Συμβαίνουν πιο συχνά από ό,τι θα ήθελα οι κρίσεις πανικού. Το άγχος μου είναι ένα παχύ σύννεφο καπνού που δηλητηριάζει τον αέρα που εισπνέω. Πηγαίνω στα μαθήματα, ο καπνός “πνίγει” το μυαλό μου και τα πόδι μου κουνιέται από νευρικότητα. Οι σκέψεις μου δεν ανήκουν στο παρόν, η φωνή του καθηγητή μου είναι πλέον μία ηχώ.
Μακάρι να ήξερα γιατί συμβαίνει αυτό
Μακάρι να μπορούσα να το προβλέψω, ώστε να μη χρειάζεται να είμαι σε κάποιον εξωτερικό χώρο. Θα ήθελα να αποφύγω τα βλέμματα των συμμαθητών μου όταν το βάζω στα πόδια, τρέχοντας μακριά. Δεν θα ήθελα να νιώθω τα καυτά δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά μου όσο βρίσκομαι στο μετρό επειδή ο ήχος είναι ανυπόφορος και πια δεν νιώθω τα χέρια μου. Θα ήθελα να μπορώ να βρίσκομαι κάπου μόνη μου, αλλά δεν έχω αυτή την πολυτέλεια και πρέπει πάντα να είμαι προετοιμασμένη.
Οι κρίσεις πανικού μου συμβαίνουν κατά έναν μεγάλο βαθμό τυχαία
Έρχονται και με βρίσκουν όταν δεν το περιμένω, αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια. Έμαθα να περιμένω το αναπάντεχο. Έμαθα τρόπους να με επαναφέρω πίσω στο παρόν, ακόμα κι όταν είμαι σε κάποιο δημόσιο χώρο.
Έκανα εξάσκηση σε διάφορους τύπους αναπνοών. Να αναπνέω για 4 δευτερόλεπτα και να κρατάω την αναπνοή μου για άλλα 4 και πάλι από την αρχή.
Ανακάλυψα πως οι ασκήσεις αναπνοών κάνουν θαύματα. Σε λίγα λεπτά μπορούν να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα και με βοηθάνε να καταλάβω ότι είμαι ασφαλής. Επιπλέον, είναι κάτι το διακριτικό. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι κάνεις, ειδικά όταν είσαι σε μάθημα και όλοι είναι προσηλωμένοι εκεί. Όσο κάνω τις ασκήσεις με τις αναπνοές, έχω μία μελωδία στο μυαλό μου.
Δεν μπορούμε να είμαστε πάντα τέλειοι
Ενώ, όπως προείπα, οι κρίσεις πανικού έρχονται σε τυχαία χρονικά διαστήματα, είναι μερικές καταστάσεις της καθημερινότητας που ξέρω όταν θα με οδηγήσουν σε άλλη μία κρίση πανικού. Για παράδειγμα, συνηθίζω να έχω κρίσεις πανικού όταν βρίσκομαι σε τρένο. Έτσι, όταν κλείνω κάποια διαδρομή με τρένο παίρνω μαζί μου αντικείμενα ώστε να κρατάω τα χέρια μου απασχολημένα, ακουστικά και κάποιο τετράδιο για να γράφω.
Κάτι τελευταίο που με βοηθάει να αποτρέψω μία κρίση πανικού σε κάποιο δημόσιο χώρο είναι το να παίρνω την φαρμακευτική μου αγωγή εγκαίρως. Οι φαρμακευτικές αγωγές δεν κάνουν για όλους, αλλά εμένα με βοήθησαν ιδιαίτερα. Ξέρω ότι όταν την παίρνω, έχω λιγότερες πιθανότητες να πάθω κρίση πανικού.
Είναι δύσκολο, τόσο για μένα όσο για όλους τους υπόλοιπους, να θυμόμαστε να μην ντρεπόμαστε για αυτά τα πράγματα. Το άγχος και οι κρίσεις πανικού είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Κανείς δεν ζητάει να έχει κρίσεις πανικού, και το να νιώθει κανείς ντροπή γι’ αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα. Στην τελική, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Διάβασε επίσης: Tι μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις κάποιον κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πανικού
Πηγή & featured image: readunwritten.com Μετάφραση: Εύα Τόλιου
