Σχετικά πρόσφατα, βρέθηκα πρωταγωνίστρια σε ρόλο θεατή, θύτη αλλά και θύματος. Σε τρεις κόντρα ρόλους για να αναγκαστώ να απαντήσω στο εξής ερώτημα: Τελικά γιατί κατηγορούμε πάντα κάποιον για ό,τι μας συμβαίνει;

Για χρόνια, μήνες, μέρες, ώρες και λεπτά είμαστε ικανοί να μισούμε, να διαφωνούμε, να τσακωνόμαστε και κάπου προς το τέλος να καταλήγουμε να κατηγορούμε όσους μας πρόσβαλαν. Όσους μας αδίκησαν, όσους δεν κατάλαβαν ή όσους δεν ήθελαν να μας καταλάβουν. Μου πήρε χρόνια, μήνες αλλά και μέρες για να καταλήξω τελικά στην εξής απάντηση: Εγώ εσένα, τον όποιον «εσένα» δεν μπορώ αλλά και δεν θέλω πλέον να σε κατηγορώ.

Ένα τεράστιο «όχι»

Αρνούμαι και δεν θέλω με δίκη μου απόφαση γιατί μάντεψε; Όλοι γεννιόμαστε και πορευόμαστε σε μια ζωή μεγαλωμένοι με ανασφάλειες, προκαταλήψεις, στερεότυπα και φόβους, παλεύοντας με ποικίλους διαφορετικούς δαίμονες που «κουβαλάει» στη ψυχή του ο καθένας μας.

Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την επικοινωνία και τις επαφές μας το ίδιο αποτελεσματικά σε όλη την πορεία της ζωής μας και εκεί που θεωρούμε πως πιθανόν έχουμε πράξει σωστά, η ζωή έρχεται και μας αλλάζει. Τους ρόλους από θύτες σε θύματα ή από θύματα σε θύτες. Ακραίο; Θα έλεγε κανείς πως μάλλον όχι.

Δεν μπορώ να σε κατηγορήσω

Όχι, δεν μπορώ, ούτε εσένα, ούτε και τελικά κανέναν. Δεν μπορώ γιατί δεν δύναται πάντα να διαχειριστούμε το πως θα νιώθουμε στις άβολες ή δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε. Και στις αντίστοιχες, όμορφες ή τις στιγμές χαράς και ευτυχίας κάτι αντίστοιχο ισχύει.

Δεν σε κατηγορώ γιατί είμαστε και οι δυο το ίδιο «κατεστραμμένοι» σε μια μοίρα που μας δόθηκε απλόχερα και την οποία για κάποιο άγνωστο λόγο καλούμαστε να δημιουργήσουμε από την αρχή πιστεύοντας στον εαυτό μας.

Δεν σε κατηγορώ γιατί στην εποχή μας καλούμαστε να ζήσουμε όλοι μονάχοι και με αυτόν τον κάπως ιδιαίτερο τρόπο να προσπαθήσουμε να χτίσουμε το μέλλον μας. Ένα μέλλον που επιθυμούμε χωρίς την απαραίτητη συμμετοχή κι άλλων.

Γνωρίζω άλλωστε για την ανάγκη που κρύβεται μέσα σου για ανεξαρτητοποίηση και ελευθερία σε όλα τα επίπεδα και πως κάθε μορφή μιας μικρής ή και τεράστιας πίεσης, βιώνεται συνήθως από όλους μας σαν έλεγχος και σαν επιβολή.

Δεν σε κατηγορώ γιατί είμαστε οι πρώτοι που καλούμαστε να βρούμε την άκρη μέσα στον κόσμο που μας βούτηξε η υποκρισία και η βολή του κόσμου. Δεν σε κατηγορώ φίλη, ούτε και εσένα φίλε γιατί κολυμπάμε όλοι στον ίδιο βυθό, μέχρι να βρούμε όμορφα και κυρίως αληθινά χέρια, ώστε να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε μαζί και άλλους βυθούς, διαφορετικούς από τα νερά μας ή ένα λιμάνι.

Ό,τι γουστάρει η ψυχή του καθενός μας, αρκεί να μην πνίγεται. Αρκεί απλά να μπορεί όποτε το θέλει ο καθένας μας να «βυθίζεται». Είτε σε θάλασσες, είτε σε σκέψεις, είτε σε συναισθήματα.

Να αγωνιστούμε όλοι για τον ίδιο σκοπό

Δεν σε κατηγορώ που λες γιατί έχω πλέον έναν σκοπό. Δεν σε κατηγορώ γιατί γνωρίζω πως μοιάζει το αίσθημα του να προσπαθείς να πείσεις τους πάντες γύρω σου για μια αχρείαστη αποδοχή, την οποία παραδόξως νομίζεις και νομίζω ότι χρειαζόμαστε. Αλήθεια, την χρειαζόμαστε όντως;

Στα αλήθεια πλέον δεν σε κατηγορώ γιατί και εγώ όπως και εσύ, αγωνίζομαι για να αγαπήσω τον εαυτό μου, προσπαθώντας να ακούω περισσότερο την καρδιά μου, κι ας μην τα καταφέρνω πάντα. Τι θα πει άλλωστε «πάντα»;

Δεν πιστεύω σε αυτό, γι’ αυτό και δεν σε κατηγορώ. Όχι πια. Όχι άλλα απερίσκεπτα «για πάντα». Πιστεύω στον εαυτό, στο «τώρα». Αποκλειστικά και μόνο στο τώρα. Γι’ αυτό και δεν σε κατηγορώ. Σε συγχωρώ, όσο και εμένα, κι αν θες είμαι εδώ για να σε αγκαλιάσω. Έλα. Έλα κι ύστερα αν θέλεις πάμε.

Πάμε κάπου πιο κάτω από την επιφάνεια των επιφανειακών. Λίγο πιο μέσα από το λίγο των πολλών. Στο κέντρο αν θες, στο δικό σου και το δικό μου ξεχωριστό «κέντρο». Μου είναι πιο εύκολο εκεί να σε συναντήσω και εσύ αντίστοιχα εμένα.