Δεν αγαπούσα το τρέξιμο από πάντα. Αλλά στη μέχρι σήμερα ζωή μου, πάντα, πολύ κοντά μου, όπου κι αν ήμουν, βρισκόταν ένας τρόπος να τρέξω. Σαν παιδί που μεγάλωσε στην επαρχία, είχα την ευκαιρία να παίξω και να τρέξω σε χωμάτινα μονοπάτια, σε βουνά και σε παραλίες. Πήγα σε ένα σχολείο που χωριζόταν με μία μικρή μεταλλική πόρτα από το τοπικό γήπεδο ποδοσφαίρου, στο οποίο τα περισσότερα παγωμένα πρωινά έτρεχα από τέρμα σε τέρμα για ζέσταμα στο μάθημα της γυμναστικής.

Μεγαλώνοντας, στην πρωτεύουσα πια, μοίραζα τα περισσότερα απογεύματα ανάμεσα στο Πεδίο του Άρεως και το γήπεδο του Πανελληνίου, με τα ακουστικά μου στα αυτιά. Η επόμενη γειτονιά μου με άφησε να ανακαλύψω τα μονοπάτια του Λυκαβηττού, τρόπους να ελίσσομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που έβγαλαν βόλτα τον σκύλο τους και να χαζεύω από ψηλά το ηλιοβασίλεμα και την πόλη. Αυτή την περίοδο, ζω δίπλα σε ένα δημοτικό στάδιο που τα βράδια ανάβει τους προβολείς του για να τρέξουμε εμείς οι παράξενοι τύποι με τα φλούο παπούτσια.

Όλα, έχεις τον λόγο μου, προέκυψαν χωρίς να τα επιδιώξω. Όπως και το τρέξιμο στη ζωή μου. “Ό,τι ξέρω για τη ζωή το οφείλω στο τρέξιμο και στους φόβους μου” λέω συχνά και το εννοώ. Ας μιλήσουμε όμως για το τρέξιμο.

1. Το τρέξιμο μου έμαθε πως πρέπει πάντα να συνεχίζεις με το κεφάλι ψηλά

Ένα αγόρι που μου άρεσε πολύ και συνηθίζαμε να τρέχουμε μαζί, μου είπε μία μέρα: “Όταν δεν αντέχεις άλλο να θυμάσαι πως έχεις φτάσει μόνο στο 40% των δυνατοτήτων σου“.  Το είχα βρει ευφυές και τέλεια ευκαιρία να τον ερωτευτώ λίγο παραπάνω. Μετά από χρόνια έμαθα πως αυτός είναι ένας από τους βασικούς κανόνες εκπαίδευσης του Αμερικάνικου Ναυτικού.

Κάθε φορά που νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, συμβαίνει ακριβώς η ίδια ιστορία. Τα πόδια μου είναι σαν από μολύβι. Η αναπνοή μου δεν ακολουθεί κανέναν κανόνα και η συνέχεια της ζωής μοιάζει να απομακρύνεται. Σκέφτομαι ότι είναι ζήτημα δευτερολέπτων να με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου και να πέσω. ‘Οτι πολύ θολά θα βλέπω κάποιους να τρέχουν από πάνω μου να με σώσουν, να μου ρίχνουν νερό στο πρόσωπο για να με συνεφέρουν. Και μετά μαύρο. Όμως δεν αφήνω να γίνει έτσι. Όταν νιώθω ότι πάει να ξεκινήσει αυτό το μοτίβο εγώ σηκώνω το κεφάλι, σταματάω να κοιτάζω το έδαφος. Κοιτάζω ευθεία μπροστά, εκεί που θέλω να πάω. Δίνω εντολές στα πόδια μου, αριστερό-δεξί και συνεχίζω μέχρι να ξαναβρώ τον ρυθμό. Όπως έχει πει κι ο Winston Churchill, “Αν βρεθείς να περπατάς στην κόλαση, φρόντισε να συνεχίσεις να προχωράς”.

2. Το τρέξιμο μου έμαθε την αξία της ξεκούρασης και της αποθεραπείας

Πάντα πίστευα πως οι ώρες στον καναπέ και ο παραπάνω ύπνος είναι χαμένος χρόνος απο τη ζωή. Από τότε που τρέχω έχω γίνει πιο ευγενική με το σώμα μου και τον εαυτό μου. Αποδέχομαι περισσότερο τις ανάγκες μου και ξέρω καλύτερα πότε πρέπει να σταματήσω να με πιέζω. Αυτό ονομάζεται προσωπικά όρια κι είναι υπέροχο να τα γνωρίζεις. Το τρέξιμο μου έμαθε να εκτιμώ την ξεκούραση και την αποθεραπεία.  Καθώς και τον χρόνο που χρειάζεται το σώμα σου να επανέλθει.

Στη ζωή, είναι χρήσιμο να απολαμβάνεις μερικές στιγμές χαλάρωσης. Είναι εκείνος ο χρόνος που θα σου δώσει την ενέργεια αλλά και το κριτήριο για να χαρείς περισσότερο τις υπόλοιπες -πιο ζωηρές- στιγμές.

3. Το τρέξιμο με έμαθε να βάζω στόχους

Τα έξι χρόνια που έτρεχα στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, εκείνο δίπλα από το σχολείο μου, ξεκινούσα από το ένα τέρμα και τρέχοντας κάθετα το γήπεδο έφτανα στο απέναντι τέρμα. Τα πρώτα χρόνια ένιωθα σαν νικητήριο γκολ και γελούσα μόνη μου. Έφτανα στο τέρμα, άγγιζα το διχτάκι και άκουγα φανταστικά συνθήματα οπαδών. Όσο όμως έπαιρνα πιο σοβαρά το τρέξιμο άρχισα να βρίσκω τρόπους να με παρακινώ να φτάσω ξανά και ξανά, από τέρμα σε τέρμα.

Στην τελευταία τάξη του Λυκείου ήμουν πια η κλασική μορφή που τα περισσότερα πρωινά έτρεχε πάνω κάτω στο γρασίδι. Κανείς από όσους με έβλεπαν, καθηγητές και συμμαθητές μου δεν ήξεραν πως κάθε φορά πριν ξεκινήσω μία προπόνηση έβαζα στο κεφάλι μου έναν στόχο-ευχή. Κάθε φορά που έφτανα στο τέρμα έπιανα το δίχτυ κι επαναλάμβανα από μέσα μου τον στόχο. Στόχο για το σχολείο, για τις σπουδές, για τα αγόρια, για τη ζωή.

Επέμενα. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου κάθε φορά να πιάσω συνολικά είκοσι φορές τα δίχτυα των τερμάτων. Έπρεπε να κάνω δέκα φορές την κάθετη διαδρομή για να είμαι σίγουρη ότι ο στόχος μου έχει καταχωρηθεί μέσα στο κεφάλι μου. Τις μέρες που έμοιαζε ακατόρθωτο να το πετύχω, άλλαζα τρόπο κι άρχιζα να κάνω γύρους στο γήπεδο αγνοώντας τα διχτάκια.

 Αυτό το εφηβικό παιχνίδι μου έμαθε πόσο σημαντικό είναι να επιμένω. Να ορίζω τον αρχικό μου στόχο και να πειθαρχώ σ’ αυτόν. Αλλά και τη σημασία του να έχεις πάντα ένα εναλλακτικό πλάνο του στόχου σου ή και την αποδοχή της αποτυχίας.

4. Το τρέξιμο μου θυμίζει πως στη ζωή το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η αρχή

Το παν είναι η απόφαση. Να βάλεις τα παπούτσια και το shorts και να βγεις εκεί έξω. Ή να πατήσεις το κουμπί του διαδρόμου. Να κάνεις το πρώτο και το δεύτερο βήμα. Μετά να βρεις τον ρυθμό. Και πάντα, μα πάντα στο τέλος νιώθεις ότι έκανες το σωστό. Ότι άξιζε που το έκανες. Αρκεί να κάνεις την αρχή. Όπως και στη ζωή.

5. Το τρέξιμο μου δίδαξε ότι αυτό που τρώω κάνει τη διαφορά

Από τότε που τρέχω από επιλογή κι όχι επειδή παίζω κυνηγητό με τους φίλους μου ή με την αδερφή μου να πάρει τα ακουστικά της, ανακάλυψα πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό που τρως. Έχω νιώσει τη διαφορά μεταξύ του τρώω σωστά και είμαι σωστά ενυδατωμένη και του τρέχω με μία πίτσα και δύο αναψυκτικά στο στομάχι μου. Αυτό που μασάς έχει τεράστια σημασία.

Όλο αυτό ξεκίνησε από τις μέρες που δεν είχα φάει καλά ή δεν είχα φάει κάτι πραγματικά χρήσιμο. Τα πόδια μου ήταν ασήκωτα. Ξεκίνησα να προσέχω τι τρώω και τις ώρες που τρώω τις μέρες που ήθελα να πάω να τρέξω. Όταν κατάλαβα τη διαφορά και το όφελος προσπάθησα να τηρήσω τους ίδιους κανόνες όλες τις ημέρες. Ένα μάθημα ζωής που κάποιες φορές αργούμε να πάρουμε, και μας βρίσκει με τον άσχημο τρόπο, αυτόν για παράδειγμα μιας ασθένειας.

***

Δεν είμαι η κλασική runner. Δεν τρέχω πάντα με τα ίδια φιλαθλητικά κίνητρα. Άλλες φορές ήταν κάποιος πολύ αθλητικός τύπος που μου άρεσε άρα μπορούσα εύκολα να προτείνω να βρεθούμε για μερικούς γύρους στο πάρκο. Άλλες φορές ήταν ότι είχα πάρει ένα δύο κιλά και ήθελα να τα χάσω κι άλλες φορές, τις πιο πολλές, ήταν για να διαλύσω το στρες που βίωνα. Και επίσης δεν ήμουν πάντα απόλυτα ειλικρινής με το τρέξιμο. Ύπήρξαν πολλές στιγμές που εμφανίστηκα σαν μαραθωνοδρόμος, έτοιμη να καταπιώ τα χιλιόμετρα και μερικά μέτρα παρακάτω τα παράτησα, ξεγελώντας τον εαυτό μου με ζωηρό περπάτημα.

Όμως το αγαπώ. Όπως αγαπώ τα φλούο πορτοκαλί παπούτσια μου και τον τρόπο που το τρέξιμο με αναγκάζει να ελέγξω την αναπνοή μου. Ακριβώς όπως αγαπώ τις στιγμές που ο καθαρός αέρας που με χτυπάει στο πρόσωπο καθαρίζει τις σκέψεις στο κεφάλι μου. Πιο πολύ όμως το αγαπώ γιατί είναι ένα από τα λίγα πράγματα που με συνδέουν με εκείνες τις έφηβες στιγμές, στο γήπεδο ποδοσφαίρου δίπλα από το σχολείο μου όταν έτρεχα από το ένα τέρμα στο άλλο και σκεφτόμουν πως θα ήθελα να φτιάξω τη ζωή μου.