Τα τελευταία χρόνια, η κουβέντα γύρω από τη διατροφή έχει γίνει πιο περίπλοκη — αλλά όχι απαραίτητα πιο υγιής. Μετά τις θερμίδες ήρθαν τα macros. Μετά τα macros, το intuitive eating. Και κάπου εκεί, χαθήκαμε ανάμεσα σε food rules, λίστες «καλών» και «κακών» τροφών και μια αίσθηση ότι πρέπει πάντα να προσέχουμε κάτι.

Αλλά τι γίνεται όταν η διατροφή δεν έρχεται με τι να κόψεις αλλά με τι να καταλάβεις;

Τι σημαίνει «συμπεριληπτική» διατροφή;

Η έννοια της συμπεριληπτικής διατροφής (inclusive nutrition) εστιάζει όχι στην απαγόρευση, αλλά στη σύνδεση με το σώμα. Δεν υπάρχουν «cheat meals», γιατί δεν υπάρχει «εξέταση».
Δεν υπάρχουν ενοχές, γιατί δεν υπάρχει τιμωρία.

Η προσέγγιση αυτή στηρίζεται σε βασικές αρχές από:

τη διαισθητική διατροφή (intuitive eating)

τη διατροφική ψυχολογία

το body neutrality: το σώμα δεν είναι για να το «αγαπάς» κάθε μέρα, αλλά για να το φροντίζεις κάθε μέρα.

Ποια είναι η φιλοσοφία της;

1. Δεν σου λέει τι να κόψεις, αλλά τι να ακούσεις. Αντί για μενού περιορισμών, δίνει χώρο στο να παρατηρήσεις: Πεινάω ή βαριέμαι; Αντί να καταγράφεις τι έφαγες, σε ενθαρρύνει να καταλάβεις γιατί το έφαγες.

2. Δεν αποθεώνει τις «υγιεινές» τροφές – εξηγεί τις ανάγκες του σώματος. Δεν υπάρχουν «superfoods» που σώζουν και «junk» που καταστρέφει.

3. Δεν σε μετράει. Σε μαθαίνει. Δεν υπάρχει στόχος βάρους ή «ιδανικός» ΔΜΣ. Υπάρχει μόνο η ερώτηση: πώς νιώθεις στο σώμα σου σήμερα;

Μια από τις πιο συχνές παρεξηγήσεις γύρω από αυτή την προσέγγιση είναι ότι… χαλαρώνει υπερβολικά. Αλλά στην πραγματικότητα, πολλές σύγχρονες μελέτες δείχνουν πως:

Άτομα που υιοθετούν διαισθητική διατροφή έχουν καλύτερη σχέση με το φαγητό

Υποφέρουν λιγότερο από συναισθηματική υπερφαγία

Έχουν καλύτερους δείκτες υγείας μακροπρόθεσμα, ακόμη και αν δεν αλλάξει το βάρος τους

Γιατί τελικά, υγεία χωρίς ψυχική ηρεμία, δεν είναι ακριβώς υγεία.

Μήπως τελικά να σταματήσουμε να μιλάμε για «σωστή» διατροφή;

Η διατροφή δεν είναι τεστ επιτυχίας. Είναι σχέση. Και όπως κάθε υγιής σχέση, χτίζεται στην εμπιστοσύνη, όχι στον έλεγχο. Μπορούμε να τρώμε χωρίς να μετράμε. Μπορούμε να φροντίζουμε το σώμα μας χωρίς να το διορθώνουμε. Μπορούμε να επιλέγουμε φαγητό για το πώς μας κάνει να νιώθουμε, όχι για το αν «επιτρέπεται».

Αν κάτι αξίζει να κόψουμε, είναι η φωνή στο κεφάλι μας που μας λέει ότι πρέπει να κόψουμε κάτι. Η διατροφή μπορεί να είναι υποστηρικτική, τρυφερή και βιώσιμη. Όχι τιμωρητική. Και ίσως τελικά, το πιο υγιεινό που μπορούμε να βάλουμε στο τραπέζι μας, να είναι η αποδοχή.