Ανησυχώ για την ευθύνη που έχω απέναντι στην εξάπλωση του κορονοϊού.

Ξέρετε πόσα πρωινά ευχόμουν να μην πάω στην δουλειά; Ήλπιζα σε οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί και να μου απαγορεύσει να φτάσω στο γραφείο. Το πρόβλημα μου δεν εμφανιζόταν μόνο στο χουζούρι, δεν το ξεπερνούσα αφού σηκωνόμουν απ’ το κρεβάτι. Μέχρι να πατήσω το πόδι μου στην εταιρεία και να αρχίσω να ψάχνω τα συμβόλαια και τους όρους τους εγώ παρακαλούσα να πέσει μετεωρίτης, που δεν θα μας σκοτώσει, για να δοθεί κρατική εντολή να μείνουμε όλοι στα σπίτια μας, ώστε να προστατευτούμε. Θυμάστε πως έγινε ένας μεγάλος σεισμός στην Αθήνα πριν λίγους μήνες; Εγώ φταίω και για αυτό.

Το καλοκαίρι είναι ασύγκριτο τον Ιούλιο, έτσι δεν είναι;

Ευχόμουν να γίνει σεισμός και να μας διώξουν απ’ το γραφείο για να αποκτήσω μια μικρή έκτακτη άδεια στην καρδιά του καλοκαιριού. Έτσι κι έγινε. Κουνηθήκαμε και μας άφησαν ελεύθερους! Θυμάμαι τους συναδέλφους μου να είναι τρομαγμένοι για ώρα μετά τον σεισμό κι εγώ να τους ακούω συγκαταβατικά, ενώ από μέσα μου πανηγύριζα που ήμασταν στο πάρκο και η δουλειά είχε σταματήσει. Όταν μας ενημέρωσαν πως μπορούσαμε να φύγουμε γιατί θα έπρεπε να ελεγχθεί το κτίριο για ζημιές πάγωσα. Δε μπορούσα να το πιστέψω, το σύμπαν με είχε ακούσει, κι αφού με είχε ακούσει μια φορά θα το έκανε ξανά.

Μιας και το περίμενα είχα αποφασίσει να μην εκμεταλλευτώ το σύμπαν γι’ αυτό και του ζητούσα απίθανα πράγματα. Ειλικρινά σας λέω, ζήτησα να πέσει μετεωρίτης, δεν ευχήθηκα ποτέ για ιό που να μπορεί να μας αφανίσει, να μας κλέψει τους αγαπημένους μας και να σκορπίσει φόβο και αγωνία. Δεν υπολόγισα όμως πως η μισή μου ευχή όσο απίθανη κι αν ήταν μπορούσε να βγει πέρα για πέρα αληθινή. Για το βαθμό που νιώθω υπεύθυνη μένω στο σπίτι και δεν βγαίνω ούτε στο μπαλκόνι.

Διάβασα σε ένα από αυτά τα βοηθητικά άρθρα της περιόδου ότι μπορούμε να παραδοθούμε στην ”τέχνη του να μην κάνεις τίποτα”. Σε κανένα απ’ αυτά δεν έγραψαν ποια είναι η προτεινόμενη ώρα παράδοσης στην τέχνη αυτή. Έχουν περάσει κάποιες ώρες με εμένα στο χαλί να κοιτάζω το ταβάνι που ευτυχώς είναι στη θέση του. Το κοιτάζω ξανά και ξανά. Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι εδώ, είμαι τόση που φτάνει για να νιώθω πως άρχισα να κρυώνω. Παραδέχομαι πως η μέθοδος λειτουργεί τη στιγμή που αντικαθιστώ τις κακές μου σκέψεις με ανούσιες. Σκέφτομαι τους δικούς μου, δε μπορώ να τους δω, δε μπορώ να τους βοηθήσω τι θα συμβεί αν αρρωστήσουν; Αυτόματα πιάνω μια τούφα απ’ τα μαλλιά μου, την φέρνω μπροστά στα μάτια μου, γαργαλάω τη μύτη μου με την άκρη της και αποφασίζω να τα κόψω όταν ανοίξουν τα κομμωτήρια.

Επεμβαίνω στις αρνητικές μου σκέψεις με τρίχες και βρίσκω λίγη απ’ τη χαμένη μου διάθεση.