Το βαφτίζεις εξιδανίκευση του θηράματος και στα μάτια σου για ένα μήνα (και κάτι ή πάρα κάτι) μοιάζει ο ιδανικός. Ονειρεύεσαι τη στιγμή που θα αρχίσετε να κυκλοφορείτε έξω μαζί, θα γελάτε, θα τον λατρέψουν οι φίλες σου και θα έχεις επιτέλους ένα χέρι να πιάνεις κι εσύ σαν κορίτσι. Το χέρι που φαντάζεσαι προς το παρόν σου δημιουργεί άγχος, όμορφο άγχος. Δεν ξέρεις πώς θα πάει με σας, αν θα δέσετε ή αν απλά ο τύπος είναι για δέσιμο. Αλλά όσο μένεις σε αυτή την κατάσταση αναμονής έχεις μια γλύκα στη σκέψη κι έναν εκνευρισμό. Στον εκνευρισμό παίρνουν μέρος όλοι οι φίλοι ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας για να δώσουν τα φώτα τους στα πιθανά σενάρια.

Ο τύπος γίνεται κέντρο της σκέψης σου, του κινητού σου της παρέας σου και όλα έχουν να κάνουν με αυτόν.

Η ψυχολογία σου εξαρτάται απ’ αυτήν την ιστορία και κυρίως από την ταχύτητα με την οποία θα εξελίσσεται. Αλλά έτσι δε γίνεται σε κάθε νέο crush. Μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου μέχρι να δεις αν αξίζει να γίνει το κέντρο του κόσμου σου.

Όταν γνώρισα το Πέτρο οι φίλες μου απειλούσαν να με φιμώσουν αν συνεχίσω να αναλύω πως γνωριστήκαμε. Και όταν επιτέλους βγήκαμε το πολυπόθητο πρώτο ραντεβού που διήρκεσε 4 ώρες και συζητήθηκε για τέσσερις ημέρες. Χαμόγελο ως τα μάτια και αισιοδοξία σαν να ξεπήδησα από βιβλίο του Κοέλιο.

Αν πάλι δεν τα βρείτε θ’ αποδειχτεί γρήγορα πως δεν ήταν το crush των ονείρων σου. Σε λιγότερο από ένα μήνα δε θα θυμάσαι πως υπήρξε.

Μπορεί να αναρωτιέσαι μάλιστα πώς γίνεται να σου άρεσε ή να γελάς κι εσύ η ίδια με τις τότε αντιδράσεις σου. Πώς γίνεται να κοπανιόσουν για να τον γνωρίσεις, να γίνει κάτι μεταξύ σας και τώρα περνάς από μπροστά σου σαν να μην τον γνώρισες ποτέ;

Και βγαίναμε και γνωριστήκαμε και αρκετά κοντά ομολογώ πως ήρθαμε. Τόσο κοντά που μπόρεσα να δω παρά τον ενθουσιασμό μου πως δεν ήταν για μένα. Η τσιχλόφουσκα της τελειότητας έσκασε πιο γρήγορα απ’ ό,τι φανταζόμουν. Εννοείται πως με πείραξε γιατί καμιά φορά οι προσδοκίες πληγώνουν πιο πολύ απ το ίδιο το άτομο. Αυτόν τον ξεχνάς γρήγορα αυτά που περίμενες και δεν πήρες μένουν να σου θυμίζουν πως είσαι πάλι στο μηδέν.

Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω χωρίς να έχω κρυμμένο κάποιο πτυχίο ψυχολογίας είναι πως σου συμβαίνει ό,τι ακριβώς συμβαίνει σε έναν αλκοολικό ή σε κάποιον γενικότερα εθισμένο σε κάτι που δεν του επιτρέπεται.

Κοινώς, όσο αυτό που θέλεις δεν μπορείς να το έχεις γίνεται το κέντρο του ενδιαφέροντος σου ανεξαρτήτως αν ο τύπος αγγίζει ή όχι τα γούστα σου. Αν φαντάζεσαι ή όχι να ξυπνάτε μαζί, να τον συστήνεις σαν το αγόρι σου ή να σταματήσεις να κοιτάς δεξιά κι αριστερά γιατί πολύ απλά θα έχεις μάτια μόνο για εκείνον. Προς το παρόν αυτό που μετράει και σε κάνει να λυσσάς είναι η αίσθηση του ανικανοποίητου που εξιδανικεύει στα μάτια σου και το δίδυμο αδερφό του Φρόντο.

Ο Πέτρος ήταν και όμορφος και έξυπνος και με χιούμορ. Στην αρχή αυτή η κατάκτηση έμοιαζε βουνό. Γιατί υπήρχαν πολλές εκτός από μένα που τα είχαν παρατηρήσει όλα αυτά. Αυτό τον έκανε ακόμα  πιο όμορφο  στα μάτια μου.

Ό,τι σε δυσκολεύει σε γοητεύει περισσότερο. Μέχρι να καταλάβεις ότι ο βαθμός δυσκολίας μια σχέση δεν είναι το μόνο αφροδισιακό που πρέπει να υπάρχει.

Κοινώς μπορεί να υπάρξει όμορφος έξυπνος με χιούμορ Πέτρος και να μην έχεις καμία χημεία μαζί του. Γιατί η χημεία, το κούμπωμα, το κλικ αυτό που σε κάνει να νιώθεις οικεία και όχι βλακωδώς αμήχανα (σαν να κατάπιες μπαστούνι του γκολφ) είναι κάτι που ούτε περιγράφεται ούτε εξηγείται. Απλά το έχεις με κάποιον ή δεν το έχεις.

Κάποια στιγμή θα αποδεχτείς πως καλύτερα να φύγει μετανάστης, να πάει για τσιγάρα ή να τα βρει με καμία άλλη (ιδανικά να μην τη συμπαθείς και πολύ) παρά να σου μείνει το αδιέξοδο love story. Τότε περνάμε στο στάδιο της απεξάρτησης. Στην αρχή μπορεί να σου φαίνεται περίεργο που δε θα μιλάτε  ή εσύ στους άλλους για αυτόν. Αλλά όπως κάθε απεξάρτηση από ουσίες και εμμονές έτσι και στην περίπτωσή σου. Χρειάζεσαι περίπου είκοσι μέρες για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα ξανακυλήσεις.

Αυτό που τώρα σου φαίνεται ακατόρθωτο σε είκοσι μέρες θα είναι μια ιστορία με την οποία ή θα γελάς ή δε θα τη θυμάσαι με τις λεπτομέρειες που αναλύεις τώρα. Μια ιστορία που ίσως να τη θυμούνται και να στη υπενθυμίζουν με σπόντες οι φίλοι σου. Μέχρι την επόμενη φορά ή την επόμενη ιστορία.