Το 1996 είχε μόλις φέρει στο σπίτι μας, ο μπαμπάς μου, τον Άλφ. Ο Άλφ ήταν μια τριχωτή μπάλα, μαύρη κατάμαυρη με μυτερά μικρά αυτιά.

Είχα μάθημα γαλλικών. Ακούω τα κλειδιά στην πόρτα. Ήταν χειμώνας. Όταν επέστρεφε ο μπαμπάς μου από τη δουλειά ήταν ώρα χαράς. Γιατί τον λάτρευα και τον λατρεύω και γιατί ο μπαμπάς μου πάντα σήμαινε την ώρα του παιχνιδιού και της χαλάρωσης. Επίσης πάντοτε ήταν πηγή εξιστόρισης ωραίων ιστοριών από την ημέρα του και ηθικών διδαγμάτων και πάντοτε όταν ερχόταν σπίτι από μια κουραστική ημέρα, έβαζε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του και ρωτούσε για τη δική μου ημέρα – ήθελε πάντα να του περιγράφω ό,τι είχε συμβεί στο σχολείο, με τους φίλους μου – τα πάντα – γι΄αυτό και μέχρι σήμερα – εκτός από μπαμπάς μου – παραμένει και ο καλύτερός μου φίλος.

Απόγευμα λοιπόν, πάντα τις Τετάρτες, είχα γαλλικά στις 18.00 με την κυρία Κατερίνα που μύριζε ωραία και πάντα είχε μαζί της τα ομορφότερα και τα πιο ζηλευτά στυλό. Ακούω το κουδούνι και πετάγομαι. Σε λίγο θα τελείωνα το μάθημα και η μαμά μου δεν ήταν σπίτι. Ανοίγω την πόρτα στον μπαμπά μου – ο οποίος επίτηδες χτύπησε το κουδούνι για να σηκωθώ και να του ανοίξω και να δω αυτό που κρατάει – και τον αντικρύζω. Φορούσε ένα γούνινο μαύρο παλτό μακρύ μέχρι τον αστράγαλο και όπως τον κοιτάζω και λέμε γειά – εγώ με πλατύ φαρδύ χαμόγελο γιατί ήρθε ο μπαμπάς από τη δουλειά και τελείωνε και το μάθημα των γαλλικών παρατηρώ κάτι ροζ πάνω του. Εκεί στο κομμάτι κάτω από το λαιμό του. Δεν έχω συνειδητοποιήσει τί ακριβώς βλέπω. Όταν όμως μέσα σε δευτερόλεπτα καταλαβαίνω τι είναι αυτό που βλέπω, βάζω αυτομάτως τα κλάματα από τη χαρά μου. Είχε στην αγκαλιά του ένα μαύρο, τριχωτό κουτάβι που την ώρα εκείνη που μπήκε ο μπαμπάς μου και στάθηκε μπροστά μου, εκείνο χασμουρήθηκε και αυτό που είδα ήταν η μικρή του, ροζ, γλωσσίτσα.

Οι γονείς μου είχαν πάντα σκύλους. Την σκυλίτσα που πρόλαβα πριν τον Άλφ την λέγανε Ίρμα και ήταν ένας Γερμανικός Ποιμενικός που είχε κάνει δώρο ο πατέρας μου στην μητέρα μου. Την πρόλαβα για κάποια χρόνια αλλά επειδή είχε έρθει πριν από εμένα στην οικογένεια δεν την έζησα από μικρή αλλά έζησα την τελευταία της πνοή. Τη θέση της μετά από λίγο καιρό πήρε ο Άλφ. Πώς ήρθε όμως εκείνος στην ζωή μας; Οι γονείς μου μετά την Ίρμα για συναισθηματικους λόγους δεν θέλανε άλλον σκύλο. Έλα όμως που τα λατρεύουν… Ο μπαμπάς μου είχε βγει για φαγητό με τους συναδέλφους τους από τη δουλειά σε μια ταβέρνα στην Πεντέλη. Εκεί λοιπόν είχε γεννήσει μόλις μια σκυλίτσα. Κάποια από τα κουτάβια της δεν τα κατάφεραν, όπως ούτε και η ίδια, αλλά ο Άλφ επέζησε. Ο πατέρας μου δεν άντεχε στην ιδέα του να μείνει το κουτάβι μόνο του και έτσι το πήρε μαζί του.

Το 1996 λοιπόν, η τριχωτή αυτή μπάλα έγινε ο καλύτερος μας φίλος. Δεν μπορώ να ξεκινήσω να σας περιγράφω την αγάπη που τρέφω για τα ζώα και ιδίως για τους σκύλους. Φυσικά, για να μπορέσουν να εναρμονιστούν άνθρωποι και ζώα μέσα σε ένα σπίτι, χρειάζονται κανόνες και όρια και ποιος καλύτερος από έναν εκπαιδευτή σκύλων ο οποίος θα εκπαιδεύσει και τα κατοικίδια αλλά και τους κηδεμόνες τους.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ

Ο Άλφ ήταν 6 μηνών. Ήταν Σάββατο. Ένα ηλιόλουστο Σάββατο και είχε έρθει ο εκπαιδευτής του για μάθημα. Ο πατέρας μου ήταν στην πιλοτή της πολυκατοικίας όπου μέναμε, με τον εκπαιδευτή και τον Άλφ. Εγώ είχα μόλις τελειώσει το πρωινό μου και θα κατέβαινα να παρακολουθήσω την εκπαίδευση. Κατεβαίνει το ασανσέρ, ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας και αντικρύζω το εξής: ατσάλινη αλυσίδα στον λαιμό του Άλφ την οποία κρατάει ο εκπαιδευτής γύρω από το λαιμό του σκύλου ως πνίχτη και τον φέρνει βόλτα τον Άλφ στον αέρα. Άρχισα να ουρλιάζω και να κλαίω ταυτόχρονα και όρμηξα πάνω στον εκπαιδευτή. Αυτό που έβλεπα ήταν πάρα πολύ σκληρό και στα μάτια μου αδικαιολόγητο.

Το να σας πω ότι μου εξήγησε ο εκπαιδευτής ότι αυτό που είδα ήταν κομμάτι της βασικής εκπαίδευσης είναι περιττό. Στα μάτια μου ήταν ό,τι πιο βάρβαρο είχα αντικρύσει.

Περάσαν τα χρόνια. Είδα πολλά. Αποκτήσαμε και άλλους σκύλους παράλληλα και μετά τον Άλφ. Ποτέ κανένα δεν το ακούμπησε κανένας εκπαιδευτής και μάλιστα οι γονείς μου συχνά αναλάμβαναν τον ρόλο του εκπαιδευτή έχοντας πλέον αποκτήσει και οι δύο τεράστια εμπειρία πάνω στο αντικείμενο. Όλα γινόντουσαν με ασκήσεις, με λιχουδιές και πολλή υπομονή. Με ήρεμους τόνους και ήρεμες κινήσεις.

Στη ζωή μου πρόσφατα μπήκε ένας μαγικός άνθρωπος

 Ο Δημήτρης Τομαζίνο. Είχα ακούσει για εκείνον τα καλύτερα. Συμπεριφοριστής μου είπαν. Εκπαιδευτής σκύλων – συμπεριφοριστής. Δεν ήξερα τί εστί συμπεριφοριστής αλλά έπρεπε να τον γνωρίσω. Βλέπετε ο δικός μου σκύλος, ο Μπάρακ, ήταν άτακτος κάτι που κατάλαβα μέσω του Δημήτρη πως είναι ανασφάλεια. Οι αταξίες του ήταν απόρροια ανασφάλειας. Όταν μπήκε ο Δημήτρης στο σπίτι για πρώτη φορά, ήταν λές και μπήκε μια ήρεμη δύναμη. Ο αέρας του, ο τόνος της φωνής του και τα μάτια του, είχαν μια μεταδοτική ηρεμία και μια αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας. Ο Μπάρακ πήγε κατευθείαν πάνω του αποζητώντας χάδια και φιλιά. Ο Δημήτρης είναι πλέον δικός μας άνθρωπος. Σε συνέντευξή μας για το κανάλι μου στο youtube της οποίας το link θα βρείτε παρακάτω, η πρώτη ερώτηση που του έκανα είναι αν το ξύλο βγήκε πράγματι από τον παράδεισο. Μου εξήγησε τους λόγους που το ξύλο δεν είναι και δεν ήταν ποτέ «πολιτική» εκπαίδευσης. Δεν θα σας προδώσω τους λόγους για να σας παραπέμψω στο βίντεο, να δείτε και να μάθετε και εσείς για τη μαγεία της σωστής εκπαίδευσης αλλά και να νιώσετε τη αύρα του Δημήτρη που στα μάτια μου είναι, σπάνιος.

Ο Μπάρακ, έμαθα, πως είναι πολύ συνδεδεμένος μαζί μου

Με νιώθει. Τον έχω από τότε που ήταν 40 ημέρων και κάθε μέρα είμαστε μαζί. Του μιλάω. Περπατάμε. Μου μιλάει. Έτσι όταν νιώθει ότι εγώ δεν είμαι καλά, είμαι στεναχωρημένη, με προβληματίζει κάτι, κάνει πιπί μέσα στο σπίτι. Αυτό λύθηκε. Τα προβλήματα φυσικά και συνεχίζουν γιατί άνθρωποι είμαστε και είμαστε μηχανές φτιαγμένες να αντιμετωπίζουμε προβλήματα σε καθημερινή βάση, αλλά ο Δημήτρης με βοήθησε να βάλω τις δικές μου βάσεις και να χτίσω την ασφάλεια του Μπάρακ. Αυτός ο άνθρωπος με εκπαίδευσε. Εκπαίδευσε πρωτίστως εμένα – για να μπορέσω να ανακουφίσω το Μπαρακάκι μου.

Εάν δεν μπορείτε να καταλάβετε το κατοικίδιό σας, εάν έχετε και εσείς απορίες, από καρδιάς σας προτρέπω να δείτε το βίντεο. Ό,τι και να σας πω εγώ, είναι λίγο, γι’ αυτό και το κατέγραψα για να το δείτε με τα μάτια σας και να βοηθηθείτε κι εσείς στο κομμάτι της κατανόησης και της εκπαίδευσης των κατοικιδίων σας.