Θυμάσαι την κοπέλα από το μπαρ; Εκείνη που εμφανίστηκε από το πουθενά, σαν μια παλιά ιστορία που νόμιζα ότι είχε κλείσει αλλά τελικά περίμενε στη γωνία για το σωστό timing; Ναι, αυτή.

Και τώρα, με κάποιον σχεδόν αστείο τρόπο, καθόμαστε μαζί στο αυτοκίνητο, μπροστά στη θάλασσα, μοιραζόμαστε πατάτες τηγανητές και πίνουμε κρασί από ένα ξεχασμένο χάρτινο κυπελάκι καφέ. Και κάπως έτσι, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πίεση, αυτό αποδείχθηκε το πιο τέλειο ραντεβού (δεν ξέρω αν ήταν αυτό βέβαια) που είχα ποτέ.

«Αντικειμενικά, αυτό είναι καλύτερο από οποιοδήποτε fancy εστιατόριο.» «Δεν το συζητώ. Και τουλάχιστον εδώ μπορώ να βουτήξω την πατάτα στη μαγιονέζα χωρίς να με κοιτάζει περίεργα κάποιος δίπλα.»

Δεν υπήρχε σχέδιο. Ήταν απλά ένα αυθόρμητο «πάμε μια βόλτα;» που κατέληξε να είναι ό,τι πιο αληθινό έχω ζήσει εδώ και καιρό.

Το καλό με το να βρίσκεσαι με κάποιον που σε ξέρει χρόνια, είναι πως δεν χρειάζεται να προσπαθείς. Δεν υπάρχει πίεση, δεν υπάρχει ανάγκη για εντυπωσιασμούς.

«Θυμάσαι τότε στο εστιατόριο;» «Εννοείται. Ένα ολόκληρο μαγαζί γεμάτο κόσμο κι εμείς εκεί, να μιλάμε λες και δεν υπήρχε κανείς άλλος.» «Πραγματικά, ούτε που θυμάμαι τι έφαγα.» «Έφαγες τη μισή μου μερίδα, γι’ αυτό.» «Λεπτομέρειες. Τι λέγαμε τόσο πολύ;» «Δεν έχω ιδέα. Αλλά κάποια στιγμή ο σερβιτόρος έφερε τον λογαριασμό χωρίς να τον έχουμε ζητήσει.» «Λες να νόμιζε ότι θα καταθέσουμε αίτηση γάμου εκεί μέσα;» «Πιθανότατα ήθελε απλά να φύγουμε γιατί είχαμε καταλάβει το τραπέζι για τρεις ώρες.»

Γελάσαμε. Και ξαφνικά όλα έβγαζαν νόημα. Το πώς η ζωή κάνει κύκλους. Το πώς κάποιοι άνθρωποι επιστρέφουν, όχι σαν φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά σαν κομμάτια που πάντα έλειπαν.

Το κρασί τελείωσε, η συζήτηση όχι. Οι πατάτες έγιναν λιγότερες, αλλά η οικειότητα μεγαλύτερη.

Και αν αυτή η βραδιά μου έμαθε κάτι, είναι ότι το τέλειο ραντεβού δεν έχει ανάγκη από λουλούδια και ακριβά δείπνα. Μερικές φορές, αρκεί ένα αυτοκίνητο, πατάτες τηγανητές, κρασί και το σωστό άτομο δίπλα σου.