Η σκηνοθέτιδα Helena Bergström επέστρεψε φέτος με μία κωμωδία στο Netflix, αρκετά διαφορετική από όσα μας έχει συνηθίσει. Κι εκεί που ετοιμαστήκαμε να πούμε ότι φτάνει πια με τις ταινίες του Netflix που ασχολούνται με τον χορό, είδαμε το Dancing Queens και το πήραμε αμέσως πίσω.

Στο τέλος της ημέρας, το Dancing Queens έχει να κάνει με την αγάπη και τη φιλία που δεν γνωρίζουν φύλο

Στην ταινία γνωρίζουμε την Dylan, μία νεαρή χορεύτρια. Η ίδια έχει χάσει πριν μερικούς μήνες την μητέρα της, τη γυναίκα που τη σύστησε στη μαγεία του χορού. Όταν αποφασίζει να πάει στις ακροάσεις μίας παράστασης, μαθαίνει ότι τελικά οι ακροάσεις έγιναν ένα μήνα πριν και έχουν ξεκινήσει ήδη τις πρόβες. Έτσι, εκείνη αναγκάζεται να βρει κάποια άλλη δουλειά. Τα βήματα της τη φέρνουν στο κατώφλι μίας drag σκηνής της Σουηδίας. Κι ενώ πρόκειται να δουλέψει εκεί απλά για να καθαρίζει μετά τα shows, ο χορογράφος βλέπει κάτι περισσότερο σε εκείνη. Στην πραγματικότητα, βλέπει τη χορεύτρια που θα σώσει και θα ανανεώσει το show. Το μόνο “πρόβλημα” είναι ένα: είναι γυναίκα.

Η ταινία ακολουθεί έναν κλισέ, αλλά όμορφο δρόμο

Δεν είναι ότι δεν έχουμε ξαναδεί χορεύτριες στη μεγάλη οθόνη να παθαίνουν κάτι τραγικό και να προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους. Σε αυτήν την περίπτωση όμως η ταινία δεν επιλέγει να σταθεί απλά σε αυτό. Νοιάζεται πολύ περισσότερο να δείξει τι συμβαίνει στην drag σκηνή της Σουηδίας και να αναδείξει την συμπεριληπτικότητα. Την Dylan δεν την ενδιαφέρει τόσο η καριέρα, όσο το να έχει την ευκαιρία να χορεύει. Αναπόφευκτα χορεύουμε κι εμείς μαζί της στο “I Wanna Dance with Somebody”.

Το Dancing Queens ίσως να μην καταφέρνει τελικά να φέρει τους queer χαρακτήρες του στο προσκήνιο. Σε μία εποχή όπου την drag σκηνή και shows κυβερνά το Ru Paul’s Drag Race, υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Ωστόσο, μας βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε τι πραγματικά μπορεί να συμβεί όταν μία γυναίκα θελήσει να γίνει μέρος αυτού.