Μα δεν νομίζω πως κανείς μας δεν έχει συνδυάσει τα παιδικά του χρόνια, ίσως και τις πρώτες του τούμπες, με ένα ποδήλατο. Ναι, εκείνο με τις βοηθητικές ρόδες λέω, που όλοι θέλαμε να τις βγάλουμε, ενώ δεν ξέραμε καλά καλά ούτε να περπατάμε, που λέει ο λόγος.

Το ποδηλατάκι που έχω εγώ πλεόν, αν και δυστυχώς βρίσκεται μόνιμα στο εξοχικό, έχει συναισθηματική αξία για εμένα μιας και είναι ένα βραβείο από σχολικό διαγωνισμό. Θα έλεγα όμως, πως την ίδια στιγμή που μου λείπει και ζηλεύω τους ποδηλάτες που συναντώ στους δρόμους της Αθήνας, την ίδια εκείνη στιγμή ησυχάζω που δεν μετακινούμαι με αυτό στην καθημερινότητα μου, αφού, όπως δεν είναι και δύσκολο να παρατηρήσει κανείς, η χώρα μας έχει εξαιρετικά άναρχη δόμηση. Σαν να μην φτάνει αυτό, λακούβες, δρόμοι με απορρίματα και οδηγοί που πετάγονται από στενά ή ‘μπερδεύουν’ το κόκκινο φανάρι με πορτοκαλί που πρασινίζει, συνθέτουν ένα περιβάλλον μη φιλικό προς την ποδηλατική μου δραστηριότητα. Ευτυχώς, βέβαια που δεν σκέφτονται όλοι όπως εγώ και τολμούν να κυκλοφορήσουν στις πόλεις με τα ποδήλατά τους, εντάσσονται σε group και πραγματοποιούν υπέροχες διαδρομές μέχρι την Πάρνηθα ή τη Λούτσα.

Τι σημαίνει ωστόσο η λέξη ποδήλατο; Ετυμολογικά προέρχεται από τα συνθετικά πους=πόδι και ελαύνω= ωθώ σε κίνηση, κινώ, μια ερμηνεία που εξηγεί γιατί από τα πανάρχαια χρόνια η κίνηση θεωρούνταν απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής. Ειδικοί, παράλληλα υποστηρίζουν πως η ποδηλασία, όπως και το κολύμπι είναι από τα αθλήματα που δεν δημιουργεί συγκρούσεις με τον αντίπαλο, αλλά λόγω της αεροβικής φύσης της βοηθά στη σωστή λειτουργία του κυκλοφοριακού συστήματος, την εκγύμναση σχεδόν όλων των μυικών ιστών και κατ’ επέκταση στην καλή υγεία του ποδηλάτη.

Αναφερόμενη λοιπόν στην υγεία, πέρα από τη σωματική, η ένταξη του ποδηλάτου στην καθημερινότητά μας, μας ψυχαγωγεί, καθώς δεν είμαστε κλεισμένοι στους τοίχους ενός γυμναστηρίου και έχουμε τη δυνατότητα να ασκηθούμε outdoors. Ελευθερία και αγαλίαση δηλαδή. Παράλληλα, παρατηρείται πως υποχωρούν κακές συνήθειες, όπως το ποτό και το κάπνισμα και γενικότερα επέρχεται μια ψυχοσωματική ισορροπία που χαρίζει ποιότητα στη ζωή μας!

Αν τώρα κλείναμε τα μάτια και φανταζόμασταν τους δρόμους της Αθήνας να είναι σαν και αυτούς του Άμστερνταμ, ίσως να νιώθαμε πως ζούμε μια μυθοπλασία πολύ πολύ πολύ (…) μακρινή από την πραγματικότητα, ή έστω από το κοντινό μέλλον. Και αυτό γιατί, παρά τη φιλικότητα του ποδηλάτου προς το περιβάλλον, τόσο από άποψη αποβλήτων που εκπέμπει, όσο και χώρου που καταλαμβάνει (δεν δυσκολεύει το παρκάρισμα των αυτοκινήτων!), οργανωμένες ενέργειες από την πολιτεία για κατασκευή ποδηλατόδρομων και προώθηση της ποδηλατικής νοοτροπίας εκλείπουν, σε αντίθεση με τις υποσχέσεις που είναι άφθονες.

Εκεί όμως που το ποδήλατο έχει πολύ ξεχωριστή αξία είναι όταν προορίζεται για ‘τουρισμό’. Ένας περιηγητής δηλαδή, που το χρησιμοποιεί κατά τη μεταφορά του στο νέο τόπο που επισκέπτεται έχει τη δυνατότητα να παρατηρεί και να απολαμβάνει καλύτερα τις διαδρομές του, να κάνει συχνότερες στάσεις, αλλά και να διανύει αν θέλει αποστάσεις ακόμη και 100χλμ, έχοντας μόνο μια στοιχειώδη σωματική ικανότητα. Το ποδηλατάκι είναι τόσο αξιαγάπητο μέσο, γιατί είναι ελαφρύ, αθόρυβο, εύχρηστο και απλό στην επισκευή του, η οποία σπάνια θα χρειαστεί, καθώς δεν παρουσιάζει συχνά βλάβες.

Ξανασκεφτείτε λοιπόν (κι εσύ Βικάκι που γράφεις και όλο λες) το ενδεχόμενο της καθημερινής μεταφοράς με το ποδήλατό σας. Και αν δεν σας πείθει το ότι θα επιτύχεται στ’ αλήθεια σωματική ενδυνάμωση, πιστέψτε ότι θα σας ανακουφίσει από το στρες και την πίεση που νιώθετε, ενώ πιθανά να γνωρίσετε καλύτερα το χώρο που σας περιβάλλει, αλλά και τους ανθρώπους του.