Για τον Φάνη, μια στάση σε ένα επαρχιακό cafe, μια σκληρή αλήθεια και ένα άγγιγμα, ήταν αρκετά για να καταλάβει πως η ελευθερία είναι πραγματικά σημαντική μόνο όταν τη μοιράζεσαι.
Ζώντας on the road
Η μέρα τον βρίσκει στο Caravelle του. Είναι hangover και βρίσκεται σε έναν επαρχιακό δρόμο. Βάζει μπροστά το αμάξι και οδηγεί πολύ αργά. Ψάχνει να βρει ένα βενζινάδικο για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του και να πιει μια κούπα καφέ. Λογικά θα πάρει και κάτι να φάει, μαζί με ένα παυσίπονο. Το κεφάλι του κοντεύει να σπάσει. Επιτέλους βρίσκει ένα βενζινάδικο/εστιατόριο. Αφήνει το αμάξι έξω και κατευθύνεται προς το μπαρ. Κάθεται δίπλα σε έναν ηλικιωμένο που φαίνεται να είναι θαμώνας. Ο κύριος τον κοιτάζει έντονα. Με βλέμμα από εκείνα που κρύβουν αγάπη. Ο Φάνης κάνει πως δεν δίνει σημασία. Παραγγέλνει έναν καφέ και ρίχνει μια ματιά στο κινητό του. Έχει πέντε κλήσεις από την Ηλέκτρα και τρία μηνύματα. Σε όλα φαίνεται να τον ψάχνει. Στο τρίτο του γράφει πως «Ο Μάριος θέλει αν μιλήσει στον μπαμπά του».
Ο Φάνης πιστεύει πως οι εμπειρίες του είναι ό,τι πρέπει αν έχει ο γιος του από εκείνον
Πώς είναι δυνατόν να θέλει συνεχώς να τον εγκλωβίζει έτσι, ενώ ξέρει πολύ καλά πως εκείνον οι τέσσερις τοίχοι ενός σπιτιού τον πνίγουν; Ακόμα θυμάται τη μέρα που της είπε ότι χρειάζεται να μείνει μόνος του για λίγο καιρό. Έβαλε δύο ρούχα στη βαλίτσα του, τα δύο αγαπημένα του βιβλία και την κιθάρα του. Έδωσε ένα φιλί στον Μάριο που κοιμόταν και εξαφανίστηκε. «Δεν έχει σημασία τι έγινε με εμάς. Με τον γιο μου όμως θα είμαι κάθε μέρα μαζί» της είχε πει. Εντάξει, δεν το τήρησε κατά γράμμα αυτό. Για την ακρίβεια, λείπει από την Αθήνα τους τελευταίους 16 μήνες. Γυρίζει όλη την Ελλάδα με το Caravelle του, παίζει μουσική όπου βρει –από κεντρικές πλατείες σε επαρχιακές πόλεις, μέχρι σε γάμους σε μικρά, ορεινά χωριά. Κι όμως, δεν νιώθει τύψεις. Πιστεύει πως ό,τι σημαντικότερο έχει να προσφέρει στον γιο του είναι οι εμπειρίες του. Αυτές που έχει αποκτήσει νικώντας τους φόβους του και κάνοντας αυτό το αναγκαίο disconnect από τους συναισθηματισμούς. Όσα έχει κερδίζει με τον μποέμ τρόπο ζωής του. Ο Φάνης πιστεύει πως τα παιδιά πρέπει να είναι ανεξάρτητα από μικρά, με κάθε κόστος. Αυτό προσπαθεί να πετύχει και με τον γιο του.
Ο κύριος συνέχισε να τον κοιτάζει με μια περίεργη «πατρική» ματιά. Με το ύφος αυτού που καταλαβαίνει. Το κινητό του Φάνη χτύπησε. Ήταν η Ηλέκτρα. Έπρεπε να το σηκώσει.
– «Δεν με νοιάζει ούτε πού είσαι, ούτε τι κάνεις. Απλά πες μου ότι είσαι καλά. Ανησυχώ.»
– «Ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εμένα. Πώς είστε; Τι κάνει ο μικρός;»
– «Καλά είναι, προσπαθεί να κοινωνικοποιηθεί στο νέο σχολείο. Επίσης, γκρινιάζει γιατί θέλει εκείνο το tablet που του είχαμε υποσχεθεί ότι θα του παίρναμε αν τα πήγαινε καλά στα μαθήματα αυτό το τρίμηνο. Και ξέρεις πώς είναι τα οικονομικά μου. Τέλος πάντων, θα τα καταφέρουμε.»
– «Να του πεις ότι τον αγαπάω»
– «Θα του το πω. Μας λείπεις.»
Ο ηλικιωμένος άντρας άλλαξε θέση, ώστε να είναι πιο κοντά στον Φάνη. Ο νεαρός που δούλευε στο μπαρ τους κοίταξε χαμογελώντας.
«Αν θέλεις να με ακούσεις, κάνε το. Εγώ την αλήθεια μόνο θα σου πω. Όπως θα την έλεγα στον γιο μου. Αν το παιδί σου είναι στην Αθήνα, στην Αθήνα θα έπρεπε να βρίσκεσαι. Μην κάνεις τα λάθη που έκανα εγώ. Μη διογκώνεις το εγώ σου πιστεύοντας ότι το συρρικνώνεις. Δεν γίνεσαι «λιγότερο σημαντικός» απομακρυνόμενος από αυτούς που σε αγαπούν. Γίνεσαι απλά πιο εγωιστής. Πιο δύσκολος. Λιγότερο έυκαμπτος. Γεμίζεις με γωνίες. Κοίτα με και δες τον εαυτό σου σε λίγα χρόνια. Ζούσα για μένα, γύρισα όλο τον κόσμο και δες τι κατάφερα. Να έχω έναν γιο που δεν μου μιλάει και δύο εγγόνια που δεν έχω γνωρίσει ποτέ. Τελικά νόμιζα ότι εκμεταλλευόμουν το κάθε λεπτό, ενώ στην πραγματικότητα το χαράμιζα. Βλέπεις, η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς αυτούς που αγαπάς.»
Τελικά, έχει αξία να ζεις ελεύθερος, αλλά μόνος;
Ο Φάνης κοίταξε έξω από το παράθυρο. Παρατηρούσε το Caravelle του. Αν έριχνε μια ματιά στη ζωή του σαν τρίτος, θα διαπίστωνε ότι περισσότερες στιγμές έχει επιτρέψει στον εαυτό του να περάσει μέσα σε αυτό διαλυμένος, παρά στο σπίτι της Ηλέκτρας με τον γιο του. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ήταν ταλαιπωρημένος, με βρώμικα ρούχα και μόνος. Πραγματικά μόνος. Οι άνθρωποι που είχαν πραγματική σημασία για εκείνον, ήταν μακριά του. Σηκώθηκε βιαστικός. Αγκάλιασε σφιχτά τον κύριο στο μπαρ, άφησε λεφτά για τον καφέ του και περπάτησε γρήγορα προς το αυτοκίνητο. Έπρεπε να αγοράσει στον Μάριο αυτό το τάμπλετ πάσει θυσία. Αλλά δεν ήξερε σχεδόν πού βρισκόταν και ποιο κατάστημα Cosmote ήταν κοντά του. Άνοιξε το My Cosmote App και έψαξε το κοντινότερο κατάστημα.
Η στιγμή που ο Φάνης κατάλαβε τι έχει πραγματική αξία
Οδήγησε 65 χιλιόμετρα, βρήκε το κατάστημα, αγόρασε το tablet, ξαναμπήκε στο Caravelle και πήρε τον δρόμο της επιστροφής προς την Αθήνα. Επιστροφή προς την οικογένειά του. Επιστροφή σε όσα είχαν σημασία. Όσα φοβόταν τελικά. Το μόνο που σκεφτόταν στη διαδρομή ήταν η μεγάλη αγκαλιά που ήθελε να κάνει στον γιο του και τη γυναίκα του. Το άγγιγμά τους. Και οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού τους.
Κατέβασε την εφαρμογή τώρα!
