Πρώτα μας τράβηξε την προσοχή η υπέροχη αφίσα της παράστασής τους. Μετά ο τίτλος! Μαμ! Φυσικά, είδαμε την τρυφερή και κεφάτη παράσταση στο Θέατρο Skrow και συναντήσαμε σκηνοθέτες (Αναστασία Γιαννάκη, Γιάννης Δενδρινός, Κατερίνα Λάττα) και ηθοποιούς (Χριστίνα Γαρμπή, Θανάσης Ζερίτης, Γιώργος Κισσανδράκης) για μια κουβέντα για το Μαμ, τι αυτό σημαίνει και πως το φτάνουμε. Μια κουβέντα με ζεστό τσάι, γέλια και καλή παρέα!
“Το έργο μας βρήκε, δεν το βρήκαμε εμείς”, ξεκίνησε την κουβέντα η Αναστασία που ανακάλυψε τυχαία το κείμενο και το λάτρεψε. “Ενώ γενικότερα δεν έχω σκηνοθετική ανάγκη, μόλις το διάβασα, άρχισα να το φαντάζομαι πάνω στην σκηνή και να μου ανοίγει κόσμους. Απευθύνθηκα σε δύο πολύ αγαπημένους φίλους, τον Γιάννη και την Κατερίνα και τους πρότεινα να το κάνουμε παρέα!” συμπλήρωσε. Τρεις σκηνοθέτες που έχουν τελειώσει την ίδια σχολή, το Ωδείο Αθηνών και έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν ως ηθοποιοί σε παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Δεν είναι ομάδα με την κλασική έννοια της λέξης. “Για ‘μας η συνεργασία προέκυψε αυθόρμητα και θα δούμε πως θα εξελιχθεί στο μέλλον” λέει η Κατερίνα. “Όλα έγιναν επειδή εκτιμούμε πολύ ο ένας τον άλλον και υπάρχει εμπιστοσύνη και ουσιαστική σχέση” συμπληρώνει η Αναστασία.
Οι δύο ήρωες του έργου συναντιούνται τυχαία, γίνονται φίλοι και επηρεάζουν ο ένας τον άλλον. Πόσο τυχαίες είναι οι ανθρώπινες συναντήσεις; Γιάννης: Το τυχαίο παίζει μεγάλο ρόλο σε μία συνάντηση, αρκεί να μπορείς να αφουγκραστείς τι έχει να μοιραστεί ο άνθρωπος που συνάντησες τυχαία. Αναστασία: Είναι και θέμα χημείας. Καθημερινά περνούν άπειροι άνθρωποι από την ζωή μας, συνεργάτες, φίλοι. Το θέμα είναι η επικοινωνία. Κατερίνα: Στο έργο, αυτοί οι δύο άνθρωποι βρέθηκαν τυχαία, μπορεί να μην συναντηθούν ξανά, αλλά σίγουρα πήραν κάτι ο ένας από τον άλλον. Όσον αφορά εμάς, ελπίζουμε να συνυπάρχουμε και στο μέλλον!
Πότε δύο άνθρωποι είναι φίλοι; Κατερίνα: Ίσως όταν κλάψουν για πρώτη φορά μαζί.
Τι σηματοδοτεί την ενηλικίωση; Αναστασία: Για μένα η ενηλικίωση δεν έρχεται απαραίτητα στα δεκαοχτώ. Δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Νομίζω ότι είναι ένα θέμα άπιαστο. Ίσως έρχεται όταν συμβεί κάτι που σε βγάζει από τα νερά σου και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς πράγματα για σένα. Δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο μια ακραία κατάσταση μπορεί να το κάνει αυτό -όχι απαραίτητα κάτι τραγικό-. Αυτό δεν έχει ηλικία. Γιάννης: Μπορεί να μην συμβεί και ποτέ.
Στο έργο παρακολουθούμε το νέο αγόρι να διαμορφώνει τον χαρακτήρα του. Μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας μας; Θανάσης: Δεν ξέρω! Ελπίζω ότι όσο ζεις μαθαίνεις και αλλάζεις. Μάλλον ότι κάνουμε στην ζωή μας μας εξελίσσει και ίσως μας κάνει καλύτερους. Αυτό ελπίζω. Γιώργος: Νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας. Απλά, όσο νεότερος είναι κάποιος είναι πιο εύκολο. Μεγαλώνοντας χρειάζεται κανείς πιο δυνατά ερεθίσματα και περισσότερη προσπάθεια. Γιάννης: Όσο μικρότερος είναι κανείς, διαχειρίζεται πιο άμεσα το ερέθισμα. Όταν μεγαλώνει το ερέθισμα πρέπει να είναι πολύ ηχηρό για να αφήσει κάτι γιατί έχουμε πολύ ισχυρές άμυνες πια.
Υπάρχει συνταγή για καλή ζωή; Πως μπορούμε να την “φάμε”; Αναστασία: Νομίζω η απάντηση κρύβεται στο ρήμα “τρώω” και όχι απλά στο “μυρίζω” ή “δοκιμάζω”. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ιδανική συνταγή για μια καλή ζωή, αλλά ιδανικός τρόπος να χειρίζεσαι την ζωή, διότι η ζωή όσο ωραία είναι, είναι και τόσο δύσκολη. Γιάννης: Το ρήμα “τρώω” περιέχει το ρήμα “γεύομαι” και το ρήμα “καταπίνω”. Αν “καταπίνεις” χωρίς να “γεύεσαι” τότε σίγουρα δεν μπορούμε να μιλάμε για ιδανική συνταγή ζωής. Κατερίνα: Μετά το θέμα είναι και πως “χωνεύεις”! Θέλει σίγουρα πειραματισμό. Μία συνταγή συνέχεια καταλήγει βαρετή. Το ζήτημα είναι να δοκιμάζουμε νέα πράγματα και να να κάνουμε επανεκκινήσεις.
Πως συνεργάζονται τρεις σκηνοθέτες; Γιάννης: Επειδή οι τρεις μας έχουμε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, πέρα από την προσωπική μας σχέση, έχουμε κοινό κώδικα πάνω στη δουλειά. Εκτός από το ότι έχουμε τελειώσει την ίδια σχολή, είχαμε την τύχη να έχουμε και κοινές εμπειρίες στη δουλειά. Ήμασταν σίγουροι ότι ο ένας θα συμπληρώνει τον άλλον για τον κοινό στόχο, εξίσου μοιρασμένο από άποψη συμμετοχής, ευθυνών και πράξης γενικά.
Ακούγεται πολύ δύσκολο. Γιάννης: Είναι δύσκολο. Όντως είναι περίεργο που είμαστε τρεις ηθοποιοί και τρεις σκηνοθέτες. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους ηθοποιούς την δουλειά που έκαναν, διότι κάποιες φορές αυτό που για εμάς ήταν αυτονόητο και δεν χρειαζόταν ανάλυση, για εκείνους ήθελε προσπάθεια και κόπο. Αυτό δεν είναι αρνητικό. Είναι η δουλειά μας να μοιραστούμε τον σκοπό και το όραμά μας και να το δώσουμε στους συνεργάτες μας να το καταλάβουν.
Υπήρξαν διαφωνίες; Αναστασία: Νομίζω ότι αν δεν υπάρχει διαφωνία, δεν είναι ζωντανή η σχέση. Και διαφωνήσαμε και συμφωνήσαμε και θυμώσαμε και θαυμάσαμε ο ένας τον άλλον. Ήταν μία πολύ πλούσια εμπειρία. Κατερίνα: Έγινε σίγουρα “μαμ” σε αυτήν την δουλειά!
Για τους ηθοποιούς πως λειτούργησε η συνεργασία των τριών σκηνοθετών; Θανάσης: Βρήκαμε τον τρόπο να λειτουργήσει και είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Χριστίνα: Οι σκηνοθέτες ήταν τρεις αλλά η αισθητική και η δυναμική ήταν η ίδια.
Τι θα θέλατε να σκεφτεί ένας θεατής φεύγοντας από την παράσταση; Κατερίνα: Αν θα κάνει μαμ την ζωή του! Θα ήταν πολύ ωραίο φεύγοντας κάποιος από τη παράσταση να σκεφτεί ποιο από τα επτά φαγητά και τα επτά μαθήματα ζωής του Ζοζέφ προτιμάει και γιατί. Το έργο βασίζεται πολύ στην ανάμνηση και κάποιος που το βλέπει μπορεί να ανατρέξει στις δικές του αναμνήσεις και φυσικά να δώσει την δική του ερμηνεία. Χριστίνα: Το έργο αγγίζει βασικά θέματα που φαινομενικά είναι λυμένα στην ζωή ενός ενήλικα, ενώ στην πραγματικότητα νομίζω ότι δεν είναι γιατί αν τα είχαμε λύσει δεν θα είχαμε προβλήματα. Θέματα όπως τι σημαίνει απώλεια, έρωτας, ενηλικίωση, ανάμνηση. Μέσα από μία παράσταση δεν είναι εύκολο να δώσεις απαντήσεις. Σκοπός είναι θέσεις ερωτήσεις. Ιδανικά θα ήθελα κάποιος που θα δει την παράσταση να αναρωτηθεί πάνω σε όσα θέματα του κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Γιάννης: Θα ήταν ωραίο, όπως κάνει ο ήρωας του έργου, να κοιτάξουμε με ειλικρίνεια την ζωή μας. Αν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια το τώρα, τι κάναμε πριν και τι επιθυμούμε για μετά είναι κέρδος. Αναστασία: Με αφορμή όλα τα παραπάνω θυμάμαι αυτά που είχα σκεφτεί όταν είχα διαβάσει το κείμενο για πρώτη φορά. Επειδή είναι πολύ δύσκολη η καθημερινότητά μας ξεχνάμε κάτι βασικό που υπάρχει σε μία ατάκα του έργου! Όταν ο μεγάλος ρωτάει τον Ζοζέφ: “Τι σε περιμένει μπροστά σου;”, εκείνος απαντάει: “Μια ολόκληρη ζωή με περιμένει, μεγάλε”! Θυμάμαι ότι το είχα διαβάσει και χάρηκα γιατί σκέφτηκα πως και για εμάς ισχύει το ίδιο! Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Το έργο τελειώνει με μία αισιοδοξία που είναι απαραίτητη αυτή την εποχή.
Όταν ο μεγάλος ρωτάει τον Ζοζέφ: “Τι σε περιμένει μπροστά σου;”, εκείνος απαντάει: “Μια ολόκληρη ζωή με περιμένει, μεγάλε”! Θυμάμαι ότι το είχα διαβάσει και χάρηκα γιατί σκέφτηκα πως και για εμάς ισχύει το ίδιο!
Το θέατρο οφείλει να παίρνει θέση για τα ζητήματα της εποχής του; Θανάσης: Σίγουρα. Βέβαια, δεν είναι απαραίτητο να ειπωθεί κάτι πολύ συγκεκριμένο, εκτός αν κάποια ομάδα το θέλει. Όπως λέγαμε και πριν είναι σημαντικότερο να θέτουμε ερωτήματα και ο κάθε ένας να απαντάει για τον εαυτό του. Είναι πιο ενδιαφέρον να αναρωτιέται κανείς για την δική του άποψη, παρά να του δίνεται μία έτοιμη άποψη.
Ως σκηνοθέτες της παράστασης ζηλέψατε τους ηθοποιούς; Θα θέλατε να παίζετε; Ναι! Πολύ!
Σκηνοθεσία: Αναστασία Γιαννάκη, Γιάννης Δενδρινός, Κατερίνα Λάττα Ηθοποιοί: Χρηστίνα Γαρμπή, Θανάσης Ζερίτης, Γιώργος Κισσανδράκης Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα, Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Κάθε: Τετάρτη, Πέμπτη
Ώρα: 21:00Φωτογραφίες για την συνέντευξη: SoVisual Photography
