Ήρθαν πάλι αυτές οι αγαπημένες μου πασχαλινές ημέρες. Εκείνες που έχω συνδέσει με μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου: Όλη η οικογένεια μαζεύεται στο σπίτι στο χωριό και γίνεται ένα με τα ξαδέρφια και τους λοιπούς συγγενείς που ξεκλέβουν λίγο χρόνο ξεγνοιασιάς από την καθημερινότητά τους.

Αυτή είναι η λέξη που περιγράφει τις αναμνήσεις μου από το Πάσχα: Ξεγνοιασιά. Και παιχνίδι. Πολύ παιχνίδι. Φίλοι παιδικοί, που υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις όμορφες αναμνήσεις μου. Κι ακόμη και τώρα, αρκετά χρόνια μετά, που δεν είμαι πια παιδί, επιστρέφω κάθε Πάσχα στο χωριό με την ίδια λαχτάρα. Και συναντώ τους ίδιους ανθρώπους, αγαπημένους συγγενείς και φίλους που μεγαλώσαμε μαζί. Κι ίσως οι μέρες μας δεν έχουν πια παιχνίδι, χρωματίζονται όμως από τα ίδια συναισθήματα χαράς και ανεμελιάς.

Το ξέρω, είμαι τυχερή. Τυχερή γιατί έχω φίλους ζωής, φίλους που θυμάμαι να είναι εκεί από πάντα. Ξέρω πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο τυχεροί. Οι σχέσεις φθείρονται και θέλουν δουλειά για να διαρκέσουν. Είτε, όμως, έχεις είτε όχι στη ζωή σου τους φίλους των παιδικών χρόνων, πάντοτε υπάρχει χώρος για να μπουν νέοι άνθρωποι στην καθημερινότητα και την καρδιά σου. Η ζωή είναι μικρή και όμορφη κι εκεί έξω υπάρχουν τόσες υπέροχες ψυχές, που ίσως βρεθούν στο δρόμο σου και μπορέσετε να δημιουργήσετε μαζί σχέσεις βαθιές. Η ανάγκη και η δυνατότητα να χτίσεις νέες φιλικές σχέσεις δεν τελειώνουν επειδή ενηλικιώθηκες και δεν πρέπει να κλείνεις την πόρτα του εαυτού σου σε ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή η ζωή δε τους έφερε στο δρόμο σου στα ανέμελα παιδικά χρόνια.

Σίγουρα, όμως, είναι πιο δύσκολο να κάνουμε φιλίες ως ενήλικες. Λίγο οι αυξανόμενες υποχρεώσεις που μας κρατούν διαρκώς απασχολημένους και λίγο το ότι δεν είμαστε πια τόσο ανοιχτοί στους ανθρώπους. Οι εμπειρίες μας κάνουν πιο δύσπιστους, πιο κλειστούς. Σύμφωνα με το The Atlantic, η μέση ηλικία στην οποία συναντάμε τους φίλους ζωής είναι τα 21. Είναι μια κομβική στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου. Είναι τότε που οι άνθρωποι μοιράζονται σημαντικές πρώτες εμπειρίες που τους διαμορφώνουν, όπως την πρώτη αγάπη, τις πρώτες απογοητεύσεις, αλλά και καταστάσεις που διαμορφώνουν το ποιοι τελικά είναι.

Τι γίνεται, όμως, με τις ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται σε μεγαλύτερες ηλικίες;

Η Jillian Quint παρουσιάζει στο purewow.com έναν κανόνα που της πρότειναν και υπόσχεται να σε βοηθήσει να κάνεις φιλίες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «ο κανόνας 3:6, τον οποίο δεν περιμένω να έχεις ακούσει, είναι “ανακάλυψη” μιας φίλης μου, η οποία κατά τη διάρκεια της άδειας μητρότητας ένιωθε απίστευτα μόνη. Τι λέει; Όταν εντοπίζεις έναν νέο άνθρωπο που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε φίλο σου, πρέπει να έχεις μαζί του 3 βασικές αλληλεπιδράσεις μέσα στις 6 πρώτες εβδομάδες της γνωριμίας σας – τουλάχιστον 2 από αυτές θα πρέπει να είναι δια ζώσης και όχι εξ αποστάσεως.

Για παράδειγμα, γνωρίζεις κάποιον στο μάθημα pilates ή στη συνάντηση γονέων στο σχολείο του παιδιού σου ή οπουδήποτε μπορείς να συναντήσεις ένα άτομο με το οποίο μοιράζεστε κάποιο κοινό ενδιαφέρον και ανταλλάσσετε αριθμούς.

Η πρώτη αλληλεπίδραση θα μπορούσε να είναι απλώς ένας καφές μετά την επόμενη κοινή εμπειρία σας. Η δεύτερη ίσως θα ήταν μια επικοινωνία μέσω μηνυμάτων σχετικά με πληροφορίες που θέλετε να ανταλλάξετε και η τρίτη μια προγραμματισμένη συνάντηση για να δοκιμάσετε από κοινού μια νέα εμπειρία. Αν όλα συμβούν μέσα σε διάστημα 6 εβδομάδων, τότε έχετε μπει σταθερά στη ζώνη φίλων».

Η νευροψυχολόγος Sanam Hafeez συμφωνεί ότι αυτή η συχνότητα θα μπορούσε να δημιουργήσει μία νέα, σταθερή σχέση. «Ιδανικά, φροντίστε να συναντιέστε 1 φορά την εβδομάδα για τους πρώτους 2 μήνες και περάστε χρόνο σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσεις να δεις πολλές διαφορετικές πτυχές του ανθρώπου που γνώρισες και να καταλάβεις εάν πράγματι αξίζει να υπάρχει σταθερά στη ζωή σου. Το πιο σημαντικό είναι η συνέπεια της προσωπικής επαφής, ακόμα και μέσω τηλεφώνου ή άλλης επικοινωνίας».

Κανόνας 3:6: Λειτουργεί;

Η Quint εκμυστηρεύεται ότι δοκίμασε τη συγκεκριμένη μέθοδο με μία από τις μαμάδες ενός συμμαθητή του γιου της, η οποία έμοιαζε να της ταιριάζει ως άνθρωπος.

«Την πρώτη εβδομάδα, βρεθήκαμε να συζητάμε για ένα παιχνίδι kickball με τα παιδιά. Η τρίτη εβδομάδα μάς βρήκε να μιλάμε μέσω μηνυμάτων για ένα σπίτι στη γειτονιά μας που είχε βγει προς πώληση. Την τέταρτη εβδομάδα, ο σύζυγός μου και εγώ καλέσαμε όλη την οικογένειά της για δείπνο, το οποίο μετατράπηκε σε ξέφρενο παιχνίδι για τα παιδιά και σε μια όμορφη κουβέντα με κρασάκι για τους ενήλικες.

Ήταν όλο πολύ φυσικό, πολύ εύκολο. Ένιωσα σαν να βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα και σαν να ήμασταν ήδη φίλοι. Έκτοτε μιλάμε τακτικά μέσω μηνυμάτων και συζητάμε πολύ για διάφορα θέματα. Ωστόσο, εδώ και 3 εβδομάδες μετά το δείπνο, δεν έχουμε συναντηθεί από κοντά. Επομένως, είναι πολύ νωρίς για να πω εάν αυτός ο κανόνας είναι η λύση για να κάνεις μόνιμες φιλίες στην ενήλικη ζωή.

Ωστόσο, θα προσπαθήσω να διατηρήσω τη δέσμευσή μου για συνέπεια, πράγμα που μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες μιας νέας σταθερής φιλίας. Άλλωστε, πλέον, δεν βρίσκομαι στο στάδιο που οι φιλίες έρχονταν αβίαστα και σίγουρα δεν υπάρχει κάτι κακό στο να καταβάλλουμε λίγη προσπάθεια για τις φιλικές μας σχέσεις».