Αυτή ήταν η ερώτηση που έφτασε στο inbox μας πριν λίγες μέρες. Απλή, αφοπλιστική και γνώριμη.

Όλα. Ακόμα και τα απλά. Το να σηκωθώ από το κρεβάτι. Το να σκεφτώ τι θα φορέσω. Το να απαντήσω σε ένα μήνυμα. Το να πάω για καφέ και να χαμογελάσω χωρίς να χρειάζεται προσπάθεια. Κάποτε ήταν αυτονόητα. Τώρα είναι κουραστικά. Και το πιο παράξενο απ’ όλα; Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

H απάντηση: 

Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα χρειάζονται απάντηση, θέση, αντίδραση. Πού είσαι; Τι κάνεις; Γιατί δεν απάντησες; Γιατί δεν ήρθες; Ακόμα και η απραξία απαιτεί ενέργεια. Ακόμα και η ησυχία γίνεται υπόλογη. Δεν μπορείς να εξαφανιστείς για λίγο χωρίς να θεωρηθείς αγενής ή “κάπως”.

Όταν όλα είναι συνεχώς “on”, είναι λογικό το σύστημα να καταρρέει.

Η ψυχή μας κουράζεται πιο αθόρυβα από το σώμα.

Ακούμε το “κουράστηκα” και νομίζουμε ότι φταίει η δουλειά, οι υποχρεώσεις ή το πρωινό ξύπνημα, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και όλα όσα κρατάς μέσα σου, όσα προσποιείσαι κι όλα όσα δεν είπες γιατί “δεν είναι η κατάλληλη στιγμή”. Είναι και το “πρέπει να είμαι καλά” μαζί με την ανάγκη να μη φανείς αδύναμη και να είσαι σε συνεχή λειτουργία σε mode επιβίωσης.

Ποια είναι η τελική μου απάντηση; Κάποιες μέρες, η μεγαλύτερη γενναιότητα είναι να μην κάνεις τίποτα. Αν όλα σε κουράζουν, ίσως να είναι επειδή για πάρα πολύ καιρό ήσουν “πολύ” και τώρα, το σώμα και το μυαλό σου σού ψιθυρίζουν: “Φτάνει για λίγο”. Άκου το.