Μία συγγραφέας με σπουδές Μαθηματικών, Πληροφορικής και Διοίκησης Επιχειρήσεων γράφει έντεκα βιβλία.

Η τελευταία ιστορία της Γιώτας Γουβέλη, το “Φιορ ντ’ Αμόρε” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα εκτυλίσσεται σε παρελθοντικό χρόνο ανάμεσα στην Κοπεγχάγη και τη Ζάκυνθο με ένα βασικό ερώτημα: Μπορεί κανείς να ξεγελάσει τη μοίρα, αλυσοδένοντας μία καρδιά που διεκδικεί την αγάπη;

Όπως θα διαβάσεις και στο οπισθόφυλλο πρόκειται για μία ιστορία αγάπης, βίας και εξουσίας. “Αισθάνομαι την ανάγκη να το αφιερώσω στον μακρόχρονο αγώνα της γυναίκας για την αυτονομίας της” σημειώνει η συγγραφέας και εμείς θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα και για την ίδια και για την ιστορία του βιβλίου.

Το να γράψετε ήταν ένα παιδικό όνειρο;

Από παιδί βυθιζόμουν στη μαγεία των βιβλίων, των εξωσχολικών εννοείται, και ειδικά των μυθιστορημάτων. Ήταν θέμα χρόνου να περάσω στην απέναντι όχθη, της συγγραφής.

Πόσο έχετε αλλάξει εσείς ως συγγραφέας μετά από δέκα βιβλία;

Έντεκα για την ακρίβεια. Σωστά το λέτε, σε κάθε βιβλίο ανακαλύπτω καινούριες πτυχές του εαυτού μου κι ελπίζω το ίδιο και ο αναγνώστης. Όλοι εξελισσόμαστε με τον καιρό και η λογοτεχνία είναι πολύτιμος πλοηγός στο μαγικό ταξίδι της ζωής.

Όσον αφορά το βιβλίο, θα ήθελα να σας πω την πρώτη σκέψη που έκανα όταν το έπιασα στα χέρια μου. Συνδέσατε πριγκίπισσες, λουλούδια κι ένα σκανδαλώδες μυστικό. Είναι άραγε στη μοίρα μας η ομορφιά της ζωής να έχει σχεδόν πάντα κι ένα αγκαθάκι;

Αν υπήρχε απόλυτη ευτυχία, απόλυτη χαρά, απόλυτη δυστυχία και απελπισία, ο κόσμος θα ήταν απίστευτα ανιαρός. Το σύμπαν, ο Θεός ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κανείς συνδυάζει και εναλλάσσει το φως με το σκοτάδι, κι όσο μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε αυτό το θεϊκό σχέδιο και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με περισσότερη σοφία. Το φιορ ντ’ αμόρε, αυτό το υπέροχο μοβ λουλουδάκι της Ζακύνθου που μοιάζει με πασχαλιά, φυτρώνει στους αγρούς ανάμεσα στα γιούλια και στους αγριόθαμνους. Ακριβώς όπως οι ήρωές μου, ταπεινοί άνθρωποι, ποπολάροι, ευγενείς και κόντηδες, συνθέτουν το ψηφιδωτό του μυθιστορήματος.

Γιατί καταπιαστήκατε με τη συγκεκριμένη εποχή; Yπάρχουν πράγματα που ανακαλύψατε για τη ζωή μας σήμερα μελετώντας εκείνη την περίοδο του ρομαντισμού; Πόσο εύκολο ήταν να προσεγγίσετε τα στοιχεία μιας εποχής τόσο διαφορετικής από το σήμερα;

Πρώτα πρώτα με οδήγησε σ’ εκείνη την εποχή αυτή καθαυτή η αληθινή ιστορία της πριγκίπισσας Τάρα. Ο τραγικός έρωτάς της για έναν ασήμαντο ιππέα στη φρουρά του πατέρα της είχε μυθιστορηματικά στοιχεία στα οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ, έπρεπε να γράψω την ιστορία της. Είναι άξιο απορίας το γεγονός πως αυτό το συμβάν της βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας δεν είχε έρθει μέχρι σήμερα στο φως, κι ας διαδραματίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στα Επτάνησα.

Εκείνη η εποχή, τα τέλη του 19ου αιώνα, είναι πολύ γοητευτική για έναν συγγραφέα, διατηρεί ακόμα τις αντιθέσεις μεταξύ των τάξεων, συγχρόνως όμως ανοίγει τον δρόμο για την απελευθέρωση από τα στεγανά. Τα ιστορικά βιβλία αλλά και τα μυθιστορήματα της εποχής προσφέρουν άφθονο πραγματολογικό υλικό για να μπει ο συγγραφέας μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής, να τη ζήσει και μαζί του να τη ζήσει και ο αναγνώστης. Η γυναίκα μόλις τότε άρχιζε να συνειδητοποιεί το πόσο άδικα και καταπιεστικά της φέρονταν, συμπεριφορές που δυστυχώς επιβιώνουν ως τις μέρες μας.

Προσωπικά, συγκλονίστηκα όταν διαπίστωσα πως στην Ελλάδα του σήμερα μια γυναίκα κατά μέσο όρο τον μήνα χάνει τη ζωή της από τον σύζυγο ή τον εραστή της, για να μη μιλήσω για άλλες περιοχές του πλανήτη, όπου η γυναίκα συνθλίβεται κυριολεκτικά. Οι ηρωίδες του μυθιστορήματος, η ίδια η πριγκίπισσα Τάρα, η Γκιοβάνα, η Ανιέζα, βιώνουν αυτή την εξουσία στο πετσί τους και πασχίζουν να αντιδράσουν. Ελάχιστα καταφέρνουν, αλλά από τότε πέρασε ενάμισης αιώνας. Καιρός είναι λοιπόν να συνειδητοποιήσει η γυναίκα το δικαίωμά της στο να διαθέτει τον εαυτό της όπως εκείνη αποφασίζει.

Έχετε κάποια σύνδεση με τη Ζάκυνθο; Γιατί την επιλέξατε;

Η Ζάκυνθος βρίσκεται απέναντι από τη γενέτειρά μου, το Μεσολόγγι. Είχαμε πολλές επιρροές, και γλωσσικές και πολιτισμικές. Ειδικά η αρχοντική Ζάκυνθος του 19ου αιώνα με προσκαλούσε να τη ζήσω, να δω τα μέγαρά της, τα γραφικά χωριά της, όπως ήταν πριν από τον μεγάλο σεισμό του 1893, που άλλαξε εντελώς τη φυσιογνωμία του νησιού. Ήταν για μένα ένα συναρπαστικό ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο.

Στην ιστορία σας βλέπουμε πως το οικογενειακό περιβάλλον καθορίζει τον χαρακτήρα και τη ζωή των ανθρώπων. Μπορεί κανείς να απεμπλακεί από αυτό και να διαγράψει αυτόνομη πορεία;

Να μια δύσκολη ερώτηση. Οι ψυχολόγοι λένε πως τα βιώματα της παιδικής ηλικίας καθορίζουν όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Στο Φιορ ντ’ αμόρε  συναντάμε μια ηρωίδα που βρίσκει το σθένος να αντισταθεί στο οικογενειακό περιβάλλον και να χαράξει αυτόνομη πορεία, ασχέτως αν θα είναι αυτό που λέει ο κόσμος «επιτυχημένη» ή «αποτυχημένη». Εμένα αυτή η ηρωίδα με δίδαξε πολλά. Σε κάποιο σημείο, απαντώντας στη θεία της, που της επισημαίνει πως δεν τον ήξερε αρκετά τον άντρα της πριν τον παντρευτεί, απαντά: «Ξέρω εμένα, θείτσα μου, κι αυτό είναι αρκετό».

Κι όσα δεν τολμάμε να πούμε μας προστατεύουν ή μας κάνουν να υποφέρουμε;

Και πάλι, μια άλλη ηρωίδα του βιβλίου μου έχει κάνει ειρήνη με τον εαυτό της σιωπώντας, αποδεχόμενη αυτά που δεν μπορεί να αλλάξει και εκτιμώντας την ευλογία αυτών που έχει. Ο αναγνώστης θα την κρίνει κι αυτή και θα βγάλει τα συμπεράσματά του.

Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε για τους αγώνες αυτονομίας της γυναίκας –όπως αναφέρετε κι εσείς στο σημείωμά σας– απέναντι στην πατριαρχία που δυνάστευσε και ακόμα δυναστεύει τις ζωές κάποιων γυναικών;

Το έχω αναλύσει πιο πάνω, αλλά θα προσθέσω μια φράση προς μια ηρωίδα μου από το βιβλίο: «Πριγκίπισσα σημαίνει μύθος και μεγαλείο, γυναίκα δηλαδή… Μην εμπιστευθείτε ποτέ κάποιον που δεν σας λογαριάζει για πριγκίπισσες». Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω άλλο ένα θέμα που θίγεται στο βιβλίο μου: την απατηλή γοητεία της αυταπάτης. Όλοι έχουμε ανάγκη το παραμύθι μας για να γλυκαίνουμε τη ζωή μας, αυτό είναι βέβαιο. Επιλέγουμε να ζούμε με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, είτε γιατί είναι πιο εύκολο είτε γιατί το προτιμάμε από τη σκληρή πραγματικότητα. Μία από τις ηρωίδες μου έρχεται αντιμέτωπη με το γκρέμισμα της αυταπάτης πολύ αργά στη ζωή, όταν δεν έχει πια περιθώρια να αντιδράσει καθώς συνειδητοποιεί πως έζησε ένα ψέμα. Αυτή είναι η τραγική ηρωίδα του μυθιστορήματος κι εμένα προσωπικά με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου.

Τελειώνοντας το βιβλίο σας βρήκατε την απάντηση που θέτετε κι εσείς: Μπορεί κανείς να ξεγελάσει τη μοίρα, αλυσοδένοντας μια καρδιά που διεκδικεί την αγάπη;

Η αγάπη, ο έρωτας δεν τιθασεύονται – ευτυχώς δηλαδή, αλλιώς δεν θα αναπαραγόταν η ζωή. Η καρδιά που αγάπησε δυνατά κρατά για πάντα αυτή τη φρεσκάδα της νιότης που χαρακτηρίζει τον ορμητικό έρωτα. Όμως σπάνια τέτοιοι έρωτες καταλήγουν σε συμβίωση εφ’ όρου ζωής. Το γιατί ίσως να το ψάξω σε επόμενο βιβλίο μου.

Περισσότερα για το βιβλίο θα βρεις εδώ