Οι άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω σου, δίπλα σου και αρκετοί με τους οποίους συναναστρέφεσαι λειτουργούν κατ’ αναγκαιότητα. Δουλεύουν γιατί πρέπει να δουλέψουν, έχουν χόμπυ απλά γιατί γεμίζουν τις ελεύθερες ώρες τους. Κάνουν φιλίες για την ανάγκη της κοινωνικοποίησης. Και γενικά λειτουργούν σαν καλά κουρδισμένα ρομπότ χωρίς ψυχούλα. Χωρίς φωτιά.
Απέναντί τους εσύ που μπαίνεις σε όλα με πάθος και περιμένεις τη στιγμή της απογείωσης. Εσύ που βλέπεις τη δουλειά σαν εξέλιξη, σαν ρινγκ ή σαν έναν ημιμαραθώνιο που μπορεί να μην έχει νικητές με έπαθλα, αλλά καίγεσαι κάθε μέρα να τερματίσεις. Εσύ που δε φεύγεις από το γραφείο αν δεν οργανώσεις τα πρόγραμμα της επόμενης μέρας και δε γεμίζεις βαλίτσες για διακοπές αν δεν στείλεις όλα σου τα mails.
Κακά τα ψέματα. Σ’ έναν κόσμο που οι άνθρωποι έχουν μπει στον αυτόματο, είναι δύσκολο να ψάχνουμε φωτιά. Άλλο τόσο δύσκολο είναι να τολμάς να δείξεις αυτό που υπάρχει μέσα σου.
Δε γίνεται να σε καταλάβει κάποιος που έχει θερμοκρασία Σιβηρίας στο μυαλό του, τη στιγμή που εσύ βράζεις. Και να σου πω και κάτι; Δε χρειάζεται. Όπως δε χρειάζεται να απολογείσαι που γεννήθηκες να νοιάζεσαι, να παθιάζεσαι και να προσπαθείς.
Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι
Αν ξενυχτάς σκεπτόμενη πώς θα οργανώσεις τα πράγματα στο γραφείο. Τη στιγμή που οι μισοί θα καθυστερήσουν τουλάχιστον δέκα λεπτά να φτάσουν και δε θα έχουν καμία παραγωγική ιδέα που θα βοηθήσει πραγματικά. Όχι γιατί δε μπορούν να σκεφτούν κάτι καλό, αλλά γιατί δεν τους καίει να το κάνουν.
Αν δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να σχολάσει χωρίς να έχεις τελειώσει όλες σου τις εκκρεμότητες .
Αν ακόμα και τη δεύτερη απασχόλησή σου την αντιμετωπίζεις σαν δουλειά. Σοβαρά και με επαγγελματισμό.
Αν χαλιέσαι κάθε φορά που κάποιος που πρέπει να συνεργαστείς μαζί του πετάει χαρταετό, εξαφανίζεται και το θεωρεί φυσιολογικό.
Αν δένεται κόμπος το στομάχι σου όταν πάει κάτι λάθος/αργά/δε σου φτάνει ο χρόνος/ δεν έχεις έμπνευση.
Αν περιμένεις να σκέφτονται και να δρουν οι άλλοι όπως εσύ.
Αν δε βλέπεις τη δουλειά σαν αγγαρεία.
Αν δεν σου φτάνουν 24 ώρες.
Αν συνεργασία για σένα είναι πολλά μυαλά που ενώνονται για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Αν σε εκνευρίζει η αδιαφορία και η τεμπελιά.
Αν το μότο σου είναι πως «ό,τι πρέπει να γίνει, αξίζει να γίνει σωστά».
Αν το να σου επισημαίνει κάποιος τα αρνητικά σου σημεία είναι για σένα σημάδι πως σε παρατήρησε (άρα είδε και τα καλά σου) και θέλει να σε κάνει καλύτερο.
Αν δεν κρίνεις τα πάντα με μονάδα μέτρησης το χρήμα.
Αν στις σχέσεις σου μπαίνεις σαν τεχνίτης και ονειρεύεσαι να φτιάξεις κάτι καλό. Κάτι συμπαγές και στέρεο που δεν θα σπάει, δε θα αλλοιωθεί και που αν χαλάει θα φτιάχνεται.
Αν έχεις όνειρα, μεγάλα όνειρα. Και φαντάζεσαι τη ζωή σου μακριά από την καρέκλα του γραφείου ή να πετάς πάνω από αυτή.
Αν απαιτείς από τους ανθρώπους περισσότερα απ’ όσα μπορούν να σου δώσουν. #diplis
Αν όταν δε σου αρκούν αυτά που πήρες, δεν επαναπαύεσαι και θα ψάξεις αλλού για περισσότερα. Για αυτά που αξίζεις.
Αν σπάνια σε ικανοποιεί το αποτέλεσμα και σκέφτεσαι μονίμως εναλλακτικές βελτίωσης.
Τα καλά νέα είναι πως αν έχεις πολλά από τα παραπάνω στοιχεία έχεις σίγουρα δυνατή τη φλόγα μέσα σου που σε ωθεί να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να διψάς για δημιουργία. Όμως το ξέρεις πως ανήκεις σε μειοψηφία.Αλλά εσύ μέσα σου πιστεύεις πως υπάρχουν κι άλλοι τρελοί με την ίδια φλόγα και έχεις πιθανότητες να τους γνωρίσεις. Πόσο μάλλον αν έχεις ήδη γνωρίσει κάποιους και νιώθεις πως είσαι στο σωστό σημείο. Αυτό το παραγωγικό που λες «καλημέρα» στον άλλον και αποτελεί ήδη πηγή έμπνευσης για να τελειώσεις το κείμενο, να πας pilates, να αντέξεις να μείνεις με ένα γιαουρτάκι όλο το βράδυ. Οι άνθρωποι με την ίδια φλόγα είναι οι boosters της καρδιάς σου. Ή και της ζωή σου ολόκληρης.
Κοιμούνται αργά τις νύχτες γιατί ξενυχτάνε και ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο. Να δεις που θα τα καταφέρουν. Λίγη πίστη θέλει μόνο.
