Ίσως δηλώνεις πως μισείς την αγένεια των ανθρώπων, κι όμως γνωρίζεις πως ορισμένοι αγενείς χαρακτήρες έχουν καταφέρει πολλά περισσότερα από όσους δεν μπόρεσαν να ακουστούν και τελικά κατάπιαν την φωνή τους. Άλλωστε, δεν σε αγαπούν όλοι επειδή είσαι αληθινός.

Σε κάποιους αρκεί απλά και μόνο το να είσαι χρήσιμος. Οπότε μέσα στην απόλυτη χρησιμότητα σου, δεν βλάπτει τελικά και λίγη αγένεια σε όσους δεν νοιάζονται για τον αληθινό εαυτό σου.

Τα εμπόδια της αγένειας

Ή αγενής πλευρά μας πέρασε και έπεσε καθόλη την διαδρομή της πάνω σε πολλά εμπόδια. Όπου εμπόδια συμπλήρωσε με φράσεις όπως καθημερινές αποτυχίες, χάσιμο χρόνου, αναζήτηση εαυτού, άνθρωποι αγγελικά πλασμένοι που μόνο αγγελικά δεν είχαν την πρόθεση να μας συμπεριφερθούν.

Μπορώ να προσθέσω κι άλλα, παρόλα αυτά δεν θα το κάνω γιατί ο λόγος για τον οποίο επιλέγει ο καθένας μας να συμπεριφερθεί με αγένεια διαφέρει. Κι αν δεν σου αρέσει η ωμή αυτή λέξη, τότε μπορείς να την ανταλλάξεις με την λέξη όρια. Το viewpoint αυτού του κειμένου άλλωστε είναι να σε κάνει να καταλάβεις πως πρώτα έχει σημασία να σέβεσαι τον εαυτό σου και ύστερα όλους τους υπόλοιπους.

Γιατί να το κάνεις αυτό; Για να έρθεις πιο κοντά στην εσωτερική σου γαλήνη. Για να μη φοβάσαι να εκφράζεις αυτό που σκέφτεσαι. Για να εκτιμάς τον εαυτό σου όσο εκτιμάς και τους άλλους. Για να μάθεις πως αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, τότε δεν ζεις όπως σου αξίζει. Αντιθέτως, ξεχνάς να ζεις και απλά επιβιώνεις με ότι απόθεμα υπομονής σου έχει απομείνει. Για πόσο ακόμα όμως;

Είμαι ένα millennial κορίτσι που η γενιά μου με έμαθε να είμαι «καλή» και να σέβομαι. Με έμαθε να αντέχω, να υπομένω και να προσπαθώ. Με έμαθε να συγχωρώ και να μη τα παίρνω όλα προσωπικά, ξέχασε όμως να μου μάθει να σταματήσω να τρέφω την people pleaser πλευρά του εαυτού μου.

Κάποτε υπήρξα έφηβη και ανήκω επίσημα στην γενιά που συνεχώς νοσταλγεί το χθες αλλά σπάνια θαυμάζει την ανατροφή του τότε. Αυτή που της έμαθαν να είναι ευγενική με την άγνωστη θεία από το χωριό αλλά και με τον αγενέστατο γείτονα της περιοχής που μεγάλωσε. Αυτό το κορίτσι, ζώντας ανάμεσα σε αυτές τις πεποιθήσεις, παλεύει να ξεμάθει όσα τις έχουν μάθει γιατί μια μέρα θέλει να γίνει μαμά.

Γιατί στο σήμερα αρνείται να πιστέψει πως οι επόμενες γενιές θα παραμείνουν «καλά παιδιά, με καταπιεσμένα συναισθήματα». Ας γίνουμε και λίγο

αγενής όπου κι όταν χρειάζεται, δε νομίζεις; Ας αποκτήσει και η αγένεια ένα μικρό θετικό πρόσημο, για όλους εκείνους που μας φέρθηκαν λάθος εν γνώση τους. Και εμείς με την σειρά μας εν γνώση μας να δώσουμε μερικά μαθήματα. Μήπως και έρθει η αλλαγή.

Όσο με τρομάζει η ιδέα πως μπορεί να μην καταφέρουμε να έρθει αυτή η αλλαγή, άλλο τόσο φλερτάρω και με την ιδέα να έχω στο μέλλον πλάι μου ένα παιδί με τις δικό του ελεύθερο πνεύμα και τις δικές του απόψεις γύρω από κάθε είδους θεματολογία. Να έχει την προσωπικότητα που εκείνο θα θέλει, και όχι οτιδήποτε άλλο του ορίσει η κοινωνία μας ως σωστό.

Όλος αυτός ο συλλογισμός προέκυψε όταν κατάλαβα ότι ο εαυτός μας είναι πάνω από όλα

Και φυσικά δεν το εννοώ εγωιστικά. Αλλά να, για σκέψου να ήμασταν όλοι στα μαχαίρια με τον εαυτό μας, τότε πως θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο για όλους μας; Πρακτικά είναι αδύνατο. Ενώ όταν το μέσα μας βρίσκεται σε ισορροπία με το έξω μας τότε ναι, τα πράγματα μπορούν να πάρουν μια τελείως διαφορετική ροή στη ζωή μας. Ψυχοθεραπεία λέγεται και εγώ την διάλεξα την πιο κρίσιμη στιγμή στην πιο ακατάλληλη φάση της ζωής μου.

«Αν χρειαστεί ας γίνεις και αγενής»

Μα τι εννοείται; Πως θα το κάνω αυτό όταν δυσκολεύομαι μέχρι και όρια να βάλω στους άλλους; Αυτή ήταν η ερώτηση μου σε μια από τις συνεδρίες ορόσημο και κατά λέξη η θεραπεύτρια μου, μου είπε: Όχι μόνο δεν είναι κακό να αντιδράς, αλλά οφείλεις να το κάνεις για το καλό όλων.

Λίγες μέρες αργότερα παρατηρώ στη δουλειά, τον διάλογο ενός πατέρα με τον γιό του. Ο γιος ανήκει στη Gen Alpha, αρκετά μικρός για να γνωρίζει τα πάντα και αρκετά ενημερωμένος για να μπορεί να εκφέρει γνώμη σχεδόν για τα περισσότερα. Μιλώντας λίγο μαζί του, καταλήξαμε να συζητάμε για την σειρά Adolescence. Ο (ας τον πούμε) Γιώργος μου αποκαλύπτει πως έχει δει πάρα πολύ Netflix, του αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν ένα ακτιβιστικό μήνυμα να περάσουν στη κοινωνία και παράλληλα το κινητό του βαράει ασταμάτητα από τις ειδοποιήσεις του στα social.

Αμέσως κατάλαβα πως ο Γιώργος είναι το αγόρι του σήμερα. Ένα αγόρι σαν και τα κορίτσια της ηλικίας του που ναι μεν έχει τρόπους αλλά δεν διστάζει και να (αντι)μιλήσει. Οι απόψεις του οριακά καλύτερες από του μπαμπά του, ακούγονταν σαν να μιλούσα με έναν συνομήλικο που έμοιαζε να είχε φάει την ζωή του με το κουτάλι.

Αναφερθήκαμε στην ισότητα των δύο φύλων, μου είπε πως για εκείνον το σεξ δεν έχει τόσο ενδιαφέρον όπως ο έρωτας. Πρόσθεσε μερικά νέα στην όλη συζήτηση συσχετιζόμενα με την ποπ κουλτούρα και ομολογώ τα μισά κατάλαβα, αλλά δεν έπαψα να τον κοιτάω με θαυμασμό.

Ο Γιώργος είναι η γενιά που φοβόμαστε μη τα κάνει όλα λάθος ενώ στη πραγματικότητα γνωρίζει καλύτερα από εμάς τα σωστά γιατί ήρθε μέσα από τα λάθη των προηγούμενων.

Ο Γιώργος μου επιβεβαίωσε πως η αγένεια τελικά θα μπορούσε να έχει και θετική χροιά, αφού όταν τον ρώτησα τι θες να γίνεις όταν τελειώσεις το σχολείο, εκείνος μου απάντησε ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Οχι μόνο με είχε αποστομώσει αλλά με είχε κάνει να πιστέψω πως η ερώτηση μου ήταν από αυτές που έκαναν και σε εμένα κάποτε και από μέσα μου τότε έλεγα τι τους νοιάζει και με ρωτάνε, ενώ στο τέλος απαντούσα κάτι που θα ευχαριστούσε συνήθως τα αυτιά εκείνων και όχι τα δικά μου.

«Να λες την αλήθεια σου με όποιο κόστος»

Ο Γιώργος έφυγε αλλά ένιωσα πριν φύγει πως μου άφησε αυτό το μήνυμα: «Να είσαι ο εαυτός σου κι ας μην αρέσει σε όλους». Οι εσωτερικές μου απορίες υπήρξαν τόσες πολλές λίγο αργότερα που δεν το συζήτησα με κανέναν. Δεν έβρισκα και τις λέξεις να περιγράφω το σκηνικό η αλήθεια είναι. Λίγο αργότερα θυμήθηκα πως ανήκω στη γενιά που έμαθε να κρατάει την ανάσα της, να σέβεται a priori τους μεγαλύτερους και να είναι πάντα ευγενική με τους πάντες όσο κι αν κάποιες φορές δεν το αισθάνεται.

Ευτυχώς πλέον νιώθω σίγουρη και ανακουφισμένη. Τα παιδιά του αύριο θα έχουν καταφέρει να δουλέψουν με τον εαυτό τους πολύ περισσότερο από όσο εμείς. Έχουν βρει άλλωστε τις περισσότερες «απαντήσεις», μένει να ακολουθήσουμε όλοι προς την ίδια κατεύθυνση.

Έχουμε κάθε δικαίωμα να θυμώνουμε άλλωστε. Έχουμε κάθε δικαίωμα να αγωνιζόμαστε για το παιδί που ζει μέσα μας. Να αντιμιλάμε, να αντιδράμε, να διαφωνούμε όταν το νιώθουμε. Να λέμε όχι σε ό,τι μας βρίσκει αντίθετους, αδικημένους ή πληγωμένους. Μήπως και καταφέρουμε να φτιάξουμε μια μέρα την generation “No fear” βρε παιδιά. Ή μια γενιά τελοσπάντων που θα αδιαφορεί για τις ταμπέλες και θα κοιτάει πρώτα στη ψυχή και ύστερα στα μάτια.