Πάντοτε κάτι γίνεται στις γιορτές και αισθάνεσαι την ανάγκη να βρίσκεσαι στο πλάι όλων. Ακόμα κι όταν έχεις μηδενικό χρόνο, ακόμα και όταν τρέχεις να τακτοποιήσεις τελευταίες εκκρεμότητες. Τις περισσότερες φορές είναι γιατί νιώθεις τύψεις και θες να αναπληρώσεις για όλο εκείνο τον χρόνο που τελικά δεν ήσουν στο πλάι των φίλων σου σαν “καλή” φίλη. Κάπου εκεί ξέχασες να κατανοήσεις ότι όσοι βρίσκονται αληθινά δίπλα σου δεν θα σε έκαναν ποτέ να αισθανθείς τύψεις για την ίδια σου την καθημερινότητα.
Έχεις βρεθεί σε παρέα που ήξερες μόνο ένα άτομο και αισθάνθηκες υποχρέωση ότι πρέπει να μιλήσεις με όλους τους υπόλοιπους. Όχι απλά να μιλήσεις, αλλά να γίνεις και συμπαθής. Είχες γεμάτο το inbox και έπρεπε να πεις σε όλων τα σχέδια ‘ναι’ για να μην αισθανθεί κανείς παραμελημένος από εσένα. Με εσένα όμως τι έγινε;
Διαβάζεις συχνά για τους τύπους ανθρώπου που θα έπρεπε να έχει δίπλα σου ως φίλους. Αυτούς που σε καταλαβαίνουν, που σε στηρίζουν και το πιστεύουν χωρίς απλά να σε δικαιολογούν. Από την άλλη, καμιά φορά ξεχνάς να κάνεις αυτό το μικρό ξεκαθάρισμα. Καταλήγεις έτσι είτε να μην μπορείς να αποφύγεις συγκεκριμένους ανθρώπους λόγω κοινής παρέας, λόγω τύψεων ή ακόμα και περηφάνιας ότι μπορείς να το κάνεις αυτό να δουλέψει. Αλλά μάντεψε. Δεν θα χαλάσει ο κόσμος αν εσύ αποδεχθείς ότι δεν μπορείς να κάνεις μια φιλία να λειτουργήσει.
Στις λίστες με το self-care γιατί δεν έβαλε κανείς τις υγιείς φιλίες;
Όταν συνειδητοποιήσεις ότι οι φιλικές σχέσεις είναι δυναμικές με την έννοια ότι προχωρούν, εξελίσσονται και μπορούν να έχουν ΚΑΙ αρνητική έκβαση τότε κάπως θα απελευθερωθείς. Στις ταινίες δεν σου τα λένε αυτά. Αντίθετα, βλέπουμε συχνά ζευγάρια να γυρίζουν ξανά και ξανά σε τοξικές σχέσεις. Κάπως υποσυνείδητα κάνουμε το ίδιο και με τις φιλίες.
Η δική μου απελευθερωτική στιγμή ήρθε όταν ήρθα αντιμέτωπη με έναν όγκο βιβλίων που έπρεπε να διαβάσω για τη σχολή. Ανάμεσα τους ένα σύντομο διήγημα του Truman Kapote, με τίτλο ‘Shut A Final Door‘. Εκεί η Anna είναι φίλη με τον Walter, έναν πολύ εγωπαθή και αδιάφορο τύπο, που προφανώς δεν φαινόταν έτσι εξαρχής. Σε κάποιο σημείο, η Anna μη θέλοντας να συνεχιστεί αυτή η φιλία του λέει πολύ απλά και ανεπιτήδευτα τη φράση: Sorry, Walter, I can’t afford you any longer.
Η Anna δεν είχε πια τη συναισθηματική άνεση να βρίσκεται στο πλάι του. Προφανώς δεν ξέρουμε πόσα πέρασαν από το μυαλό της πριν από αυτές τις λίγες λέξεις που ξεστόμισε. Ήταν όμως ΟΚ. Γιατί κατάλαβε ότι τους ανθρώπους δίπλα της τελικά μπορεί να τους επιλέγει για να είναι κι εκείνη καλά. Κι εφόσον κι εσύ μπορείς να κάνεις επιλογές όπως το αν θα δεις Netflix μέχρι το πρωί ή θα φας μελομακάρονα αντί για μεσημεριανό, έτσι μπορείς να αποφασίσεις το πόσο κοντά θα βρίσκεσαι σε ανθρώπους. Και θα είναι ΟΚ. Γιατί θα είσαι ΟΚ.
