Ήταν φθινόπωρο του 2018 όταν μία ιδέα άρχισε να «μεγαλώνει» σιγά -σιγά. Ένα απόγευμα άρχισα να σκέφτομαι την πρωταγωνίστριά μου, την Κάλι, η οποία θα αλλάξει τη ζωή της μετά από μία ερώτηση ενός διαφημιστικού -από αυτά που σου σκάνε στα insta stories σου- και ονομάζεται «Πως φαντάζεσαι τη ζωή σου σε πέντε χρόνια».
Θα την έλεγες και απλή ερώτηση. Όταν όμως καλείσαι να την απαντήσεις, τότε μπορείς εύκολα να διακρίνεις τα κακώς κείμενα ή αυτό που θες να αλλάξεις στην καθημερινότητά σου. Η Κάλι, ήθελε να αλλάξει σχεδόν τα πάντα. Σιγά -σιγά, εκείνη άρχισε να σχηματίζεται μπροστά μου. Freelancer φωτογράφος με λατρεία στο styling φαγητού και έναν άγνωστο σε ένα καφέ που κοιτά όταν εκείνος δεν το καταλαβαίνει.
Ο Κέιν τώρα. Ο Κέιν είναι ένας από τους αγαπημένους μου ήρωες. Αντικοινωνικός, καλλιτέχνης, βλοσυρός, με άσχημη εφηβεία αλλά πιστός στους ανθρώπους που αγαπά.
Όταν άκουσα για το Polar Vortex, η ιδέα πήρε ακόμη ένα κομμάτι. Τι ωραία που θα ήταν να γράψω κάτι με φόντο αυτό το ακραίο φαινόμενο, σκέφτηκα τον Ιανουάριο του 2019. Πως είναι να μη μπορείς να κάνεις τίποτα με τη θερμοκρασία στους -40; Σιγά σιγά τα κομμάτια ενώνονταν.
Το …πρόβλημα
Ήθελα το βιβλίο να ξεκινήσει με τη σκηνή που η Κάλι τον βλέπει στο καφέ. Και ενώ ένιωθα έτοιμη να στρωθώ να γράψω, κάτι δεν κόλλαγε. Ήταν Μάρτιος πια, και εγώ ένιωθα πως από στιγμή σε στιγμή θα αναφωνήσω χαρούμενη «Ξεκίνησα βιβλίο!» και θα πάρω τη μητέρα μου να στείλει τάπερ με φαγητά και γλυκά για να έχω απόθεμα. Όμως αυτό καθυστερούσε και εγώ νευρίαζα.
Θυμάμαι έντονα πως ήταν μεσημέρι. Ένα μεσημέρι που είχα ξαπλώσει και σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να ξεκινήσω με τη σκηνή αυτή. Όταν αυτή η περιβόητη λάμπα άναψε από πάνω μου, σχεδόν την άκουσα! Αποφάσισα πως αν ήθελα να βρω άκρη, θα έπρεπε να παρατήσω αυτή τη σκηνή ως αρχή του βιβλίου και να γράψω μία άλλη ώστε να ξεκινήσει η ροή του κειμένου. Πετάχτηκα, άνοιξα υπολογιστή, έφτιαξα καφέ και η Κάλι βρίσκεται στο τρένο με προορισμό το γραφείο της. Το Σικάγο είχε αποφασιστεί καιρό πριν και χρειάστηκε να γίνει μία έρευνα σχετικά με τα μεταφορικά μέσα της πόλης αλλά και τις περιοχές. Καθοριστικό ρόλο είχε η σειρά «Shameless», καθώς μου έδωσε μία ξεκάθαρη ιδέα τι σημαίνει Νότια Πλευρά του Σικάγου -από εκεί που προέρχεται ο Κέιν.
Η σκηνή x3
Ένα ακόμη σημείο που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι πως έπρεπε να φύγουμε με το αγόρι να πάμε επίσκεψη. Γράφω τη μία σκηνή και κολλάει το word πριν προλάβει να σωθεί. Φωνάζω, ωρύομαι, γράφω ξανά τη σκηνή και πριν το κλείσω ΚΟΛΛΑ ΞΑΝΑ.
Εκεί, νομίζω ήταν εμφανείς οι καπνοί από τα αυτιά, ακόμη και τα δάκρυα της απελπισίας. Όμως, Αιγόκερως είμαι, έχω μάθει να μην το βάζω κάτω. Κάθομαι ξανά -γενναία με λες!- και τη γράφω. Την τελευταία φορά μπόρεσε να κλείσει σωστά χωρίς απώλειες.
Κάπου εδώ, να σημειώσω πως ήδη υπάρχει η επιλογή του να αποθηκεύονται αυτόματα τα αρχεία όταν κολλάει το word. Και όμως, εξακολουθούσαν να χάνονται! Κλάματα και τρεις φορές η ίδια σκηνή μετά, νομίζω πως βγήκε πολύ καλύτερη από την πρώτη φορά. That being said, δεν έχω καμία επιθυμία να γράφω 3 φορές την ίδια σκηνή. Προτιμώ να κάνω αλλαγές πάνω στο κείμενο παρά να γράφω ξανά, σε λευκή σελίδα, αυτό που μόλις έγραψα.
Η καθημερινότητα
Γράφω με πρόγραμμα. Έτσι 2-4 ώρες κάθε ημέρα αφιερώνονται στο γράψιμο. Και μάλιστα, με Netflix στο σπίτι. Δε ξέρω, εγώ κάπως το θεωρώ προσωπική επιτυχία αυτό! Δουλειές, μαθήματα, μία κοινωνική ζωή και οι νέοι κύλοι που βγάζει το Netflix να συνεχίζουν, όσο εγώ αφιερώνω στο γράψιμο κάποιες ώρες κάθε ημέρας.
Τι εννοείς πότε γράφω; Ποιος λέει πως ο 8ωρος βραδινός ύπνος είναι κάτι απαραίτητο; Και με 3-4 ώρες μία χαρά βγάζεις τη μέρα. -Είμαι σίγουρη πως αυτή η συμβουλή είναι λάθος σε πολλαπλά levels!
Το τέλος
Το βιβλίο ολοκληρώθηκε Μάιο. Ένα ταξίδι στη Γερμανία με πήγε λίγο πίσω στον προγραμματισμό μου, όμως τον Μάιο μπήκε η τελευταία τελεία. Ποτέ δε μου αρέσει να γράφω το «Τέλος». Πάντα το τρενάρω και περνάνε μέρες χωρίς να γράψω. Ναι, ευτυχισμένο τέλος για τους ήρωες κλπ κλπ, αλλά εγώ εξακολουθώ να το βρίσκω δύσκολο.
Περνάς ατελείωτες ώρες μαζί τους. Να γελάς, να συγκινείσαι, και με μία λέξη με πέντε γράμματα, τους αφήνεις πίσω. Γράφω κάθε ημέρα, αλλά τον Επίλογο πάντα τον καθυστερώ τουλάχιστον μία εβδομάδα με δέκα μέρες.
Η οδύσσεια ενός τίτλου
Πήρα τις εκδόσεις Πηγή, κάναμε τον προγραμματισμό μας και συμφωνούμε πως θα κυκλοφορήσουμε Νοέμβρη μήνα. Και μετά μου κάνουν την απλή -πίστευα- ερώτηση «Τι τίτλο έχει;». Μία απλή ερώτηση που όμως εκείνη την ώρα ήταν σαν να με ρώτησαν «Τι πιστεύεις πως υπάρχει μέσα σε μία μαύρη τρύπα;». Αρχικά, θα απαντούσα πως αυτή η τρύπα ρουφά κάθε μου ιδέα. Και όταν λέμε ιδέα, εννοούμε τουλάχιστον 30 διαφορετικοί τίτλοι που έπεσαν στο τραπέζι. Άλλοι πολλοί μελό, άλλοι σαχλοί, άλλοι αστείοι, άλλοι αγγλικοί.
Το «Βραδινά Ραντεβού» γεννήθηκε ένα απόγευμα από το παιχνίδι μεταξύ των Βραδινών Συναντήσεων και Νυχτερινών Ραντεβού. Κάπως έτσι, βγήκε το «Βραδινά Ραντεβού». Το θέμα με τον τίτλο είναι πως πρέπει να τον νιώσεις πως «κολλά» απόλυτα στο βιβλίο σου και οι 30+ δεν είχαν αυτή την ιδιότητα, ούτε τους έλεγα με ενθουσιασμό. Vortex, Πέντε χρόνια μετά, Ακίνητη Ροή, Ήρεμη Δίνη, Μία Στιγμή, Γνώρισέ με, ήταν μερικοί από αυτούς. Αν γελάς, να ξέρεις πως το καταλαβαίνω απόλυτα.
Επίσης, καίριο ρόλο σε κάθε μου βιβλίο έχει και η μουσική. Πλην ελαχίστων περιπτώσεων, σε όλα μου τα βιβλία είχα μία μικρή playlist με 3-4 τραγούδια που έπαιζαν στο repeat. Ναι, 3-4 τραγούδια να παίζουν σε λούπα επί 2 και 3 ώρες καθημερινά. Οι γείτονες πέρασαν μούρλια! Η μουσική δυνατά ώστε να μην αφαιρούμαι και υπάρχει ένα τραγούδι που το έχω συνδέσει άρρηκτα με αυτά τα Ραντεβού. Και μάλιστα, υπάρχει αναφορά προς το τέλος του βιβλίου. Είναι αυτά τα 3-4 τραγούδια που μόλις τα ακούσω σκέφτομαι πως έχουν γραφτεί για την ιστορία μου.
Αυτό είναι το: www.youtube.com
Τι χρειάζομαι λοιπόν όταν γράφω; Δυνατά μουσική -ακόμη και σε ακουστικά, δεν είμαι δύσκολη), μία καλή playlist, μεγάλος σκέτος καφές και χωρίς κανένα άλλο φως πέρα της οθόνης του υπολογιστή. Και τάπερ με φαγητό.
