Αυτό που χαρακτηρίζει τον Δημήτρη Γκουτζαμάνη είναι η δημιουργικότητα. Την αναζητά στην καθημερινότητά του, στον τρόπο ζωής του, στη δουλειά του. Την βρίσκει στις συνεργασίες που επιλέγει, την ακολουθεί και την εφευρίσκει εξαρχής όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα είχε σχεδιάσει. Πιστεύει στην εξέλιξη, στην χαρά, στις έκπληξη της ζωής. Και της τέχνης, που φέτος τον οδήγησε στην παράσταση του έργου Λούλου του Φρανκ Βέντεκιντ που παρουσιάζεται αυτήν την περίοδο στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα!

Το έργο Λούλου του Φρανκ Βέντεκιντ παρουσιάζει μία εποχή παρακμής και διαφθοράς. Είναι αυτός ένας από τους λόγους για να παρουσιαστεί σήμερα; Έχει άμεση σχέση με την εποχή μας. Όντως βλέπεις την φθορά των ανθρώπων μέσα στο κυνήγι της απόλαυσης. Είναι κάτι που υπάρχει και στο έργο και στην σημερινή εποχή. Οι ήρωες του έργου άγονται και φέρονται βάσει των ενστίκτων τους. Οι ανάγκες τους έχουν να κάνουν με το να απολαύσουν και να χαρούν, όχι με το να προοδεύσουν ουσιαστικά. Το έργο είναι κλασικό και έχει πολύ υλικό για να ψάξεις και να δουλέψεις. Χαίρομαι που δούλεψα σ΄ αυτό με την σκηνοθέτη Λίλλη Μελεμέ και με την υπόλοιπη ομάδα. Είναι όλοι εξαιρετικοί συνάδελφοι και δουλέψαμε πολύ καλά.

Η Λούλου είναι μία προσωπικότητα χωρίς όρια. Αυτό της δίνει δύναμη ή την περιορίζει; Ακριβώς και τα δύο. Επειδή δεν έχει όρια η ελευθερία γίνεται ασυδοσία, αλλά παράλληλα μπορεί να κάνει και τα πάντα, όπως συμβαίνει στην παράστασή μας: Γίνονται σχεδόν τα πάντα. Και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Η Λούλου προσπαθεί να επιβιώσει σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία. Χρονικά βρισκόμαστε σε μία περίοδο που μόλις αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους τα φεμινιστικά κινήματα και γίνονται δραστικές κινήσεις για την χειραφέτηση της γυναίκας. Σ΄ αυτό το έργο βλέπουμε ότι η γυναίκα παίρνει τον πρώτο λόγο και πρωταγωνιστεί στην ζωή των ανδρών. Ενώ στην αρχή έχουμε την αίσθηση ότι η Λούλου είναι σαν μαριονέτα στα χέρια τους, τελικά συνειδητοποιούμε ότι αυτή τους κινεί και τους χειραγωγεί. Βλέπουμε μία γυναίκα σε θέση κυνηγού, η οποία προσπαθεί να πάρει στα χέρια της τα ηνία της ζωής της.

Είναι ένα έργο κρυφών επιθυμιών. Οι κρυφές επιθυμίες είναι καλύτερο να εκφράζονται ή να παραμένουν ως έχουν; Για ΄μένα είναι ζωτικής σημασίας να εκφράζονται. Όταν εκφραζόμαστε, μπορούμε να χαρούμε πράγματα και να εξελιχθούμε και σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία.

Πως θα χαρακτήριζες την Λούλου; Νομίζω πως η Λούλου είναι ένα καταραμένο πλάσμα. Δεν αποτελεί θετικό πρότυπο ηρωίδας, αλλά νιώθω πως την λυπάμαι στην κατάσταση που φτάνει. Μέσα από όλα αυτά που βιώνει, δημιουργείται ένας αντιήρωας. Δεν μπορείς να πεις ότι την αντιπαθείς. Αυτή είναι η μαγεία της. Μπορεί να κάνει πράξεις με αρνητικό πρόσημο, αλλά καταλήγεις να την συμπαθείς. Μέσα από την καταστροφή που βιώνει, βλέπεις τι δεν θες να σου συμβεί.

Πως αντιμετώπισες τον ρόλο σου που έχει τέτοιο ηλικιακό και συναισθηματικό εύρος; Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν ότι βλέπεις έναν νέο άνθρωπο που έχει όλες τις ελπίδες και όλα τα φόντα να πετύχει στην ζωή του και να δημιουργήσει -γιατί είναι καλλιτέχνης, πιθανώς να αντιπροσωπεύει και τον ίδιο τον Βέντεκιντ, καθώς έχει και μία ατάκα που λέει: «Εγώ αυτό θα το κάνω έργο!»- και τελικά να μπλέκει με την γυναίκα του πατέρα του -με τον οποίο έχει μια σχέση αντιπαλότητας, όπως πολλά αγόρια-, να εγκλωβίζεται, χωρίς να μπορεί να αντεπεξέλθει και καταστρέφεται. Στο φινάλε έχει πιάσει πάτο πραγματικά. Το αγαπημένο μου σημείο στο έργο είναι στο τέλος που θυμάται τα αγνά συναισθήματα που έχει νιώσει για την Λούλου και επιλέγει να υποστεί ότι κι αν χρειαστεί για να μην την αφήσει να καταστραφεί ολοκληρωτικά. Είναι το σημείο που ο ήρωας παύει να είναι κακομαθημένο παιδί και γίνεται πραγματικά ήρωας. Την ίδια στιγμή καίγεται και τελειώνει οριστικά.

Έχεις σκηνοθετήσει τον Εραστή του Πίντερ. Πως ήταν η εμπειρία; Ήταν εξαιρετική εμπειρία. Πάρα πολύ δημιουργικό. Έγινε σε μία φάση που ακυρώθηκε τελευταία στιγμή μία δουλειά στην οποία ήμουν και αναγκάστηκα να δουλέψω εκτός θεάτρου. Αισθανόμουν όμως, πολύ έντονα την ανάγκη να κάνω κάτι καλλιτεχνικό και αποφάσισα να το κάνω μόνος μου. Έτσι διάλεξα αυτό το έργο που μου άρεσε πάρα πολύ. Η διαδικασία ήταν δύσκολη βέβαια, γιατί και σκηνοθετούσα και έπαιζα. Το μαγικό ήταν το ότι κατέθεσα τελικά σκηνικά αυτό ακριβώς που είχα στο μυαλό μου. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να το κάνω ξανά. Σκέφτομαι και άλλα έργα. Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπάρχει λόγος να ανέβει η ίδια παράσταση, ώστε να αλλάξει και να βελτιωθεί κάτι. Δεν τελειώνει ποτέ. Γι΄ αυτό τον λόγο ίσως πρέπει απλά να προχωράς σε άλλα έργα, σε καινούργια. Έτσι κι αλλιώς το θέατρο έχει την αίσθηση του θνητού.

Η δουλειά σου στην τηλεόραση τι προσέδωσε στην εμπειρία σου; Μου έκανε πολύ μεγαλύτερο καλό απ΄ ότι περίμενα. Με έκανε καλύτερο τεχνικά. Οι ρυθμοί είναι τρομακτικοί. Έχει μεγάλο όγκο δουλειάς που πρέπει να βγει άμεσα. Ήταν μεγάλη άσκηση για ΄μένα να προσπαθώ να βγάλω τον καλύτερο μου εαυτό μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα και σε μεγάλη πίεση.

Εκτός δουλειάς τι απολαμβάνεις να κάνεις; Μ΄ αρέσει να κάνω γιόγκα, να παίζω video games, να διαβάζω βιβλία. Με χαλαρώνει πάρα πολύ. Τώρα διαβάζω τον Λύκο της στέπας του Έρμαν Έσσε. Μ΄ αρέσουν και τα κόμιξ πολύ! Πάω σινεμά, φυσικά βόλτες, ταξίδια.

Επόμενα σχέδια; Προς το παρόν έχουμε τις παραστάσεις της Λούλου. Για μετά έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου και βρίσκομαι σε συζητήσεις αλλά δεν είναι κάτι απολύτως σίγουρο ακόμα.

Σκέφτεσαι αυτά που θες να κάνεις ή αφήνεις την ζωή να σε οδηγήσει; Πιστεύω πάρα πολύ στην ευχάριστη έκπληξη που θα σου κάνει η ζωή και την αφήνω να μου την φέρει, αλλά από ένα σημείο και μετά, όταν βλέπω ότι δεν πηγαίνουν τα πράγματα προς την κατεύθυνση που θέλω δραστηριοποιούμαι. Όπως έγινε στην περίπτωση της παράστασης του Εραστή.

Βλέπεις θέατρο; Τι ξεχώρισες φέτος; Βλέπω πολύ! Είδα την παράσταση Κόλχαας που παίζει ο Νίκος Αλεξίου που μου άρεσε πάρα πολύ. Ένας μονόλογος γεμάτος εικόνες που σε ταξιδεύει. Επίσης είδα το Contractions του Μάικ Μπαρτλετ στο Θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Πέμης Ζούνη. Μου αρέσει πάρα πολύ το αγγλικό θέατρο. Και μου αρέσουν οι παραστάσεις που ακούν το κείμενο. Άλλη μία πάρα πολύ ωραία δουλειά είναι το Αγαπητή Ελένα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Λούλου του Φρανκ Βέντεκιντ στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου Σκηνοθεσία: Λίλλη Μελεμέ Σκηνικά- Κοστούμια: Αριάδνη Βοζάνη Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα

ΠΑΙΖΟΥΝ (με αλφαβητική σειρά): Νίκος Αλεξίου, Ευτυχία Γιακουμή, Δημήτρης Γκουτζαμάνης, Χρήστος Καπενής, Μάγδα Κόρπη, Ιάσων Κουρούνης, Αγαπητός Μανδαλιός, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Δημήτρης Πετρόπουλος.

Κάθε Τετάρτη στις 18:30 & κάθε Πέμπτη στις 20:30.

Ευχαριστούμε τον Μπάμπουρα για την φιλοξενία της συνέντευξης και της φωτογράφισης. 

Φωτογραφίες: Pantelis Balis Photography