Το 1996 η λέξη καρκίνος ηχούσε αλλιώς στα αυτιά μας. Ήταν μια πομπώδης λέξη τόσο τρομακτική που οδηγούσε το μυαλό κατευθείαν στο θάνατο. Η εξοικείωσή μας με τη λέξη αυτή και ό,τι αυτή σήμαινε ήταν μηδαμινή. Αναφέρομαι στο ’96. Με την πάροδο των χρόνων αυτή η λέξη ακουγόταν όλο και πιο συχνά και δεν ήταν τόσο συνυφασμένη με την κατάληξη ενός ατόμου. Η τεχνολογία, η επιστήμη, οι αναφορές σε αυτήν και σε όλες της τις μορφές ήταν κάτι που εξελισσόταν μαζί με τις ζωές μας. Παρέμενε όμως όπως και παραμένει εξίσου τρομακτική.
Εκείνη την Πέμπτη είχε ήλιο. Έμπαινε το καλοκαίρι για τα καλά πλέον. Οι μπαλκονόπορτες ανοιχτές όπως και οι καρδιές μας και τα όνειρά μας για τις καλοκαιρινές μας αποδράσεις με φίλους, με γέλια, με μπάνια στη θάλασσα.
Εκείνη την Πέμπτη το πρωί ήρθε στη δική μας ζωή και πιο συγκεκριμένα στη ζωή της μητέρας μου, ο τρομακτικός καρκίνος.
Μαζί με το καλοκαιρινό αέρα που έμπαινε και μας χάιδευε, ήρθε και το δικό του γρατζούνισμα, γιατί χάδι σίγουρα δεν ήταν.
Τα σχολεία είχαν κλείσει. Πήγαινα τότε στην Πέμπτη δημοτικού. Καθόμουν στο κρεβάτι των γονιών μου καθ΄ ότι μεγάλο και έβλεπα τηλεόραση τρώγοντας φρουτοσαλάτα και παίζοντας με τον σκύλο μας. Η μητέρα μου έκανε μπάνιο. Το πρώτο μπάνιο της ημέρας, καθώς μετά το πρωινό της μπάνιο ακολουθούσαν σε καθημερινή βάση όλες της οι ημερήσιες δουλειές.
Βγαίνει από το μπάνιο μέσα στα νερά γυμνή και αρχίζει να κλαίει. Στο δωμάτιο των γονιών μου υπήρχε ένας τεράστιος καθρέφτης από πάνω μέχρι κάτω και από άκρη σε άκρη. Εγώ στο κρεβάτι η μαμά μου σε υστερία να πιάνει και να ξαναπιάνει τον αριστερό της μαστό και να λέει επαναλαμβανόμενα κλαίγοντας «δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω είναι σαν αυγό». Μου λέει «έλα πιάσε Δάφνη θα τρελαθώ», εγώ Πέμπτη Δημοτικού. Της λέω πάρε τηλέφωνο τον μπαμπά. Δεν ήξερα τι άλλο να πω.
Κλείνουν ραντεβού και πηγαίνουν σε ιδιωτικό νοσοκομείο να γίνουν οι απαραίτητες διαδικασίες. Τους ανακοινώνουν πως η μητέρα μου δεν έχει κάτι. Φιλιούνται σαν ερωτευμένοι στους διαδρόμους. Εγώ ήμουν εκεί. Της είπαν πως είναι μια καλοήθης κύστη που θα απορροφηθεί από τον οργανισμό. Λίγο καιρό αργότερα η μητέρα μου υποβλήθηκε ξανά σε εξετάσεις. Η διάγνωση έπεσε σαν μαχαίρι που μας απαγχόνισε όλους. 3 κεφάλια, 3 ψυχές μια λεπίδα. Επιθετικός καρκίνος 3ου βαθμού με μετάσταση σε 12 λεμφαδένες.
Χημειοθεραπείες, μαλλιά πολλά που χάθηκαν, κλάματα, καμία όρεξη για ζωή, παραίτηση από τα πάντα, νεύρα και αντιδραστικότητα και το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως στην πλήρη μαστεκτομή που της έκαναν έχασαν τη θηλή της αφαιρώντας της τότε τη δυνατότητα να κάνει αποκατάσταση στήθους. Μάλιστα τότε η αποκατάσταση αντενδείκνυτο από τους γιατρούς της.
Περάσαμε ”πολύ ωραία”. Η μαμά μου λόγω ραδιενέργειας στην οποία υποβάλλονταν έμενε στο νοσοκομείο και ο μπαμπάς μου ερχόταν και μου κρατούσε το χέρι πριν κοιμηθώ κάθε βράδυ λέγοντάς μου ότι μπορεί να χρειαστεί να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς τη μαμά και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.
Στο σχολείο ένιωθα διαφορετική. Ένιωθα ευάλωτη. Ένιωθα ανασφαλής. Στο σπίτι ένιωθα στεναχώρια και περνούσα αρκετό χρόνο μόνη μου καθώς οι γονείς μου πηγαινοέρχονταν στο νοσοκομείο.
Άσχημες καταστάσεις. Βιώματα ανεξίτηλα. Μεγαλώνοντας εξεταζόμουν σε βαθμό υστερίας. Πιο συχνά από 6μηνο. Αργότερα το περιόρισα στο 6μηνο για να μπορέσω να κατευνάσω τις ανησυχίες μου.
Και ήρθε η στιγμή που η Διαφημιστική εταιρεία Mccann Athens μου κάνει την πρόταση για τη επικείμενη συνεργασία μου με τη Roche Hellas και τη Roche Diagnostics Hellas και κάπως όλα κούμπωσαν. Μαγικά. Θα μου δινόταν η αφορμή και η φωνή μέσα από την εκστρατεία ενημέρωσης “forHER” να ταυτιστώ με κάτι που πέρασε η μητέρα μου και να μπορέσω να αποτελέσω δίαυλο για να επηρεάσουμε όλοι μαζί τις γυναίκες της Ελλάδας και να τις παροτρύνουμε να εξεταστούν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η εκστρατεία “forHER”, αναγνωρίζοντας ότι η γνώση μπορεί να αποτελέσει πρωταρχικό όπλο στη μάχη κατά του καρκίνου, ξεκίνησε τις δράσεις της το 2015 με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού για τον καρκίνο του μαστού και τον καρκίνο που αφορά στο γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα.
Η λέξη κλειδί είναι η λέξη ΠΡΟΛΗΨΗ
Είναι πραγματικά συναρπαστική η δύναμη των μέσων ενημέρωσης. Είναι πραγματικά συναρπαστική η δυναμική της φωτογραφίας, των λέξεων και πόσο μάλλον όταν αυτό έχει να κάνει με πόνο, με μη αναστρέψιμες καταστάσεις και με θάνατο. Γιατί όπως και να το κάνουμε, μπορεί πλέον να ακούμε τη λέξη καρκίνος και να την ακούμε τόσο συχνά όπως τη λέξη κρυολόγημα αλλά η ρετσινιά του θανάτου που φέρει μαζί της, είναι μια ρετσινιά που θα φέρει μαζί της πάντα, στις ψυχές, το μυαλό και την καρδιά των ανθρώπων.
Και μπορείς με μια καμπάνια, με μια λέξη, με κάποιες φωτογραφίες να βοηθήσεις κόσμο. Να βοηθήσεις κόσμο να αποκτήσει τη δύναμη της γνώσης για την υγεία του προτού να είναι αργά.
Είναι μεγάλη μου τιμή που είμαι το πρόσωπο αυτής της καμπάνιας. Είναι μεγάλη μου τιμή που μπορώ στα 34 μου να αφήσω ένα αποτύπωμα επηρεάζοντας κάποιες γυναίκες να τρέξουν, να εξεταστούν και να μάθουν.
Είναι μεγάλη μου τιμή, που δεν είμαι απλά μια γυναίκα, που επελέγη από μια εταιρεία για να επικοινωνήσει ένα μήνυμα, αλλά μια γυναίκα που έχει μοιραστεί τον πόνο της μητέρας της και το σκοτάδι του καρκίνου που αυτός φέρνει μαζί του όταν απρόσκλητα έρχεται να συγκατοικήσει με τους ανθρώπους που μένουν σε ένα σπίτι.
