Συστάσεις και πρόλογοι δε χρειάζονται για τη Μαριέττα Φαφούτη. Για το Μαριεττάκι, για τη λιακάδα αυτή! Τρυφεροί στίχοι, ευαίσθητες μελωδίες, ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μια καταιγίδα αισιοδοξίας!  Και πάνω απ’ όλα ένας γλυκύτατα αληθινός άνθρωπος που κατάφερε να μας συγκινήσει.

Ποια είναι τα βασικά πράγματα που συνθέτουν τη ζωή σου;

“Οικογένεια, φίλοι και μουσική. Με αυτή τη σειρά προφανώς. Δε με ενδιαφέρει η μουσική πάνω απ’ όλα, δε με προσδιορίζει στη ζωή μου, είναι τρομερά καταπληκτική συγκυρία το ότι μπορώ και ζω από τη μουσική και το κάνω έτσι όπως μου αρέσει. Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τη μουσική, δε θα μπορούσα ούτε μισή μέρα να ζήσω χωρίς τους ανθρώπους μου.”

Είσαι τόσο αισιόδοξη όσο δείχνεις και όσο λένε τα τραγούδια σου;

“Εντάξει, προφανώς όχι. Είμαι φύσει αισιόδοξη αλλά πολλές φορές μπορεί να με δεις στις μαύρες μου ρε παιδί μου. Και θα κλάψω και νεύρα θα ‘χω και εκνευριστική θα γίνω και καταπιεστική. Μπορεί να χω χίλιαδυο πράγματα τα οποία δε συνάδουν με κάποιον άνθρωπο που έχει αισιοδοξία απλά η κύρια συμπεριφορά μου και στάση στη ζωή έχει αισιόδοξη χροιά. Βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Κι αυτό γιατί ουσιαστικά πιστεύω ότι δε μπορώ να βγω κερδισμένη αν αντιμετωπίζω τα πράγματα απαισιόδοξα. Δηλαδή κάποιος που είναι απαισιόδοξος, όταν φτιάξουν τα πράγματα, δεν παύει να έχει περάσει από μια περίοδο μιζέριας και άγχους. Για μένα δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος υγείας. Μόνο εκεί δίνω το ελαφρυντικό. Όταν στεναχωριέμαι για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με υγεία, με μαλώνω.

Δύο παράγοντες είναι σημαντικοί στη ζωή, υγεία και αγάπη, αν υπάρχουν αυτά τα δύο δεν έχει κανείς να φοβάται τίποτα, κάποια στιγμή θα τα καταφέρει.”

Τα κακά δαιμόνια ξορκίζονται με μια καλή μελωδία;

“Τα κακά δαιμόνια ξορκίζονται σίγουρα με μία μεγάλη αγκαλιά, με μία καλή συζήτηση με τις αδερφές μου, με τους φίλους μου, με ένα καλό φαγητό. Τη μουσική δεν έχει τύχει να τη χρησιμοποιήσω για να φύγουν τα κακά δαιμόνια, δηλαδή μπορεί να έχει τύχει να είμαι στο στούντιο ή να έχω ένα πιάνο μπροστά μου και να είμαι χάλια ψυχολογικά (όχι χάλια, χάλια χάλια δε μπορώ να δουλέψω) να ‘χω κακές σκέψεις τελοσπάντων, και να τις διώξω μέσω της μουσικής αλλά όταν έχω κακές σκέψεις και δεν είμαι κοντά σε πιάνο, δεν υπάρχει περίπτωση να πάω μέχρι εκεί, με πιάνει ακινησία, άρνηση ολική. Από κει και πέρα υπάρχει το γνωστό cry alert που έχουμε με τις αδερφές μου, την κολλητή μου τη Μπέττυ και την ξαδέρφη μου τη Σίλβια, στο οποίο συμβαίνει το εξής, όταν είναι κάποιος σε πανικό, παίρνει μία από τις τέσσερίς μας και λέει έχουμε cry alert. Οπότε οπουδήποτε και να βρισκόμαστε, οτιδήποτε και να κάνουμε τα παρατάμε όλα ότι ώρα και να ναι και τρέχουμε στο άτομο το οποίο υπάρχει ανάγκη. Οπότε ναι, το cry alert είναι μια καλή αντιμετώπιση των κακών δαιμονίων.”

Μίλα μας λίγο για τη νέα γενιά της ελληνικής μουσικής. Φάνηκε ότι υπάρχει ελπίδα.

“Κοίτα νομίζω ότι από όταν βγήκα εγώ, από εκείνη την περίοδο του 2009-10, ξεκίνησε η μεγάλη άνθηση του αγγλόφωνου και άρχισαν να βγαίνουν πάρα πολλοί καταπληκτικοί καλλιτέχνες. Και αυτό που προσωπικά εγώ αγαπώ σε αυτούς είναι ότι είναι ισορροπημένοι άνθρωποι.  Αν κάτι δεν αντέχω, με απωθεί και φέυγω μακρυά είναι η υπέρμετρη φιλοδοξία και ματαιοδοξία, δηλαδή σκότωσέ με καλύτερα από το να με βάλεις να συνυπάρξω με έναν άνθρωπο που τα κάνει όλα για τη δόξα. Πλήττω. Και μου φαίνεται και κενό. Οπότε εμένα αυτό που μου αρέσει είναι ότι υπάρχει μια συνειδητοποίηση ότι ρε παιδί μου ουσιαστικά κάνουμε κάτι πολύ απλό, γράφουμε μουσική. Πώς ένας άλλος άνθρωπος είναι καλός στο να βάζει πρίζες; Ή ξέρει να λύνει εξισώσεις, ή ανοίγει καρδιές; Εμείς έτυχε να χουμε μια περισσότερη άνεση στο θέμα μουσικής. Κάνουμε ένα απλό επάγγελμα, το οποίο εγώ προσωπικά μέχρι πριν τέσσερα χρόνια δε μπορούσα να το ασκήσω ως επάγγελμα. Το έκανα ως συνοδευτική δουλειά. Οπότε αυτό που μου αρέσει στη νέα γενιά είναι η ισορροπία.”

Αυτή η συνήθειά σου να ενώνεις τη νέα γενιά πώς προκύπτει; Σαν να είσαι ο συνδετικός κρίκος.

“Εγώ αυτό δεν το ‘χω καταλάβει. (γέλια) Γενικά μ’ αρέσει όταν γνωρίζω κάποιον άνθρωπο και τον θαυμάζω για το τι άνθρωπος είναι πρώτα απ όλα,  να θέλω να τον μοιραστώ με την ευρύτερη οικογένειά μου, ας πούμε όταν άκουσα το Εστερινάκι και έπαθα πλάκα, προφανώς και ήθελα να τη γνωρίσω σε όλους τους φίλους μου τους μουσικούς. Έτσι λειτουργεί είναι πολύ απλό, πώς θα γνώριζες έναν καινούριο φίλο σου σε έναν άλλο;”

Έτσι δημιουργήθηκε και το bankit.gr;

“Το bankit το καημένο θεός σχωρέστο, το κλείσαμε το καημένο. Δεν υπάρχει πια. Το κάναμε με τεράστια αγάπη και το artogether, 5 χρόνια, αλλά δε μπορούσαμε να το στηρίξουμε οικονομικά επειδή δεν ήμασταν οι τύποι που θα ψάξουμε να βρούμε χορηγούς. Από την άλλη θέλαμε να ναι εντελώς ελεύθερο, να μην πληρώσει κανείς καλλιτέχνης τίποτα. Έτσι μπαίναμε μέσα κάθε φορά. Φαντάσου ότι το κάναμε για καλοκαίρι και μετά δεν είχαμε χρήματα να πάμε διακοπές. Κι όταν ασχολείσαι με κάτι τέτοιο, το θέμα είναι να εξελίσσεται. Και για να εξελιχτεί αυτό χρειαζόταν πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που μπορούσαμε να δώσουμε, οπότε θα ταν και άδικο απέναντι στους καλλιτέχνες, δε μπορείς να δίνεις το ίδιο πράγμα κάθε χρόνο, πρέπει να δίνεις κάτι παραπάνω κάθε φορά. Εξέλιξη σημαίνει να μπορείς να δίνεις κάθε χρόνο και περισσότερα πράγματα στους καλλιτέχνες, να μπορείς να έχεις μεγαλύτερα stages, μεγαλύτερους χώρους για εκθέσεις κτλ.”

Πόσο δύσκολο είναι να γράφεις μουσική για μία εικόνα;

“Πανεύκολο! Πολύ εύκολο, γενικά ότι έχει να κάνει με εικόνα είναι πιο εύκολο από το να γράψεις ένα τραγούδι στο άσχετο. Η εικόνα σε οριοθετεί. Σου βάζει περιορισμούς που μπορεί να έχουν να κάνουν με την αισθητική της εικόνας, με το ρυθμό του μοντάζ αλλά και με τη γενικότερη αισθητική που θέλει να προσδώσει ο κάθε σκηνοθέτης. Το 95% από τις φορές που θα μου δώσεις μια εικόνα, θα μου ‘ρθει κατευθείαν μια μελωδία στο μυαλό.”

…και δεν τρελαίνεσαι; (γέλια)

“Γιατί να τρελαθώ; Να σου πω κάτι, δεν είναι έμπνευση. Εντάξει ωραίο πράγμα η έμπνευση αλλά δε θα περιμένω πότε θα μου ρθει για να γράψω. Έχουν δημιουργηθεί πια μέσα μου κάποιοι μηχανισμοί, οπότε σε περιπτώσεις ανάγκης, υπάρχουν γνώσεις αρμονίας, μουσικής, οπότε μπορώ να φτιάξω πράγματα τα οποία να με καλύπτουν και να νιώθω ότι είναι αξιοπρεπή και τίμια μουσικά.”

Τι soundtrack θα έδινες στη μέχρι τώρα ζωή σου;

“Νομίζω θα ταν ένα σαλεμένο soundtrack που θα χε ότι σαλεμένα πράγματα μπορείς να φανταστείς, από κλαρίνα μέχρι κλασική μουσική, από death metal (έχω περάσει και από εκεί για έναν άντρα) μέχρι τζαζ, από ρεμπέτικο μέχρι rock n roll, τα πάντα πραγματικά επειδή υπάρχει τεράστια ποικιλομορφία στη ζωή μου από τότε που γεννήθηκα. Διαφορετικές παραστάσεις, διαφορετικοί και καινούριοι άνθρωποι και νομίζω ότι αυτό το παρανοικό αυτής της ποικιλομορφίας θα με εξέφραζε απόλυτα. Ετερόκλητα και ανεβαστικά στοιχεία έτσι; Σίγουρα θα βάζαμε μέσα και prodigy. “(γέλια)

To if, θυμίζει κάτι από James Blunt, βαθιά συγκινητικό για έναν φύλακα άγγελο, ένα άλλο μισό; Έχεις βρει το δικό σου;

“Το if; Δε με έχουν ρωτήσει ποτέ για το if, σοκαρίστηκα τώρα! Εντάξει η οικογένειά μου είναι ο φύλακας άγγελός μου. Ειδικά το δεύτερο δίσκο, τον είχα αφιερώσει στις αδερφές μου και είχα γράψει ότι χάρη σε εσάς δε θα νιώσω ποτέ μόνη. (γέλια και κλάματα μαζί) Είχαμε πλάκα, δεν τους είχα πει ότι είχα κάνει αυτή την αφιέρωση στο δίσκο και όταν βγήκε και τον πήραν στα χέρια τους γυρνάω και τις βλέπω να χουν πλαντάξει, εντάξει κλαίγαμε ομαδικώς.”

Αγαπημένος στίχος;

Του Δρογώση. «Πάνω στη γη κάτω απ’ τ’ αστέρια όλοι γεννιόμαστε αδέρφια». Το  ‘γραψε κάποιος σε παγκάκι το ‘πε μια πόρνη στον πελάτη. Μπροστά της στέκει σα χαμένος εκείνη στρώνει το κρεβάτι. Το άσπρο της τρέμει το χεράκι ,την αγκαλιάζει δακρυσμένος. Της λέει στ αυτί «Δεν είσαι μοναχή καρδιά μου»

Τι να πούμε για το Δρογώση, πέρα από το πόσο φοβερός καλλιτέχνης είναι, είναι για μένα παράδειγμα προς μίμηση ανθρώπου που πραγματικά ενδιαφέρεται για τα κοινά.

To πρώτο πράγμα που κάνεις μετά από ένα live

“Συνήθως κατεβαίνω να χαιρετήσω σόι κατευθείαν γιατί θα βαριούνται μετά να περιμένουν, γιατί έχουμε και μεγάλους ανθρώπους που πρέπει να γυρίσουν σπίτι τους.” (γέλια)

Ένα αντικείμενο με τις περισσότερες αναμνήσεις

“Κυνική θα γίνω τώρα αλλά θα πω το κινητό μου! Έχει φωτογραφίες από πάντα. Και ένα ντουλαπάκι κάτω στο σπίτι με όλα τα άλμπουμς από παλιά. Εκεί είναι τρέλα να πας.”

Αγαπημένη γωνιά του σπιτιού σου;

“Η γωνίτσα του καναπέ. Εκεί στη γωνίτσα ακριβώς με την τηλεόραση μπροστά. Αυτός ο καναπές είναι ο καναπές κρεβάτι που μπορούμε να κοιμηθούμε πάρα πολλοί άνθρωποι. Λέγεται και κοινόβιο αλλιώς. (γέλια)  Κοιμούνται ανά πάσα στιγμή οι κολλητοί μας και γενικά όλοι μας οι φίλοι ξέρουν ότι το σπίτι αυτό είναι ανοιχτό πάντα και ο καναπές αυτός διαθέσιμος. Επίσης έχουμε τις λεγόμενες στολές. Όποιος κοιμάται εδώ ξέρει ότι δεν υπάρχουν πιτζάμες. Μόνο στολές. 33 χρόνια ιστορία!”

Ένα κομμάτι της ντουλάπας σου και μια ιστορία.

“Ε τώρα θα πω την ιστορία για τις στολές-πυτζάμες… Οι στολές είναι φόρμες του θείου μου από τα 80s και το πρωί όταν ξυπνάμε είμαστε όλοι σαν να χουμε βγει από βιντεοκασέτα! Πάω να φέρω μία να σας δείξω και θα τη στείλω μαζί με πρόσκληση στο Στάθη το Δράκο.”

Κάτι για σένα που δεν περιμένουμε να ακούσουμε;

“Βρίζω πολύ, μιλάω λιγάκι σαν κάγκουρας. Μου λένε βέβαια ότι φαίνεται ότι τα λέω γλυκά. (γέλια)”

Φωτογραφίες: Γεωργία Πονηράκου/ georgiaponirakou.com