Απόγευμα Τετάρτης. Άνδρας στη Ρόδο ανοίγει πυρ και σκοτώνει την πρώην σύντροφό του. Ο τίτλος φρικιαστικά γνώριμος: «Άλλη μια γυναικοκτονία». Πόση βίαιη συχνότητα εμπεριέχει η φράση «άλλη μια»; Κάθε μήνα «άλλη μια». Μητέρα, φίλη, αδερφή, κόρη, συνάδελφος…γυναίκα. «Άλλη μια» γυναίκα νεκρή, επειδή ακριβώς είναι γυναίκα. «Άλλη μια» γυναικοκτονία.

Είναι αδιανόητο μετά τον θάνατο 11 γυναικών μόνο μέσα στο 2021 να χρειάζονται ακόμη επεξηγήσεις

Ότι ο όρος «γυναικοκτονία» -μη νομικά αναγνωρισμένος στην Ελλάδα- δεν αποκλείει αυτόν της ανθρωποκτονίας, αλλά τον προσανατολίζει στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εγκλήματος. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι ο θάνατος δεν οφείλεται σε απρόσωπη αιτία, όπως ένα τροχαίο ή μια θανατηφόρα ληστεία. Ο «γυναικοκτόνος» δεν είναι άγνωστος ούτε έχει συγκεκριμένο κίνητρο. Αρκεί η γυναικεία ιδιότητα.

Είναι αδιανόητο να μιλάει κανείς για «άτυχη» γυναίκα

Δεν είναι νεκρή από τύχη, αλλά από το χέρι εκείνου που πίστεψε πως έχει την εξουσία ακόμη και να της αφαιρέσει τη ζωή. Δεν ήταν «έγκλημα πάθους», «ζήλιας» ούτε η «κακιά στιγμή». Ήταν το τέλος μιας προηγούμενης συγγενικής ή ερωτικής σχέσης με σοβαρά προβλήματα. Η γυναικεία θέση ήταν εξ αρχής υποβιβασμένη και το αίσθημα ιδιοκτησίας κυριαρχούσε. Ήταν γυναικοκτονία.

Είναι αδιανόητο να μην προστατεύεται το θύμα ακόμη και μετά τον θάνατό του. Προσωπικές εξομολογήσεις, φωτογραφίες και διάλογοι μιας γυναίκας που δολοφονήθηκε, παρουσιάζονται ως «αποκλειστικά» εκθέματα στα ΜΜΕ. Γιατί η κλειδαρότρυπα θα είναι πάντα επιλεκτική, αποσπασματική και άρα πιο βολική από τη μεγάλη εικόνα.

Ο σεβασμός προς το θύμα θυσιάζεται σε ένα στρεβλωμένο αίσθημα ψηφιακής δικαιοσύνης. Αυτής που «φωνάζει», καταδικάζει, αναδημοσιεύει αλλά τηρεί σιγή ιχθύος για όσα προηγούνται του ειδεχθούς εγκλήματος. Εν αντιθέσει με το θύμα, ο δράστης διατηρεί την ιδιότητα του και απομονώνεται από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Σαν να μην υπήρξε ποτέ ως μέλος μιας κοινωνίας, μιας οικογένειας, ενός εργασιακού ή φιλικού περιβάλλοντος.

Είναι αδιανόητο εν έτει 2021 να προτείνουμε σε μια γυναίκα τις πολεμικές τέχνες με μοναδικό σκοπό την αυτοάμυνα

Πότε κανονικοποιήσαμε τον φόβο του να κυκλοφορείς ανεξαρτήτως ώρας μόνη σου; Πότε συνηθίσαμε το αίσθημα της ανασφάλειας στο σπίτι, στις διακοπές, στον δρόμο για τη δουλειά και το σπίτι μετά τα μεσάνυχτα; Και κυρίως, πότε αποδεχτήκαμε ότι οι όποιοι μηχανισμοί υπάρχουν είναι ανίκανοι να λειτουργήσουν προληπτικά;

Όσα θα χαρακτηρίζονταν αδιανόητα, συμβαίνουν ήδη. Η #γυναικοκτονία βρίσκεται στα trends του Twitter με τρομακτική συχνότητα. Οι οργισμένες αντιδράσεις, ακόμη και χρονικά περιορισμένες στο «τώρα», πληθύνονται. Εγκληματολόγοι, αξιωματικοί της Αστυνομίας και επαγγελματίες ψυχικής Υγείας σε μηνιαία πλέον βάση μιλούν στα δελτία των 20:00 για το προφίλ του εκάστοτε δράστη. Πολίτες πλέον δεν γυρνούν το κεφάλι απ’ την άλλη. Μιλούν, καταγγέλλουν, προλαβαίνουν.

Ακολουθεί σκληρή ερώτηση: Αρκεί για να μη θρηνήσουμε «άλλη μια»; Τί γίνεται εκεί που καλλιεργούνται προσωπικότητες από τις 8 π.μ. μέχρι τις 2 μ.μ.; Τι (δεν) γίνεται εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις; Τι έγινε χθες και τι θα συμβεί αύριο; Όσο κι αν πιστεύουμε στη μικρή, σταδιακή αλλαγή μέχρι να φτάσουμε στη μεγαλύτερη, όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου να περιμένουμε;