Όλα εκείνα που έχεις ξαναπεί και θες να πεις ξανά, όλα εκείνα που δεν είπες ποτέ και θες να πεις τώρα και εκείνα που είχες στο μυαλό σου και ούτε που το φανταζόσουν.

το γράμμα στους παιδικούς μου φίλους και τους συμμαθητές. 

Αν και η ζωή μας στις περισσότερες περιπτώσεις μας απέδειξε πως μερικές γρατζουνιές στο γόνατο δεν είναι αρκετές για να μείνουμε φίλοι για πάντα σκέφτομαι πως η αρχή της ζωής μας έγινε ταυτόχρονα. Δεν μπορεί, κάτι θα σημαίνει αυτό. Ξεκινήσαμε μαζί από την αφετηρία, είχαμε κοινές πρώτες εικόνες και εμπειρίες. Μπορεί πια να μαθαίνω αραιά νέα σας, να έχετε τις δικές σας οικογένειες και η καθημερινότητά μας να μην έχει κανένα κοινό, όμως πάντα θα είστε οι πρώτοι σύμμαχοι στα πάρτυ, στα αθώα ψέματα για τις αργοπορίες και τις κοπάνες από τα αγγλικά. Πως μπορεί κάποιος να ξεχάσει τους πρώτους του φίλους; Πως μπορεί κάποιος να σταματήσει να καθορίζεται από τα καλοκαίρια στο χωριό; Και ποιος μπορεί να πάψει να θυμάται ποιος του έμαθε ποδήλατο.

το γράμμα στον καλύτερο προϊστάμενο μου.

Δεν ήταν η πιο καλοπληρωμένη μου δουλειά, ούτε εκείνη με τα καλύτερα ωράρια. Δεν σε έκανε καλύτερο ”ομαδάρχη” ότι είχες να κάνεις με 4 κορίτσια, ούτε ότι ήσουν μόνο μερικά χρόνια μεγαλύτερος μας. Είναι που η δουλειά μου μαζί σου με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Να θέλω να χρησιμοποιώ τις σωστές λέξεις, να μην μου ξεφεύγει κανένα ορθογραφικό, να είμαι γρήγορη και ταυτόχρονα να κάνω πλάκα με τις κοπέλες που δουλεύαμε μαζί. Μου δίδαξες ήθος και πως να ελίσσομαι από τις δύσκολες καταστάσεις. Ήσουν δίπλα μου όταν τα πράγματα πήγαιναν στραβά και με συμβούλευες πως να λύσω μόνη μου το πρόβλημα. Δε μου το έλυνες εσύ. Αν και προσπάθησες να με πείσεις να τρώω πιο γρήγορα το μεσημεριανό μου, συνεχίζω να θέλω μισή ώρα διάλειμμα για να φάω. Πριν φύγουμε και οι δύο από εκείνη τη δουλειά με έβαλες να σου υποσχεθώ ότι θα προσπαθώ πάντα για το καλύτερο στη δουλειά και θα μου συγχωρώ τα λάθη μου. Εντάξει λοιπόν.

γράμμα στην οικογένεια μου.

Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη οικογένεια. Με τόσα πολλά ελαττώματα και άλλες τόσο όμορφες ιστορίες. Εαν και πλέον αριθμούμε έναν λιγότερο η ζωή συνεχίζει να είναι όμορφη μαζί σας. Εαν και πλέον αριθμούμε τρεις περισσότερους η ζωή συνεχίζει να είναι όμορφη μαζί σας. Και περίπλοκη. Πάντα. Αλλά όμορφη. Με δικά μας αστεία, με έναν κώδικα που καταλαβαίνουμε μόνο εμείς. Όπως θα έπρεπε να είναι οι οικογένειες. Σας αγαπώ όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου. Και αναλαμβάνω να μυήσω και τους νέοφερμένους σ αυτή την ”αίρεση”.

γράμμα σ εκείνον. 

Ο εκείνος που ανέφερα στο παιδικό μου ημερολόγιο είναι και η τελευταία σκέψη που έκανα για το πως θα ήθελα να είναι ”ο εκείνος”. Ευτυχώς εκείνο το ημερολόγιο υπάρχει ακόμα και οι αποδείξεις ότι ήξερα από τα 7 μου τι να ψάξω στα 27 ή στα 37 είναι ξεκάθαρες. Είχα σημειώσει πως θέλω να είναι πιο ψηλός από μένα (ναι, όταν είσαι 7 χρόνων αυτό είναι ένα κάποιο κριτήριο, σημαντικό) και σίγουρα ήθελα να έχει μια αδερφή. Με τα χρόνια έμαθα να προσαρμόζω τα κριτήρια μου σύμφωνα με τις αλλαγές του χαρακτήρα μου (ευτυχώς δεν έμεινα όπως στα 7 μου), τα εμπλούτισα, τα ανάγκασα να συμβιβαστούν. Τα στρίμωξα, στα άπλωσα, τα μέτρησα και τελικά κατέληξα πως κανένα κριτήριο -σε όποια ηλικία κι αν το θέσεις- δεν αρκεί μπροστά σε κάποιον που σε καταλαβαίνει, κάνει υπομονή στις παραξενιές σου, σε αντέχει, προσπαθεί μαζί σου, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, να θες να τον προσέχεις, να γελάτε μαζί. Και τέλος. Δεν έχει κάτι άλλο.

γράμμα στον άγνωστο που με βοήθησε χωρίς να το ξέρει.  

Έχω εντυπωσιαστεί πολλές φορές με τους μικρούς αγγέλους που βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένεις. Και εγώ έχω να θυμάμαι εσένα κύριε στην Ιπποκράτους ένα βράδυ που με είχαν πιάσει κλάματα γιατί είχα χάσει μια δουλειά, μια επιταγή αποζημίωσης και τις διακοπές, φυσικά. Ένας κύριος με κοστούμι που κατέβηκε από την δικηγορική εταιρεία, στης οποίας τα σκαλοπάτια καθόμουν. Με ένα back pack στη πλάτη. Αυτός ο κύριος που μου έδωσε το εισιτήριο του για τους Pink Martini, που έπαιζαν το ίδιο βράδυ στο Λυκαβηττό, με την υπόσχεση να σταματήσω να κλαίω. Σ εκείνη τη συναυλία γνώρισα μια από τις καλύτερες μετέπειτα φίλες μου, με την οποία πήγα διακοπές στο σπίτι της στη Κύθνο, από εκείνη γνώρισα μια τεράστια παρέα μέσα στην οποία ήταν και το κορίτσι που μου έδωσε την ιδέα για το Savoir Ville. Eσείς το κάνατε όλο αυτό κύριε με το κοστούμι στην Ιπποκράτους και εύχομαι να σας βρω μια μέρα να σας πω πόσο σημαντικός είστε για μένα. Και ας μη ξέρω το όνομα σας.

γράμμα στον υπέροχο Αλί.

Ήταν οι μέρες που η φίλη μου η Κωνσταντίνα με έπεισε να πάω μαζί της για μερικές φορές να την βοηθήσω στην εθελοντική της δράση διδάσκοντας ελληνικά σε μετανάστες. Και εκεί γνώρισα εσένα Αλί, το μικρό 15χρονο αγόρι-έμπνευση. Μια εποχή που ακόμα η Συρία δεν είχε πόλεμο που οι μετανάστες δεν ήταν πρόσφυγες. Μια εποχή που η οικογένεια σου είχε έρθει όχι να ζήσει αλλά για μια καλύτερη ζωή. Εσύ μικρέ μου Αλί ήθελες να μάθεις ελληνικά γιατί ήθελες να ζήσεις για πάντα στην ελλάδα, να παντρευτείς και να μάθεις να χορεύεις ζεϊμπέκικο. Τη μέρα που γνωριστήκαμε κρύωνες και πονούσε ο λαιμός σου. Μου ζήτησες να σου δώσω ένα παυσίπονο αλλά η εντολή ήταν ρητή, δε μπορούσαμε να δώσουμε φάρμακα χωρίς την επίβλεψη ενός γιατρού. Σε έβλεπα να δυσκολεύεσαι, αλλά να συνεχίζεις να γράφεις λέξεις στα ελληνικά. Μέχρι να τελειώσει το μάθημα και να έρθει ένας εθελοντής γιατρός έκανες όλες σου τις ασκήσεις, έμαθες όλες σου τις νέες λέξεις και χαμογελαστός μας ευχαρίστησες. Είχες 40 πυρετό. Μακάρι να ήξερα που είσαι τώρα και τι κάνεις. Δέκα χρόνια μετά εύχομαι να είσαι καλά και χαρούμενος.