Πρώτο ξυπνητήρι. Έξι και κάτι. Το χέρι πηγαίνει μηχανικά προς τη μεριά της κουζίνας. Κάπου ανάμεσα σε δύο χασμουρητά και ένα podcast που παίζει στο background, κάνω το ίδιο τελετουργικό όπως κάθε μέρα εδώ και χρόνια: πατάω το κουμπί της καφετιέρας και περιμένω τον πρώτο ήχο που μου δίνει ελπίδα. Μόνο που αυτή τη φορά… δεν πατάω τίποτα.

Γιατί αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα: να αντικαταστήσω τον καφέ με πράσινο τσάι για έναν ολόκληρο μήνα.

Όχι γιατί είμαι influencer ευεξίας. Ούτε γιατί διάβασα κάπου ότι το τσάι είναι το νέο kombucha. Απλώς γιατί ήθελα να δω τι θα συμβεί αν αφαιρέσω από τη ζωή μου αυτό που θεωρούσα δεδομένο — τον καφέ.

Εβδομάδα 1: Η άρνηση (και το ελαφρύ τρέμουλο)

Η πρώτη εβδομάδα με βρήκε να κοιτάζω με νοσταλγία τους baristas της γειτονιάς όπως ο πρώην που έκανες ghosting αλλά τώρα τον πετυχαίνεις τυχαία και είναι πιο όμορφος από ποτέ.

Έπινα το πράσινο τσάι μου σαν να είναι ένα υποκατάστατο ζωής. Ελαφρύ, κάπως ζεστό, κάπως πικρό. Το μόνο που με κρατούσε ήταν η μικρή δόση καφεΐνης. Αλλά, να τα λέμε κι αυτά, η απουσία της δυναμικής πίκρας του espresso με είχε κάνει λίγο… passive-aggressive.

Εβδομάδα 2: Οι παρενέργειες (aka το υπαρξιακό)

Ξεκίνησαν τα περίεργα. Λιγότερο φούσκωμα, λιγότερη νευρικότητα. Μια αίσθηση ότι το σώμα μου δεν πάλλεται όπως συνήθως στις 10:37 το πρωί από υπερδιέγερση. Αλλά το μυαλό μου; Σαν να έχει κοπεί από τον κόσμο.

Το τσάι ήταν ευγενικό. Ήρεμο. Ήταν σαν να βγαίνεις ραντεβού με κάποιον που σου φέρεται τέλεια αλλά δεν σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου. Καλό παιδί. Αλλά… είναι αρκετό;

Εβδομάδα 3: Η κάθαρση

Και κάπου εκεί — ανάμεσα σε λίστα με πράγματα που ήθελα να κάνω “όταν βρω χρόνο” και ένα απαλό meditation session (δεν ξέρω πώς έφτασα εκεί) — ένιωσα κάτι περίεργο. Μια καθαρότητα. Όχι μόνο στο δέρμα μου, που είχε αρχίσει να φαίνεται λίγο πιο ήρεμο, αλλά και στον τρόπο που σκεφτόμουν.

Άρχισα να παρατηρώ τον εαυτό μου λίγο περισσότερο. Τι μου δίνει χαρά το πρωί; Είναι μόνο η καφεΐνη ή και το “διάλειμμα”; Το τελετουργικό; Το μικρό αυτό “δώρο” στον εαυτό μου πριν ξεκινήσει η μέρα;

Το τσάι μου έμαθε να αργώ. Να μην τα περιμένω όλα από την πρώτη γουλιά.

Εβδομάδα 4: Η αποδοχή

Η αλήθεια είναι πως άρχισα να το απολαμβάνω. Έπαιζα με γεύσεις (matcha, γιασεμί, sencha), έβραζα νερό με φροντίδα, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται: μπορεί αυτό να είναι ένα μικρό rebranding ζωής;

Το σώμα μου είχε σταθεροποιηθεί. Ο ύπνος μου ήταν πιο βαθύς. Οι απογευματινές κρίσεις υπερδιέγερσης είχαν μειωθεί.

Και μετά;

Την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, παρήγγειλα έναν flat white. Και τον απόλαυσα τόσο, που ήθελα να κλάψω. Όχι γιατί είχα “ξανακυλήσει” αλλά γιατί κατάλαβα ότι η απόλαυση δεν είναι εθισμός αν την επιλέγεις συνειδητά.

Σήμερα, πίνω και καφέ και τσάι. Το ένα δεν αντικατέστησε το άλλο. Απλώς έγιναν δύο πλευρές της ίδιας ανάγκης: να δίνω σημασία σε αυτό που πίνω, κι όχι απλώς να το καταναλώνω για να λειτουργήσω.

Αν κόψεις τον καφέ, θα επιζήσεις. Αν τον ξαναβάλεις στη ζωή σου με μέτρο, ίσως και να τον αγαπήσεις περισσότερο. Κι αν στο ενδιάμεσο βρεις έναν λόγο να κάτσεις 10 λεπτά μόνος σου με ένα φλιτζάνι πράσινο τσάι — ειλικρινά, κέρδισες τη μέρα σου.