Παρά το νεαρό της ηλικίας του και τα λίγα χρόνια στον χώρο της υποκριτικής, τον χαρακτηρίζει μια σεμνότητα και μια πειθαρχία που σπανίζει.

Αυτό που με έκανε να νιώσω είναι πως πατάει πολύ καλά στη γη και ξέρει πολύ καλά τι θέλει και τι όχι.To ταξίδι του, λέει ο Χάρης Αριστείδου,  άρχισε σε σχετικά μικρή ηλικία, και πιο συγκεκριμένα από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω του. Κάτι μέσα του, του έλεγε ότι ήθελε να ασχοληθεί με αυτή την τέχνη διότι έβρισκε πολύ ενδιαφέρον το να ζωντανεύει μια «ξένη» ζωή μέσα του. Τελειώνοντας το σχολείο, αποφάσισε να μπει σε δραματική σχολή και είχε την τιμή να διδαχθεί θέατρο δίπλα σε πολύ σπουδαίους δασκάλους, όπως η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Αννίτα Σαντοριναίου, Στέλιος Καυκαρίδης, Νίκος Χαραλάμπους και άλλοι. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ταλαντούχος Χάρης, “όσο περνάει ο καιρός για μένα αυτό το ταξίδι γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον και αγαπώ όλο και περισσότερο τη δουλειά μου. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον που ένας ηθοποιός σε μια του ζωή, ζει άλλες εκατό”. 

 

Τι σου έχει μάθει μέχρι τώρα η υποκριτική;

Πολλοί νομίζουν ότι η υποκριτική διδάσκεται. Από την πολύ μικρή εμπειρία μου, μπορώ να πω ότι η υποκριτική σου διδάσκει κάθε μέρα εξασκόντας την τέχνη αυτή, ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου που ίσως και εσύ ο ίδιος να μην ήξερες. Καταλαβαίνεις τη δύναμη λέξεων, πράξεων, αλλά ακόμα και τη δύναμη της σιωπής. “Υποδύομαι” ένα ρόλο σημαίνει προσπαθώ να μεταφέρω στο θεατή έναν ολόκληρο κόσμο. Οπότε ο ηθοποιός είναι το όργανο που μέσω αυτού, θα φτάσουν στη ψυχή και στο μαυλό του θεατή τα νοήματα ενός έργου. Χρειάζεσαι πειθαρχεία, επιμονή, αντοχές για σκληρή δουλειά, και ήθος. Άλλωστε το λέει και η λέξη ηθοποιός που σημαίνει ποιώ-ήθος.

 

Τηλεόραση ή θέατρο;

Και τα δύο είναι πολύ σημαντικά για έναν ηθοποιό και έχουν να του προσφέρουν πολλά. Και για τα δύο χρειάζεται ο ηθοποιός να προετοιμαστεί, να προσέξει και να μελετήσει το χαρακτήρα που θα υποδυθεί. Στο θέατρο υπάρχουν πολλές πρόβες αλλά έχει μόνο λίγο χρόνο στη διάθεση του για να κατακτήσει το κοινό του. Στην τηλεόραση υπάρχει από τη μία η πίεση του χρόνου, μεγάλες ταχύτητες, όμως, από την άλλη είναι η ασφάλεια που παρέχει το περιβάλλον των γυρισμάτων. Επίσης υπάρχει και ο χρόνος που δίνεται στο κόσμο να γνωρίσει το χαρακτήρα και να ταυτιστεί μαζί του. Συνήθως την τηλεόραση την υποτιμούν λόγω ‘χαμηλής ποιότητας’ αλλά εξαρτάται από το πως θα προσεγγίσεις κάτι. Για μένα είναι ίσης σημασίας.

Πώς είναι να συμμετέχεις σε παιδικό θέατρο; Τα παιδιά είναι δύσκολο κοινό;

Τα παιδιά δεν είναι απλά δύσκολο κοινό, αλλά όπως έχει υποθεί, το δυσκολότερο κοινό. Είναι αυθόρμητα και ειλικρινή και δεν θα ντραπούν ακόμα και να σε ξεμπροστιάσουν την ώρα που παίζεις… Το στοίχημα να κερδίσεις τα παιδιά είναι ακόμα μεγαλύτερο. Η συμμετοχή μου στο παιδικό θέατρο ήταν μια ακόμα συγκλονιστικά όμορφη εμπειρία.

Στον ελεύθερο χρόνο σου τι σου αρέσει να κάνεις;

Όπως μου είπε κάποτε ένα πολύ αγαπητό μου πρόσωπο ‘όταν κάνεις το χόμπυ σου επάγγελμα, δεν θα χρειαστείς να δουλέψεις ποτέ…’. Έτσι και στον ελεύθερο μου χρόνο, ασχολούμαι και πάλι με την τέχνη μου, διαβάζοντας κυρίως, ενώ εξερευνώ και άλλους τομείς όπως η μουσική. Γενικά ψάχνομαι.

Υπάρχουν προβλήματα στον χώρο της υποκριτικής, κι αν ναι πως τα αντιμετωπίζεις;

Κάθε επάγγελμα έχει προβλήματα – δυσκολίες. Μπορεί να είναι η εύρεση εργασίας, το οικονομικό, το περιβάλλον, ή το άσχημο ωράριο κλπ. Έτσι και στην υποκριτική. Καμία δουλειά δεν είναι εύκολη και τίποτα δεν σου χαρίζεται. Ό,τι κάνεις ή όπου φτάσεις, είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που έχεις κάνει. Ο χώρος της υποκριτικής είναι πιο εκτεθιμένος εκ φύσεως, οπότε όποιο πρόβλημα προκύψει, ένας ‘σωστός’ ηθοποιός, καλείτε να το λύσει ή να το προσπεράσει με ψυχραιμία και ήθος.

 

 

 

Τι είναι αυτό που σου δίνει έμπνευση ως καλλιτέχνης;

Κάθε νέος ρόλος αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα. Η πρόκληση να τον ανακαλύψω μου δίνει την ώθηση να τον εξερευνήσω αυτόν και τη «ζωή» που υπάρχει γύρω του.

 

 

Πιστεύεις πως στην Κύπρο ο όρος του «καλλιτέχνη» έχει παρερμηνευθεί;

Οπωσδήποτε ο όρος «καλλιτέχνης» έχει παρεξηγηθεί κατά καιρούς, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και γενικότερα. Δεν φταίνε οι ίδιοι οι καλλιτέχνες ή ο απλός κόσμος, αλλά η άγνοια που υπάρχει πολλές φορές στην κοινωνία. Για παράδειγμα πολλοί θεωρούν πως η ζωή ενός ηθοποιού είναι μέσα στη λάμψη και στη δόξα, μη γνωρίζοντας ότι πίσω απ’ αυτά, αν υπάρχουν, κρύβεται πολλή αγωνία για το αύριο, πολλή σκληρή δουλειά σε καθόλου εύκολες συνθήκες.

Παρ’ όλα αυτά η αγάπη που δέχεται ένας ηθοποιός από τον κόσμο είναι απόδειξη ότι κάποιες ξεπερασμένες αντιλήψεις έχουν εξαληφθεί.

Θέλει θάρρος ή θράσος για να φτάσει κανείς στην επιτυχία πιστεύεις;

Οπωσδήποτε θάρρος, για να πιστέψεις στον εαυτό σου και να τον σπρώξεις να ξεπεράσει τα όρια. Το θράσος επίσης είναι απαραίτητο, αλλά με την καλύτερη δυνατή έννοια. Δηλαδή να τολμάς ‘ευγενικά’ να αρπάζεις την κάθε ευκαιρία, αλλά και τη θέση που σου αξίζει αναλόγως της πορείας σου. Πολύ σημαντικό επίσης, είναι να σέβεσαι αυτό που κάνεις, τα άτομα που συνεργάζεσαι, όχι μόνο ηθοποιούς, αλλά και σκηνοθέτες, τεχνικούς κλπ και να μην αφήσεις τον εαυτό σου να αισθανθεί υπεροψία. Άτομα που έπεσαν σ’ αυτή την παγίδα, δύσκολα προχώρησαν στο χώρο αυτό.

Tι συμβουλή θα έδινες στους νέους που νιώθουν απογοήτευση και φόβο για το μέλλον τους;

Να μην εγκαταλείπουν τα όνειρα τους, είναι μια δύσκολη περίοδος για την πατρίδα μας και χρειάζεται υπομονή. Πρέπει να πιστέψουν πως κανένας δεν χάνεται και την κατάλληλη στιγμή θα παρουσιαστεί η καλύτερη ευκαιρεία.

Mελλοντικά Σχέδια;

Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για το μέλλον. Προς το παρόν ο στόχος μου είναι να φέρω εις πέρας αυτά που έχω αναλάβει και μου έχουν εμπιστευτεί, δηλαδή,  στα θεατρικά «Namaste!» του Κωνσταντίνου Οδυσσέως στο Θέατρο Διόνυσος , «Τραμπάλα»  του William Gibson στο Θέατρο Τσέπης και οπωσδήποτε ο ρόλος μου στη σειρά του Δημήτρη Τοκαρή «7 Ουρανοί Και Σύννεφα Αλήτες»…