H Mαρία Οικονομίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη κι είναι διεθνής αθλήτρια του βόλεϊ. Έχει αγωνιστεί για ελληνικές γυναικείες ομάδες βόλεϊ όπως της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού αλλά και για την Μακάμπι Χάιφα, του Ισραήλ. Φέτος η Μαρία συνεχίζει από την Ιταλία και στην ομάδα της Α2, Τecnoteam-Αlbesevolley.  Για εκείνη το άθλημά της είναι τρόπος ζωής και η καθημερινότητά της. Η αγάπη της για το βόλεϊ είναι τόσο μεγάλη που κανένα άλλο άθλημα δεν έχει καταφέρει να τη γοητεύσει τόσο. “Ο πρωταθλητισμός σε διδάσκει πολλές φορές με άσχημο τρόπο” παραδέχεται αλλά ”η πίστη στον εαυτό σου και η επιμονή”, όπως προσθέτει είναι τα όπλα για να θωρακίζεσαι και να βγαίνεις πιο δυνατός από τις δυσκολίες.

Η ζωή στην Ιταλία. Πώς είναι η ζωή με συμπαίκτριες που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα με σένα, με το άγχος των επιδόσεων και των αποτελεσμάτων μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους;

Η ζωή στην Ιταλία είναι πολύ πιο όμορφη από όσο περίμενα. Είμαι σχεδόν 3 μήνες εδώ. Ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή, ακόμα είναι κάποιες φορές, γιατί δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα και επίσης στην Ιταλία δεν είναι πολύ συχνό φαινόμενο να μιλάνε καλά αγγλικά. Οπότε σε αυτό το κομμάτι υπάρχει ακόμα δυσκολία!

Πως είναι το κοινό του βόλεϊ στην Ιταλία;

Το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και κάθε εβδομάδα τα παιχνίδια είναι αμφίρροπα. Αλλά αυτός είναι κ ο σκοπός. Μέσα από την πίεση να γίνεσαι κάθε μέρα καλύτερος! Τα γήπεδα εδώ είναι σχεδόν γεμάτα κάθε φορά που παίζουμε. Ο κόσμος λατρεύει το άθλημα και το αντιμετωπίζουν σαν να είναι γιορτή! Όπως θα έπρεπε να είναι παντού δηλαδή…

Η συμμετοχή σου στην Εθνική Ομάδα είναι κάτι που ονειρεύτηκες από παιδί;

Η εθνική ομάδα είναι κάτι που όλοι οι αθλητές περιμένουν και ανυπομονούν να λάβουν μέρος. Εγώ προσωπικά έζησα και καλές εμπειρίες και δύσκολες αλλά πάντα το αίσθημα του εθνόσημου και το άκουσμα του εθνικού ύμνου είναι κάτι που δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Tι είναι αυτό που σε παρακινεί όλα αυτά τα χρόνια να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι για να πας για προπόνηση;

Το βόλεϊ και η προπόνηση για μένα είναι τρόπος ζωής. Δεν χρειάζομαι κίνητρο για μένα, είναι σαν να αναπνέω. Έχω μεγαλώσει έτσι. Εδώ και 15 χρόνια σχεδόν είναι η καθημερινότητα μου!

Μέσα από την πολυετή εμπειρία σου σαν επαγγελματίας αθλήτρια ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει το βόλεϊ για τη ζωή;

Ο αθλητισμός και πόσο μάλλον ο πρωταθλητισμός σε διδάσκει πολλές φορές με άσχημο τρόπο, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Να γίνεσαι πάντα καλύτερος μέσα αυτό. Για μένα το πιο σημαντικό μάθημα είναι ότι δεν πρέπει να τα παρατάς ποτέ. Με πίστη στον εαυτό σου και επιμονή να ξεπερνάς τα όρια κάθε μέρα!

Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τον σεξισμό και που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες αθλήτριες;

Το τελευταίο καιρό παρακολουθώ και διαβάζω πολλά. Εγώ ευτυχώς δεν είχα κάποιο αντίστοιχο σκηνικό ούτε έχω βρεθεί μπροστά σε κάτι τέτοιο. Θεωρώ απαράδεκτο εν έτει 2021 να υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές. Πρέπει όλοι να νιώθουμε ασφαλείς στο χώρο που εργαζόμαστε ή προπονούμαστε. Ο σεβασμός είναι το παν!

Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσες να παίζεις μπάσκετ ή κάποιο άλλο άθλημα;

Αυτή τη στιγμή δεν θα μπορούσα να φανταστώ να κάνω κανένα άλλο άθλημα. Έχω δοκιμάσει διαφορά αλλά δεν μπόρεσε να με κρατήσει κανένα άλλο!

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ αυτό το επίπεδο;

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μένα ήταν πάντα κάποιος τραυματισμός. Η αντιμετώπιση του, ψυχολογική και σωματική, αν έχεις την υγεία σου όλα μπορούν να γίνουν!

Έχεις κάποιον δικό σου τρόπο να αποφεύγεις να πέφτεις στην παγίδα των αρνητικών σκέψεων όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου;

Ο μόνος τρόπος για μένα όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά είναι η προπόνηση. Μέσα από το γήπεδο ξεπερνάς τις αμφιβολίες σου και αποκτάς πίστη και αυτοπεποίθηση.

Όταν αναζητάς λίγη περισσότερη ενέργεια και έμπνευση τι κάνεις/που πας/ τι διαβάζεις/τι ακούς;

Για ενέργεια και έμπνευση επιλέγω να κάνω πράγματα με την οικογένεια μου, τους ανθρώπους που αγαπώ. Αυτός για μένα είναι ο καλύτερος τρόπος και η καλύτερη αποθεραπεία για όλα.

Για τι θα ήθελες να σε θυμούνται οι άνθρωποι μετά από χρόνια;

Δεν θα ήθελα να με θυμούνται οι άνθρωποι του χώρου αλλά μόνο οι προπονητές που είχα και οι συμπαίκτριες μου τόσα χρόνια. Οι αναμνήσεις μας και όσα περάσαμε. Αυτό είναι υπεραρκετό, η πραγματική ζωή είναι έξω από τις γραμμές του γηπέδου.