Στην αρχή σε ρωτούν τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. Μετά, αν έχεις σχέση. Μετά, αν θα παντρευτείς. Και όταν (ή αν) συμβεί κι αυτό, έρχεται εκείνη η ερώτηση, με το φαινομενικά απλό, καθημερινό της ύφος: «Γιατί δεν κάνεις παιδιά;» Δεν σε ρωτούν αν θέλεις. Δεν σε ρωτούν αν μπορείς. Σε ρωτούν γιατί όχι. Σαν να υπάρχει μόνο ένα φυσικό, αναμενόμενο σενάριο ζωής. Και κάθε άλλο μονοπάτι, πρέπει κάπως να απολογηθεί.

Όταν μια ερώτηση κουβαλάει βάρος

Στην πραγματικότητα, το βάρος της ερώτησης δεν είναι μόνο στην αδιακρισία της. Είναι σε όσα υπονοεί: Ότι όλοι θέλουν το ίδιο. Ότι υπάρχει ένα «σωστό» χρονοδιάγραμμα. Ότι η προσωπική πορεία πρέπει να συμμορφώνεται με μια κοινωνική προσδοκία.

Και αυτό το βάρος, το κουβαλάει διαφορετικά ο καθένας:

• Κάποιοι προσπαθούν εδώ και χρόνια και δεν τα καταφέρνουν.

• Κάποιοι έχουν περάσει απώλειες που δεν θέλουν να ανακαλέσουν.

• Κάποιοι έχουν παλέψει με αποφάσεις, φόβους, ή ακόμα και με την αίσθηση ότι δεν τους επιτρέπεται να πουν απλά «δεν θέλω».

• Κάποιοι ζουν ελεύθεροι και γεμάτοι έτσι ακριβώς όπως είναι.

Η ερώτηση μοιάζει μικρή. Η απάντηση, όμως, δεν είναι ποτέ.

Πολύ συχνά, όσοι ρωτούν, δεν έχουν κακή πρόθεση. Μπορεί να είναι η γιαγιά που ανυπομονεί να κρατήσει ένα μωρό στα χέρια της ή ένας φίλος που θεωρεί ότι “σε βλέπει” ευτυχισμένο/η και σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις έτσι πιστεύει ότι θα το «ολοκληρώσεις». Ένας συνάδελφος που το αφήνει να αιωρείται, σε μια χαλαρή κουβέντα. Και όμως — ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πρόθεση κακή, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: Η ερώτηση ακουμπάει το πιο προσωπικό, το πιο ευαίσθητο, το πιο δικό σου κομμάτι.

Μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι ο τρόπος που ζεις είναι ημιτελής. Ότι χρειάζεται απολογία. Ότι δεν έχεις πετύχει κάτι που πρέπει.

Γιατί κάποιος δεν κάνει παιδιά;

Δεν υπάρχει μία απάντηση. Υπάρχουν εκατοντάδες. Γιατί ήθελε αλλά δεν τα κατάφερε ή γιατί δεν το ονειρεύτηκε ποτέ. Γιατί προτεραιότητά του ήταν άλλη ή γιατί δεν βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο, ή βρήκε αλλά δεν ήταν η σωστή στιγμή. Γιατί επέλεξε διαφορετικά, κι αυτό είναι εξίσου σωστό. Κάθε απάντηση είναι ιερή. Και είναι επιλογή του άλλου αν θα τη μοιραστεί — όχι δική μας να τη διεκδικήσουμε.

Ας συμφωνήσουμε ότι η ερώτηση «Γιατί δεν κάνεις παιδιά;» δεν είναι αθώα, ακόμα κι αν ειπωθεί με χαμόγελο. Είναι ένα νήμα που μπορεί να τραβήξει αναμνήσεις, πόνο, αποφάσεις, σκέψεις που ίσως ο άλλος δεν θέλει να ξετυλίξει εκείνη τη στιγμή. Ή ποτέ.

Κι έτσι, αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε μεγαλώνοντας, δεν είναι η επιμονή να καταλάβουμε τις ζωές των άλλων. Είναι η σοφία να ξέρουμε πότε δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε τίποτα.
Απλά να αγαπάμε — ακριβώς όπως είναι.