Το να ισχυριστεί κανείς ότι το Cheer θα το δουν μόνο όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το cheerleading, είναι πολύ επιφανειακό. Όπως επίσης το να πει κανείς ότι αφορά μόνο ένα συγκεκριμένο μέρος του κόσμου και κανέναν άλλο απολύτως.
Το Cheer “έσκασε” στην πλατφόρμα του Netflix από τις αρχές περίπου της χρονιάς. Υπάρχει λόγος όμως που μιλάμε για αυτό σήμερα. Στην αρχή, οι περισσότεροι αντιλήφθηκαν ότι πρόκειται για μια ακόμα αθλητική σειρά ντοκιμαντέρ. Όσοι περισσότεροι το έβλεπαν όμως καταλάβαιναν ότι είναι πολλά παραπάνω από αυτό. Άρχισαν, λοιπόν, να μιλούν γι’αυτό και να κάνουν όλο και περισσότερο κόσμο να θέλει να το δει. Για να συνειδητοποιήσουν όλοι σιγά σιγά πως το Cheer -δυστυχώς ή ευτυχώς- δεν περιορίζεται στην ομάδα του Navarro. Μάλλον είναι ο αντικατοπτρισμός μιας ολόκληρης γενιάς.
Το ντοκιμαντέρ δείχνει τις ζωές των νέων αυτών μέσα και έξω από τις προπονήσεις. Η ομάδα Navarro θεωρείται μακράν η καλύτερη στον κόσμο στο κομμάτι του cheerleading. Το cheerleading όμως δεν είναι απλά οι προπονήσεις. Είναι η επιθυμία για δόξα, η συνεχής προσπάθεια και πίεση ως τα όρια. Το συγκεκριμένο άθλημα μάλιστα είναι βαθιά συνδεδεμένο με πολλά στερεότυπα ομορφιάς. Σε κάθε ομάδα, ειδικά τα κορίτσια είναι πάντοτε όμορφα, γυμνασμένα και με λίγο bitchy attitude. Αυτά θεωρούνται τα βασικά χαρακτηριστικά -ή και προαπαιτούμενα αν θες- για να σηκώσει κάθε κοπέλα το βάρος της ευθύνης που παίρνει.
Δεν ξέρω αν φταίνε από μόνοι τους οι αθλητές ή η νοοτροπία των προπονητών σε αυτό το κομμάτι. Ούτε γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο στο Cheer. Όλα αυτά τα παιδιά πάντως έχουν συνδέσει τον πόνο με την επιτυχία. Όλα αυτά μέσα στο κομμάτι της προπόνησης. Έξω από αυτήν, αλλάζουν τα πράγματα. Το cheerleading, όπως μαθαίνουμε, αποτελεί για τους περισσότερους μια διέξοδο από την πραγματικότητα. Όσο σκληρό κι αν είναι, τους προσφέρει την ασφάλεια της ομάδας. Πολλά παιδιά από την ομάδα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα πίσω στα σπίτια τους. Η ομάδα του Navarro τους δίνει όμως ένα σκοπό και έναν λόγο για να μην τα παρατάνε. Αυτός ο σκοπός όμως και η προσπάθεια μπορεί να κρατήσει μάξιμουμ δύο χρόνια και από εκεί και έπειτα όλα είναι αβέβαια.
Το Cheer χαρτογράφησε τη γενιά που ψάχνει έναν λόγο για να πιστέψει σε κάτι, ακόμα κι αν ξέρει ότι είναι βραχυπρόθεσμο
Καθ’όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ βλέπεις ότι αυτά τα παιδιά βρίσκονται εκεί για τη φιλοδοξία, το Instagram ή απλά για να αποφύγουν κάτι χειρότερο. Υπομένουν τα πάντα και αγωνίζονται κάθε φορά σαν να είναι η τελευταία. Αν με ρωτάς, πόνεσα βλέποντας κάθε στραβοπάτημα ή τραυματισμό τους. Πόνεσα γιατί σε όλη τη διάρκεια της προπόνησης ζούσα την αγωνία και την πίεση μαζί τους. Κι αν αυτό κατάφεραν να το μεταδώσουν σε έναν θεατή 6.000 χιλιάδες μίλια μακριά, φαντάσου πως είναι στην πραγματικότητα.
