Λίγο η δυσβάσταχτη και ταυτόχρονα απαραίτητη ζέστη του Ιουλίου, λίγο οι πρώτες δειλές εξορμήσεις εκτός πρωτεύουσας, λίγο το Coastal Love που ακούω στο repeat και πολλές ιντερνετικές αφορμές με κλασσικές αναλύσεις για κρυφές πανανθρώπινες αλήθειες που ξέρει μόνο ο συγγραφέας τους με κάνουν να βγάλω από το χρονοντούλαπο ένα θέμα καθοριστικό για τους 20something. Singles. Μετά από δεκαετίες (αν όχι αιώνες) όπου το να μην έχει κάποιος σταθερή σχέση θεωρούταν προβληματικό και προσωπική αποτυχία, ήρθε (ευτυχώς) μια εποχή όπου για πρώτη φορά έγινε κοινωνικά ευρέως αποδεκτό να είσαι single, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είσαι μόνος.

Και μπορεί η Μαρία Σολωμού και οι φίλοι της στην ομώνυμη σειρά να είχαν υπερβάλλει λίγο με τη φάση τους, όμως σήμερα οι περισσότεροι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση, της παραμονής σε μία ενδιάμεση φάση όπου άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου και ενώ έρχεστε κοντά, ορισμένες φορές πολύ κοντά, αυτό δεν φτάνει να γίνει σχέση ή όπως αποκαλεί ο καθένας το να είσαι μονογαμικά με έναν άνθρωπο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματικά απάντηση στο αν είναι καλύτερο να μπαίνεις σε σχέσεις με αφορμή κάτι που έγινε ένα βράδυ και όπου σας βγάλει ή να ξεκινάς κάτι και με τον καιρό να δεις αν μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω. Κοινότυπες λέξεις και φράσεις για να περιγράψουν το ίδιο ερώτημα. Μόνοι ή με παρέα; Ανεξάρτητοι ή εξαρτημένοι;

Προφανώς, πώς ο καθένας θα χτίσει τη ζωή του είναι μόνο δικιά του υπόθεση και εξαρτάται όχι μόνο από αυτά που θέλει αλλά και από αυτά που μπορεί. Ο συνδυασμός αυτών θα καθορίζει πάντα (ανεξάρτητα της φάσης) αν θα προσπαθεί καθένας το άτομο που είναι δίπλα του κάθε μέρα να ενθουσιάζεται με κάτι, να “γίνονται πράγματα” ή θα αρκεστεί στο να βρεθεί σε μία κατάσταση “επίσημη” ή μη, χωρίς προσδοκίες, χρησιμοποιώντας τη ως όχημα για να απομακρυνθεί από όλους/όλα. Γιατί το πραγματικό δίλημμα δεν είναι το relationship status αλλά το αν θέλουμε ανθρώπους στη ζωή μας, που θα μας βοηθάνε κάθε μέρα να κάνουμε έστω και ένα βήμα μπροστά, αν αυτό που είμαστε σήμερα το αποδεχόμαστε και το διατηρούμε και αύριο ή και πάλι η προσωπική μιζέρια μας κατακλύζει και ο/η σύντροφος γίνεται απλά η αφορμή για μια “καλύτερη”, πιο standar ζωή. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι ή καλύτερα έχουν πατηθεί χιλιάδες φορές πλήκτρα για φίλους που έκλασαν τους κολλητούς τους όταν βρήκαν γκόμενα, για κοπέλες που έγιναν σύζυγοι εν μία νυκτί, για ανθρώπους που άλλαξαν τους συσχετισμούς της ζωής τους ξαφνικά με μία τέτοια επιλογή. Εδώ είμαι σίγουρος ότι θα διαφωνήσουμε, θέλω όμως να πω το εξής. Πέραν του προφανούς, πως ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει ότι θέλει, δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες. Αυταπάτες για φίλους που μπαίνουν στο ψυγείο, για σπουδές/δουλειές που μπορούν να περιμένουν, για “δύο μισά που βρέθηκαν και έγιναν ένα ολόκληρο”. Να είστε πάντα ολόκληροι και να ψάχνετε κάποιο άτομο αντίστοιχα ολόκληρο ώστε πέραν της έλξης να υπάρχει και επικοινωνία, ώστε να γίνει αυτό το οτιδήποτε έχετε ακόμα καλύτερο, ουσιαστικότερο. Και παρά το γεγονός ότι ζούμε σε μία κοινωνία που διαρκώς μας υποδεικνύει πώς πρέπει να είμαστε και να μοιάζουμε για να είμαστε ποθητοί, ποια πρέπει να είναι η επόμενη ατάκα, πρέπει να τολμάμε να αφήνουμε τον εαυτό μας να εκφράσει αυτό που πραγματικά αναζητεί. Γιατί και να μην σας θέλει τώρα, θα σας παρακαλάει σε 10 χρόνια.

Μέχρι τότε πιείτε και σεις μία δικιά μου απόπειρα με γκρέιπφρουτ, περγαμόντο (σιρόπι από γλυκό της γιαγιάς), λευκό ρούμι και triple sec. Δοκιμάστε το με lime και κλείστε γρήγορα εισιτήρια για νησί.