Η Γεωργία Παράσχου, που γνώρισε έμπρακτα τον εθελοντισμό όταν ήταν 16 ετών μέσα από την UNESCO, «ρίχνεται» στη μάχη της προσφοράς και στέκεται δίπλα στους πυρόπληκτους, στους σεισμόπληκτους, στους αστέγους, σε παιδιά, ενήλικες, ζώα και σε κάθε μορφή ζωής που έχει ανάγκη από βοήθεια. Για εκείνη η προσφορά είναι ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης και μία μάχη που δεν την παρατάς αν δεν κερδίσεις. Από τη μία η δυναμική γυναίκα Γεωργία με τις φρέσκιες ιδέες, το κοινωνικό έργο και την επαγγελματική προϋπηρεσία σε ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς, από την άλλη το κορίτσι που είναι μόλις 25 χρονών, έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων & HRM με εξειδίκευση στη Στρατηγική Επικοινωνία και τώρα- παράλληλα με όλες τις άλλες δραστηριότητές της- κάνει μεταπτυχιακό στο Crisis Management. Αυτή η δυναμική, χαμογελαστή και πρόθυμη προσωπικότητα είναι το παράδειγμα μίας «ηρωικής» νεολαίας, που κάθε κοινωνία αξίζει να έχει.

Στις φωτιές του καλοκαιριού, στους σεισμούς, όπως και στην πανδημία, ήσασταν ιδιαίτερα ενεργή. Μιλήστε μας λίγο για αυτές τις δύσκολες φάσεις… Τι σας έμεινε από τις συγκεκριμένες στιγμές, τι σας σόκαρε και τι τελικά σας δίδαξε;

Κάθε καταστροφή είναι ένα γεγονός που μας στιγματίζει όλους μα πρωτίστως τους ανθρώπους που έζησαν από πρώτο χέρι τον όλεθρο, την απόγνωση και κυρίως τον φόβο για τη ζωή τους. Τόσο η πανδημία με τα χιλιάδες κρούσματα και τους εκατοντάδες νεκρούς, όσο οι καταστροφικές πυρκαγιές και οι σεισμοί, μας  δίδαξαν το πόσο εύκολα μπορεί να ανατραπεί η καθημερινότητα που έχει διαμορφώσει ο καθένας στη ζωή του. Μέσα σε μια ημέρα όλα όσα γνώριζες ή είχες συνηθίσει αλλάζουν ραγδαία κι αυτό είναι πάντοτε ένα στοιχείο που σοκάρει ακόμη και τους πιο «καλά προετοιμασμένους» για τέτοια δυσάρεστα γεγονότα. Η δική μου εθελοντική παρουσία και βοήθεια προς τους συμπολίτες μας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά και στις πρόσφατες πυρκαγιές που συγκλόνισαν την Ελλάδα το καλοκαίρι, έγκειται στο γεγονός, της ανιδιοτελούς προσφοράς προς τον συνάνθρωπο και της εξαιρετικής συνεργασίας με πληθώρα εθελοντών που έχουμε το ίδιο όραμα και την θέληση να δώσουμε ακόμα και αν πολλές φορές δεν έχουμε. Έχοντας μεγαλώσει σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου η λέξη προσφορά και συλλογικότητα δεν αποτελούσαν ωραιοποιημένες εκφράσεις σε τυποποιημένα μηνύματα,  αλλά έμπρακτη υποστήριξη μέσα από καθημερινό αγώνα τόσο μελών της οικογένειας μας όσο αγνώστων, δε θα μπορούσα παρά να συμμετέχω, όσο μπορώ από το δικό μου μετερίζι στην τεράστια προσπάθεια της κοινωνίας για ανασυγκρότηση των πληγέντων συνανθρώπων μας. Είτε με την καθημερινή συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πυρόπληκτους πολίτες μέσω της ομάδας του Humanity Greece, είτε με τη σταθερή και ολοένα μεγαλύτερη κοινωνική προσφορά σε αστέγους κι όσους έχουν πραγματικά ανάγκη μέσω του Ομίλου της UNESCO, αισθάνομαι ότι όλοι μαζί καταφέραμε να δώσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας και των δυνάμεων μας σε κάτι τόσο αγνό, όμορφο αλλά και συνάμα τόσο αναγκαίο στις δύσκολες ημέρες που διανύουμε.

Τελικά οι νέοι έχουν αλλάξει σήμερα στο θέμα της αλληλεγγύης και της προσφοράς; Αν έχουν αλλάξει οι νέοι, έχουν αλλάξει και οι γονείς τους παρόλο που είναι προηγούμενων ετών φιλοσοφίας άνθρωποι;

Για αυτό είμαι πεπεισμένη! Μετά κι από την τεράστια αλυσίδα αγάπης και συλλογικότητας που δημιούργησε το Humanity Greece, είμαι απόλυτα βέβαιη, ότι οι γνώσεις και οι εμπειρίες, τα διδάγματα αλλά και τα λάθη του παρελθόντος τείνουν να εξαλειφθούν. Τουλάχιστον, όσα έζησα από κοντά αυτό το ομολογουμένως πολύ δύσκολο έτος, με κάνουν να πιστεύω ότι η νέα γενιά, αυτή που τόσο άδικα ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να λοιδορούν όσοι παραμένουν πιστοί σε παλαιολιθικά προτάγματα κι αντιλήψεις, έχει κυριολεκτικά «βάλει τα γυαλιά» σε όσους υποστήριζαν τα αντίθετα! Βέβαια, και σε αυτό θα ήθελα να σταθώ, οι Έλληνες πάντοτε προσέφεραν και είχαν στο “DNA” τους την έννοια της προσφοράς και της αλληλεγγύης κι αυτό είναι ένα στοιχείο και μια ειδοποιός διαφορά σε σύγκριση με όσα είχαμε ως δεδομένα για τον τρόπο σκέψης και δράσης των Ελλήνων κατά το παρελθόν. Η συνεχής ανταπόκριση και βοήθεια του κόσμου είναι συγκινητική.

Μέσα από τον ρόλο σας ως η νεότερη Διευθύντρια Πολιτισμού και Νεολαίας στον Όμιλο UNESCO Πειραιώς και Νήσων, έχετε κάνει πολλές «ηρωικές» πράξεις για τον πολιτισμό, το καλό των συνανθρώπων και των ζώων συντροφιάς. Στέκεστε κάποιες στιγμές για να απολαύσετε το έργο σας και να πείτε ένα μπράβο στη Γεωργία;

Κάποτε είχα την  τιμή να συνομιλήσω με μια σπουδαία γυναίκα στον χώρο του Πολιτισμού και μέσα από τη σύντομη αλλά διδακτική για εμένα συνομιλία μας, είχα κρατήσει τη συμβουλή που προσπαθώ να εφαρμόζω στη καθημερινότητα μου… «Πάντοτε θα χτυπάς και μετά θα ακούγεται ο κρότος. Και πίστεψε με στο τέλος θα σε ακούσουν, ακόμη και οι πιο δύσπιστοι πολέμιοι σου». Υπό αυτό το πρίσμα, δεν υπάρχει ποτέ εφησυχασμός. Συνεχής όρεξη για δουλειά, προσφορά στον συνάνθρωπο και μεράκι σε ό, τι κι αν καταπιάνομαι. Ξέρετε, όμως επειδή είμαστε άνθρωποι δε μπορώ να σας το κρύψω. Πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω δύο σκέψεις. Η μια έχει να κάνει με το γεγονός, ότι θέλω να πιστεύω, ότι εκεί έξω υπάρχουν ακόμη περισσότεροι άνθρωποι από όσους γνωρίζω, που μάχονται για ένα καλύτερο αύριο και κάποια στιγμή θα ενωθούμε, δίχως αδικίες, πείνα και καταπίεση, και η άλλη με αυτή τη γλυκιά προσμονή, ότι όταν θα έρθει ο δικός μου απολογισμός της ζωής, θα μπορέσω να κοιτάξω πίσω στο παρελθόν και να έχω πετύχει ότι ονειρευόμουν.

Έχετε δηλώσει πως «πάντοτε θέλω να βρίσκομαι σε περιβάλλοντα που λειτουργούν βοηθητικά κι ενθαρρυντικά για τους ανθρώπους, που αντιμετωπίζουν κάθε μορφή δυσκολίας». Έχει τύχει στο παρελθόν να βρεθείτε σε επικριτικά περιβάλλοντα ή όχι τόσο ενισχυτικά κι ανθρώπινα κι αν ναι, ποια ήταν η αντίδρασή σας;

Λίγο ή πολύ όλοι μας έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με κάποια μορφή αδικίας ή κοινωνικής περιθωριοποίησης, είτε με αποδέκτη τον εαυτό μας, είτε αντικρίζοντας το σε άλλους ανθρώπους. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι εάν θα σιωπήσεις και θα το «θάψεις» μέσα σου ή θα πεις «τέρμα ως εδώ» και θα γίνεις εσύ η αλλαγή. Εκείνη η αλλαγή, που θα ζητήσεις κι από τους άλλους στο μέλλον να γίνουν και που τους «γλυκούς καρπούς της» θα έχεις γευτεί και θα θελήσεις τόσο πολύ να προσφέρεις. Σίγουρα η ανάγκη για προσφορά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μου, και σε αυτό οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένειά μου. Διότι εάν δεν είχα λάβει από μικρή ηλικία όλα εκείνα τα ερεθίσματα και τις οικογενειακές δυσκολίες, που διαμόρφωσαν τη σημερινή «Γεωργία», τότε δε θα μπορούσα να «κλείσω την πόρτα» σε νοοτροπίες και αντιλήψεις που με ενοχλούσαν και πολλές φορές με πρόσβαλλαν ως άτομο. Έχω δεχτεί πληθώρα επικριτικών σχολίων: για τα μάτια μου, το σώμα μου, την δουλειά μου ως γυναίκα, τη νεαρή ηλικία μου, μέχρι γιατί ασχολούμαι με τον Πολιτισμό. Χτίζω «τείχος προστασίας» όσο κι αν με θλίβει, προσπαθώ να προχωράω.

Τι σημαίνει πολιτισμός για τη Γεωργία, τόσο στην καθημερινότητα όσο κι ως μία πιο μεγάλη και σπουδαία έννοια που απαιτεί χρόνο, σεβασμό και προσπάθεια για να «οικοδομηθεί»; Ποιοι είναι οι ήρωες του σήμερα, για εσάς;

Για εμένα Πολιτισμός είναι η Ιστορία, οι άνθρωποι που τη διαμορφώνουν και φυσικά όλοι εκείνοι που με τη στάση ζωή τους προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι σε μια κοινωνική πραγματικότητα που τόσο άδικα και σκληρά περιθωριοποιεί τη διαφορετικότητα. Είναι εκείνοι, που με τα τόσα προβλήματα, προσπαθούν να συνεχίσουν τον αγώνα για κοινωνική Δικαιοσύνη και που από το υστέρημά τους δεν παρατούν ποτέ τη «μάχη» δίχως να κερδίσουν! Είναι τέλος, εκείνοι οι άνθρωποι, που ακόμη και όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη υποδομή -σε πολλές εκφάνσεις της ζωής τους- για να επιβιώσουν τότε εκείνοι με τη στάση ζωής τους εξυψώνουν την έννοια ανθρωπιά κι αναδεικνύουν το μεγαλείο ψυχής που κρύβεται στον καθένα μας.

Το ότι είστε μία πολυσχιδής προσωπικότητα προκύπτει τόσο από τις δραστηριότητές σας (Διευθύντρια Πολιτισμού και Νεολαίας του Ομίλου UNESCO, εθελόντρια, εργαζόμενη, ιδρύτρια του Humanity Greece) όσο κι από τις ίδιες τις σπουδές σας στο Κλασικό τραγούδι αρχικά και στο Management γενικά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθετε κουρασμένη από τις τόσο διαφορετικές δραστηριότητες κι ευθύνες;

Έπειτα από ένα σημείο η κούραση που δε θα σας κρύψω έχει γίνει «καλή μου φίλη» (γέλια) περνάει σε δεύτερη μοίρα. Έως τώρα δε σταματώ ποτέ να επιμορφώνομαι και να μαθαίνω καθημερινά όσα περισσότερα πράγματα μπορώ. Νέα πεδία γνώσης, πάντοτε μπορούν να μας ανοίξουν καινούργιους ορίζοντες και νέες πραγματικότητες. Αυτό είναι κάτι που με ιντριγκάρει και νομίζω ότι δε θα σταματήσω ποτέ να μην το επιδιώκω. Για όσο η ψυχική και σωματική μου υγεία είναι καλά, δε θα πάψω να δίνω μάχες για εκείνους που δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες, τα ίδια ερεθίσματα και φυσικά γιατί όχι και τις κατάλληλες συγκυρίες για να πετύχουν όχι μόνο τα όνειρά τους, αλλά έστω τα βασικά που απαιτούνται για να επιβιώσουν αξιοπρεπώς. Είναι μια τεράστια ευθύνη που όπως πολύ σωστά είχε πει ο Καζαντζάκης προσπαθώ να έχω ως μότο στη ζωή μου «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Να είσαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις».

Πόσο έχουν αυξηθεί οι ανάγκες στις δομές με την πανδημία και ποιες είναι αυτές οι ανάγκες;

Ο Όμιλος για την UNESCO Πειραιώς & Νήσων αποτελεί μια τεράστια κοιτίδα αγάπης και αλληλεγγύης, μια συνολική προσπάθεια από άτομα που είμαστε πλέον οικογένεια, στο να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε και να βοηθήσουμε έμπρακτα όλους εκείνους που για τον εκάστοτε λόγο, βρέθηκαν να παλεύουν κυριολεκτικά για τη ζωή τους. Είμαστε στο πλευρό τους από το 2014, όχι για να κρίνουμε, ούτε να λυπηθούμε. Είμαστε στο πλευρό τους, ως η συνειδητή οικογένεια που επιλέγουν να συμπορευτούν σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Αυτό μας τιμά και φυσικά μας δίνει όρεξη κι ελπίδα να συνεχίσουμε το έργο μας. Στο σκέλος των αναγκών, μπορώ να σας πω ότι αυτές αυξάνονται συνεχώς κι αδιαλείπτως, ιδιαίτερα μετά το βίαιο ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού στη χώρα μας, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Σε ό, τι μας αφορά, ο Όμιλος αποτελείται από εξειδικευμένο προσωπικό κι ανθρώπους που από τη πρώτη στιγμή «ρίχτηκαν στη μάχη» της δύσκολης πραγματικότητας που βιώνουμε τα τελευταία δύο έτη. Ανάγκες για τρόφιμα, εθελοντές και ψυχολογική υποστήριξη είναι πάντοτε καλοδεχούμενες κι αποτελούν πάγιο αίτημα μας σε όσους θέλουν να προσφέρουν.

Έχετε καταφέρει, μέσα από το έργο σας, να «συμπαρασύρετε» στην προσφορά φίλους και γνωστούς;

Ξέρετε, όλες οι ενέργειές μας ξεκινούν από μια απλή ιδέα με τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους και στο τέλος γινόμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα με τελικό προορισμό το άγνωστο! Ένα άγνωστο που αυτή τη φορά δε μας τρομάζει, αλλά όλους εμάς στο Humanity, μας γεμίζει με ευθύνη για να συνεχίσουμε την προσφορά μας και στο μέλλον! Άλλωστε, έτσι ξεκίνησε και η δράση μας, καθώς σκεπτόμενοι να συλλέξουμε λίγα αγαθά για τον Δήμο – Μαντουδίου, Λίμνης, Αγ. Άννας στην Εύβοια, όπου ήταν και το πρώτο σημείο συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης, φτάσαμε σήμερα να λειτουργούμε έναν χώρο συλλογής και διαλογής αγαθών που έφτασε σε όλα τα πυρόπληκτα σημεία της χώρας.  

Έχετε πει ότι «η μερίδα των ανθρώπων που βλέπει τα ζώα ως εργαλεία ή παιχνίδια και τα μεταχειρίζεται με βάναυσους τρόπους, θα πρέπει να μπει στο περιθώριο». Υπάρχουν περιπτώσεις που πράγματι η περιθωριοποίηση μπορεί να δώσει μάθημα;

Τα ζώα συντροφιάς που τυγχάνουν κακομεταχείρισης από ασυνείδητους ανθρώπους είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα που καθημερινά έχουμε δει, είτε στον δρόμο, είτε χειρότερα σε κοινωνικό επίπεδο. Αποτελεί ισχυρή μου πεποίθηση, ότι ο σεβασμός στην ευζωία των ζώων συντροφιάς αλλά και εν γένει σε όλες τις μορφές ζωής, είναι δείγμα πολιτισμού, αυτοσεβασμού και ευγένειας. Τα ζώα συντροφιάς αποτελούν ισότιμα οικογενειακά μέλη και με αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται. Σε άμεση σχέση με τα προαναφερόμενα, αποτελεί και το γεγονός της a priori ευθύνης που θα πρέπει να διακατέχει όλους όσους αποφασίζουν να υιοθετήσουν ή να αποκτήσουν ένα ζώο συντροφιάς. Είναι απαράδεκτο, η μειονότητα εκείνων που θεωρούν, ότι μπορούν να εκμεταλλεύονται τα ζώα με κάθε τρόπο, να συνεχίζουν ανέγγιχτοι να προβαίνουν σε κακοποιητικές πράξεις ενάντια ανυπεράσπιστων ψυχών που στην τελική δεν έχουν καν τη δυνατότητα απάντησης! Αδιανόητα πράγματα βλέπουμε καθημερινά. Πώς είναι δυνατόν ένας πολίτης να σκοτώνει ή να βασανίζει ένα ζώο και να θεωρεί ότι θα είναι ένα αδίκημα που απλά θα «λερώσει» για λίγους μήνες το ποινικό του μητρώο; Θέλω να πιστεύω, ότι μετά την αυστηροποίηση του νόμου που έγινε κτήμα της Ελληνικής νομοθεσίας πριν από λίγο καιρό, τέτοια νοσηρά φαινόμενα θα εκλείψουν από την ελληνική πραγματικότητα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ρωτήσω αν το κοινωνικό έργο που απλόχερα προσφέρετε, πιστεύετε πως χρειάζεται ενίσχυση από την κυβέρνηση, κι αν υπάρχει στα σχέδιά σας η διάθεση για προσφορά μέσα από την πολιτική.

Η ατομική προσφορά, όσο σημαντική και εάν είναι, πάντοτε πρέπει να πλαισιώνεται μετά από ένα σημείο και από την κρατική αρωγή. Διότι όπως πολύ καλά γνωρίζετε, υπάρχει η ανάγκη για ενίσχυση σε όλους τους τομείς ενός εγχειρήματος. Είτε αυτό περιλαμβάνει ξεμπλοκάρισμα του ομολογουμένως δαιδαλώδους γραφειοκρατικού συστήματος, είτε ακόμη διευθέτηση και των πιο βασικών καθημερινών προβλημάτων, που εκείνη τη στιγμή φαντάζουν δύσκολα προς επίλυση. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, το καλύτερο δυνατό παράδειγμα συνεργατικής φύσεως σε ζητήματα που άπτονται του κοινωνικού ενδιαφέροντος και της συλλογικής προσφοράς, είναι εκείνες οι συνεργασίες που ιδιωτικός τομέας και δημόσιο- αγαστά και με ισότιμους όρους- αποφασίζουν να «δώσουν τα χέρια», να παραβλέψουν ουσιώδεις και θεμελιώδεις διαφορές προκειμένου να καταφέρουν να κάνουν τη διαφορά και να τερματίσουν άμεσα και to the point, εν τη γενέσει τους προβλήματα και καταστάσεις που στη συνέχεια εκθέτουν αμφότερους. Η καθημερινή προσφορά των πολιτών δε βλέπει χρωματικές και πολιτικές αποχρώσεις.