Η αναζήτηση ταυτότητας δεν έχει ηλικία. Για χρόνια, κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι μέχρι τα 40 πρέπει να έχεις “τακτοποιηθεί”. Να έχεις χτίσει την καριέρα σου, να έχεις βρει τον σύντροφό σου, να έχεις ξεκαθαρίσει τι θέλεις από τη ζωή. Όμως η πραγματικότητα για τις περισσότερες γυναίκες είναι πολύ διαφορετική.

Όλο και περισσότερες γυναίκες γύρω στα 40 —είτε είναι μητέρες, επαγγελματίες, single, παντρεμένες, είτε όλα αυτά μαζί— δηλώνουν πως βρίσκονται σε μια φάση αναπροσδιορισμού. Δεν είναι ότι δεν έχουν καταφέρει τίποτα· είναι ότι νιώθουν την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουν τι σημαίνει επιτυχία, πληρότητα και ταυτότητα.

Η πίεση της “προθεσμίας”

Αν κάτι βαραίνει τις γυναίκες σε αυτή τη φάση, είναι η αίσθηση πως έχουν «καθυστερήσει». Το αφήγημα του «θα έπρεπε να το είχα βρει ήδη» δημιουργεί ενοχές και άγχος. Είναι λες και η προσωπική αναζήτηση επιτρέπεται μέχρι τα 30 — αλλά μετά θεωρείται καθυστέρηση.

Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι όχι μόνο άδικος, αλλά και μη ρεαλιστικός. Οι γυναίκες στα 40 βρίσκονται στο σταυροδρόμι πολλών εμπειριών: κουβαλούν γνώση, ματαιώσεις, δεύτερες σκέψεις και την εσωτερική ανάγκη να ζήσουν πιο συνειδητά.

Το να αναρωτιέσαι στα 40 ποια είσαι και τι θέλεις δεν είναι «κρίση ηλικίας». Είναι μια φυσική διαδικασία ωρίμανσης. Σε αυτή τη φάση, πολλές γυναίκες συνειδητοποιούν ότι:

• Η δουλειά τους δεν τις εκφράζει πια

• Οι σχέσεις τους χρειάζονται επαναπροσδιορισμό

• Οι επιθυμίες τους έχουν αλλάξει

• Ο τρόπος που βλέπουν το σώμα τους, τον εαυτό τους και τον χρόνο είναι εντελώς διαφορετικός

Δεν είναι απώλεια σταθερότητας. Είναι η αρχή μιας πιο αυθεντικής σταθερότητας.

Το προνόμιο του να μπορείς να επιλέγεις ξανά

Το να ψάχνεις τον εαυτό σου στα 40 σημαίνει ότι έχεις το θάρρος να επανεξετάσεις τις επιλογές σου. Και αυτό είναι πολυτέλεια, όχι αδυναμία.

Είναι διαφορετικό να αλλάζεις κατεύθυνση στα 25, και διαφορετικό στα 40: τώρα έχεις εμπειρία, ξέρεις τα κόστη και τις συνέπειες, και κάνεις τις αλλαγές με περισσότερη ωριμότητα και συνείδηση. Ίσως πονάει περισσότερο, αλλά έχει μεγαλύτερη σημασία.

Σε αυτή τη φάση ζωής, οι γυναίκες δεν χρειάζονται συμβουλές τύπου “βρες το πάθος σου”. Χρειάζονται κοινότητα, κατανόηση και χώρο για να πουν: “Δεν ξέρω. Και είμαι εντάξει με αυτό.”

Το να μιλάμε ανοιχτά για αυτή την ενδιάμεση φάση —που δεν είναι ούτε αρχή, ούτε τέλος— είναι απαραίτητο για να αποδαιμονοποιηθεί η προσωπική αναζήτηση. Δεν χρειάζεται να «φτιάξεις» κάτι. Μπορείς απλώς να παρατηρείς, να νιώθεις και να προχωράς.

Τελικά, ποιον εαυτό ψάχνουμε;

Ίσως δεν πρόκειται για το ότι “χάσαμε” τον εαυτό μας, αλλά για το ότι γινόμαστε κάποια καινούργια. Κάποια που χρειάζεται άλλα πράγματα, που έχει νέες αξίες και διαφορετικές αντοχές.

Το ζητούμενο δεν είναι να επιστρέψεις σε μια παλιά εκδοχή σου, αλλά να αποδεχτείς τη νέα. Να της δώσεις χώρο να υπάρξει χωρίς την πίεση του “πρέπει”.