Όλα ξεκίνησαν στα ήσυχα προάστια όπου διέμενα, δουλεύοντας σε ένα πρακτορείο διαφήμισης. Παρ’ όλο που έκανα την πρακτική μου, ήμουν αποφασισμένη να είμαι τέλεια. Κάθε βράδυ ετοίμαζα τα ρούχα μου και προετοιμαζόμουν για την επόμενη μέρα, ελπίζοντας να θεωρηθώ υπερδύναμη στον τομέα μου. Ένιωσα αυτό που νιώθουν πολλές εργαζόμενες γυναίκες. Γνωρίζοντας όλες τις πιέσεις όσον αφορά την επαγγελματική επιτυχία, προετοιμάστηκα να παλέψω για τα κατορθώματα και τη θέση μου.

Ωστόσο, υπήρχε μία σοβαρή επίπτωση. Ξεκίνησα να βλέπω την συμπόνια ως ελάττωμα, ειδικά στο εργασιακό μου περιβάλλον. Εκείνη την περίοδο ντρεπόμουν να παραδεχτώ το πόσο διστακτική είχα γίνει ως προς το να βοηθώ τους άλλους στην ομάδα μου. Δυσκολευόμουν να ακούσω τα προβλήματα τους. Πέραν των δικών μου επιτυχιών, δεν ενδιαφερόμουν για τίποτε άλλο. Βέβαια, αυτό που έμελλε να μάθω σύντομα ήταν πως οι κοινωνίες δεν μπορούν να ανθήσουν  χωρίς την συμπόνια. Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να μας ακούσουν και  να μας καταλάβουν οι γύρω μας. Και αυτή η ανάγκη δεν απουσιάζει απο τον  εργασιακό χώρο. Εάν είσαι διστακτική να είσαι πιο συμπονετική στο γραφείο, ορίστε μερικοί τρόποι -γιατί αξίζει να είσαι.

Η συμπόνια σε βοηθά να μάθεις

Όταν ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι μας, δημιουργούμε μία ατμόσφαιρα ειλικρίνειας κι επικοινωνίας. Αυτό μας βοηθά να ανακαλύψουμε αλήθειες που δεν θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε διαφορετικά. Όσο οι συνάδελφοι μας γνωρίζουν ότι θα αντιμετωπιστούν φιλικά, νιώθουν ότι μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα. Ακούγοντας τους μπορούμε να αποτρέψουμε ανεπιθύμητες  καταστάσεις και να τους εμψυχώσουμε.

Η συμπόνια χτίζει εμπιστοσύνη.

Όσο εργαζόμουν στο πρακτορείο διαφήμισης , η κολλητή μου νοσηλευόταν και οι γιατροί πίστευαν ότι επρόκειτο για επιθετικό όγκο. Έτσι, η ψεύτικη εικόνα ανωτερότητας που παρουσίαζα στο γραφείο έσπασε καθώς ήμουν εμφανώς αναστατωμένη. Η συντονίστρια μου με είδε και αμέσως ρώτησε τι πήγαινε στραβα και πως μπορούσε να βοηθήσει – ακόμη, επέμενε να σπεύσω στο νοσοκομείο γιατί η φίλη μου με χρειαζόταν.  Από την στιγμή που ένιωσα την συμπόνια της, την εμπιστεύτηκα και παρακινήθηκα από την καλοσύνη  της. Δούλευα πιο σκληρά, ανέπτυξα τη δημιουργικότητα μου και ήξερα ότι μπορούσα να βασιστώ σε αυτή και να της εκμιστηρευτώ όχι μόνο τα καλά αλλά και τις ανησυχίες μου.

Η συμπόνια αποτρέπει τις σχέσεις «πάρε-δώσε»

Χωρίς την συμπόνια, οι σχέσεις καταλήγουν να είναι αγχώδεις και με αυθαίρετες αλληλεπιδράσεις. Ενδιαφερόμαστε για το πως μπορούμε να επωφεληθούμε από τους άλλους και βλέπουμε την επιτυχία ως προσωπικό στόχο και όχι ως αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας. Έτσι λοιπόν, η εργασία μας ξεκινά να επηρεάζεται και εμείς να κάνουμε εγωιστικές κινήσεις, περιμένοντας το ίδιο και απο τους άλλους, με αποτέλεσμα την προσωπική και ομαδική αποτυχία.

Μέσω της συμπόνιας βλέπουμε τους συναδέλφους μας ως ανθρώπους και όχι ως πηγές πληροφοριών και επαγγελματικής συνεργασίας. Όντας αποδεκτοί για το ποιοι είμαστε, απελευθερωνόμαστε από τον φόβο της αποτυχίας και είμαστε πιο ενθουσιώδεις στο να μοιραστούμε τις γνώσεις μας για τις ομαδικές επιτυχίες. Ως αποτέλεσμα, η ποιότητα της δουλειάς μας βελτιώνεται όπως επίσης και η ικανοποίηση μας για μια επιτυχημένη εργασία.

Δεν είναι ποτέ αργά για να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη δουλειά και τις επαγγελματικές μας σχέσεις. Οι πράξεις συμπόνιας προϋποθέτουν προσωπική δύναμη και ενδυναμώνουν τους τριγύρω μας, καλλιεργώντας ένα πρόσφορο έδαφος ομαδικής προσπάθειας. Σήμερα κιόλας ας σταματήσουμε να συγχέουμε την συμπόνια με την αδυναμία παντού – όπως και στον εργασιακό χώρο.

Μετάφραση: Δήμητρα Καρατζά (original article: darlingmagazine.org/embracing-compassion-helped-workplace/)