Ή αλλιώς γιατί πηγαίνουν όλα τόσο λάθος;

Πριν περίπου μια εβδομάδα, όταν πια το ποτήρι είχε ξεχειλίσει, κάθισα σε μια θέση στο μετρό, κοίταξα γύρω μου και αναρωτήθηκα από πότε ξεκίνησαν να πηγαίνουν όλα τόσο λάθος. Το συγκεκριμένο βαγόνι με βοήθησε να καταλάβω πως δεν είμαι μόνο εγώ, αφού τα βλέμματα όλων είχαν την ίδια γυαλάδα. Το ίδιο κενό. Μέχρι που σ’ ένα μήνυμά της, η Γεωργία μου είπε το εξής: Τι κι αν τελικά πηγαίνουν όλα σωστά και εσύ πας λάθος;

Όμως ξανά, σκέφτηκα όλες εκείνες τις φορές που χάθηκα στον δρόμο, μην ξέροντας ποιος είναι ο σωστός αλλά γνωρίζοντας πως δεν είναι λάθος. Τώρα απλά, το νιώθω. Κι όπως ακριβώς, τα νιώθω όλα γύρω μου να πηγαίνουν λάθος, έτσι και οι σχέσεις που (σχεδόν) διαμορφώνονται και εξελίσονται, είναι καταδικασμένες στο να αποτυγχάνουν. Γιατί ξενερώνουμε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Γιατί στην πρώτη στραβή, φεύγουμε. Γιατί δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε την διαφορετικότητα του άλλου. Και ξενερώνουμε.

Ξενερώνουμε με τον γκόμενο στο μπαρ, που αντί να μας μιλήσει μας κέρασε ένα ποτό. Ξενερώνουμε με την φίλη μας που μας ακύρωσε τελευταία στιγμή, Παρασκευή βράδυ. Ξενερώνουμε με την δουλειά, που δεν βγήκε το πρότζεκτ όπως θα θέλαμε, και τελικά, ξενερώνουμε με εμάς τους ίδιους που δεν είμαστε κάποιοι άλλοι. Κάποιοι καλύτεροι.

Βγαίνουμε με τον τύπο που μας αρέσει κολασμένα τις τελευταίες δυο εβδομάδες και ξενερώνουμε με τη δουλειά του, τα χόμπι του. Ξενερώνουμε που δεν μας φίλησε, δεν μας ζήτησε επομένο ραντεβού, δεν έστειλε μήνυμα το βράδυ. Όμως, δεν ξενερώνουμε που δεν μας θέλει, γιατί αντιθέτως τον κάνει πιο ποθητό. 

Ξενερώνουμε όταν κάποιος μας θέλει πολύ γιατί δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας. Γιατί πιστεύουμε πως δεν το αξίζουμε, πως κάποιο λάκκο θα έχει η φάση. Γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας αρκετά περίεργο για να μας θέλει κάποιος τόσο πολύ, μα δεν θεωρήσαμε ποτέ κάποιον που θέλαμε περίεργο για το πόσο τον θέλαμε.

Γιατί όμως να ξενερώνουμε τόσο πολύ, τόσο εύκολα; Γιατί να μην μπορούμε να δεχτούμε πως το τέλειο δεν υπάρχει, τα αγόρια που βλέπεις εδώ είναι εκείνα που θα σε φλερτάρουν και όποιος σε θέλει καλύτερα να ρθει να στο πει για να μην χάνουμε χρόνο και ξενερώνουμε πάλι από την αρχή; Γιατί τότε, θα πρέπει να δεχτούμε πως τα πυροτεχνήματα είναι σπάνια και πως όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού είναι έρωτες χαμένοι, όπως και πως η τέλεια κοπέλα δεν έρχεται έτοιμη ποτέ, την φτιάχνεις στα μέτρα σου. Έτσι, θα ταιριάζει μόνο σ’ εσένα, μέχρι ο επόμενος να την φέρει στα δικά του μέτρα και εκείνη με τη σειρά της να κρατήσει όλα εκείνα που θέλει από εσένα, έτσι ώστε να μπορεί να προχωρήσει, να εξελιχθεί. Αυτός είναι ο τρόπος να ξαναγεννηθείς. Και εμείς περιμένουμε το τέλειο, το συναρπαστικό, εκείνο που δεν έχουμε ξαναζήσει και δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Και ξενερώνουμε στο λεπτό.

Γιατί ξενέρωσες ακόμη και σήμερα το πρωί, γιατί έχασες το μετρό και άργησες στη δουλειά. Ξενέρωσες γιατί ο γκόμενος που γνώρισες χτες δε σου ζήτησε το τηλέφωνό σου και σε έκανε add στο Facebook. Ξενέρωσες που άρχισες δίαιτα και που στο σπίτι θα γυρίσεις πάλι και θα πρέπει να μαγειρέψεις. Και στο τέλος, μοιάζει να ξενερώνεις, με το ότι πηγαίνουν όλα τόσο λάθος. Τι γίνεται όμως, αν δεν πηγαίνουν όλα λάθος, και τελικά πηγαίνεις εσύ;