν η συγκεκριμένη είναι νέα ή κάποια μεγαλύτερη.
Τα φτερά της έπεσαν πίσω από το σώμα του σαν ένα μικροσκοπικό σακίδιο. Σημάδι ότι κέρδιζα. Κοιταζόμασταν κατάματα. Ο χρόνος μετρούσε διπλά. Δεν ήταν εύκολο να κάνω την επόμενη κίνηση. Έπρεπε να διαλέξω αν θα έβαζα παραπάνω πίεση ή αν θα ελευθέρωνα τη σφήκα. Τα διασταυρωμένα βλέμματά μας είχαν τόση ένταση που θα μπορούσαν να διατηρήσουν ακόμα και ατσάλι.
Και τότε υποχώρησα
Άφησα ήρεμα το χαρτί και έμεινα να δω τι θα κάνει. Χωρίς φωνές. Χωρίς σπασμωδικές κινήσεις. Η σφήκα έκανε μερικές ζαλισμένες σβούρες πάνω από τις ντομάτες και αγχωμένη κατευθύνθηκε προς το φως. Βούιζε πάνω στη σήτα προσπαθώντας να βρει τρόπο διαφυγής. Βρισκόμουν δύο βήματα μακριά από την πόρτα και έπρεπε να δράσω γρήγορα για να μην επιστρέψει ξανά μέσα στην κουζίνα. Έπρεπε να απλώσω το χέρι για να σύρω τη σήτα και εκείνη ήταν πολύ κοντά. Το βουητό της μου προκαλούσε ταραχή. Και τότε άκουσα τον εαυτό μου να μιλάει στη σφήκα, να προσπαθεί να την ηρεμήσει και να την καθοδηγήσει. “Κάνε λίγο πιο αριστερά για να σου ανοίξω” της είπα και την ίδια στιγμή αναρωτιόμουν πόσο κοντά στην τελειότητα θα ήταν η φύση αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε όλα τα όντα μεταξύ μας.
Αργότερα, όσο έκοβα τη σαλάτα σκεφτόμουν ότι μου πήρε σαράντα χρόνια να φτάσω σ’ αυτό το σημείο. Ακριβώς τρεις δεκαετίες συν τα δέκα χρόνια που έβγαινε η Britney Spears με τον Justin Timberlake. Αρκετός χρόνος να αφιερώσει κανείς ώστε να είναι σε θέση να βρίσκεται χωρίς φόβο στο ίδιο δωμάτιο με μια σφήκα.
Μέχρι να φτάσουμε εδώ θέλω να ξέρεις πως η ζωή δεν μου χαρίστηκε. Ήρθα κι άλλες αρκετές φορές αντιμέτωπη με μία σφήκα αλλά σχεδόν πάντα υπήρχε κάποιος εκεί τριγύρω να επιληφθεί. Τις φορές που ήμουν μόνη μου και πάλι δεν υπήρχε δράμα. Έπαιρνα την τσάντα και τα κλειδιά μου και γυρνούσα στο σπίτι δύο μέρες μετά, ελπίζοντας πως η δική μου σφήκα ήταν ο Μαγκάιβερ των σφηκών και κατάφερε να σωθεί μόνη της αδειάζοντάς μου τη γωνιά. Και κάπως έτσι έφτασα να γιορτάζω που κατάφερα να αντιμετωπίσω μία σφήκα.
