Τι ειναι αυτο που υπηρχε μα δεν υπαρχει πια; Savoir Ville

Το πρόβλημα στην συντακτική ομάδα του Savoir Ville ξεκινάει από τα γεννοφάσκια τους. Όπως και με τους περισσότερους ανθρώπους σε αυτή τη ζωή. Η ερώτηση αυτής της εβδομάδας λοιπόν, ήταν τι ήταν αυτό που πίστευαν ότι υπάρχει όταν ήταν μικροί. Με τον Άγιο Βασίλη να υπερτερεί στα σκορ, θα σου πουν ότι δεν υπάρχει καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟ (έλα Χριστέ, μάλλον δεν θα ήξεραν την ΑΕΚ στα ντουζένια της), ένα κλασικός μπαμπούλας κάτω από το κρεβάτι, νεράιδες που κλέβουν δόντια και φωνές, νίντζα και φαντάσματα.

Παναγιώτα Φελλούρη

Καταρχάς, καλησπέρα και καλή βραδιά! Όσοι από εσάς είστε καλά παιδιά και παίρνετε ακόμα δώρα από τον Άγιο Βασίλη ΜΗΝ διαβάσετε παρακάτω. Μίλησα. Ακολουθεί μέγα σπόιλερ.

Μικρή δεν θυμάμαι να πίστεψα λεπτό ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης. Ήξερα ότι τα δώρα τα έφερναν η θεία Έλενα και  η νονά μου. Οπότε δεν είμαι από αυτές που έκλαψαν όταν έμαθαν ότι δεν υπάρχει ο Άγιος. (Πού να’ξερα ότι θα έπεφτα στην ανάγκη του; ) Αντιθέτως ήμουν στο γκρουπ που πίστευε ότι “δεν υπάρχει” κάτι. Πίστευα βαθιά, λοιπόν, ότι ΔΕΝ υπάρχει καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟ. Ήταν αδιαπραγμάτευτο και ταυτόχρονα αποδειξιμο. Τόση χαρά, τόσες εμφανίσεις με κασκόλ της πανάθας στο σχολείο, με κούτελο “καθαρό και πράσινο”. Καταλαβαίνετε το σοκ μου όταν στα… 16 μου, από το πουθενά και ΈΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΆ, κατάλαβα ότι υπάρχουν ομάδες, όχι πολλές, κάνα 2-3,  αντε βία 20 που είναι καλύτερες από τον ΠΑΟ. Το συζήτησα με τον φάδερ, του είπα “το ήξερες και δεν μίλησες; ” Δεν απάντησε αλλά η σιωπή του τα έλεγε όλα. Από εκείνη τη μέρα και κάθε χρόνο παρακαλάω να υπάρχει Άγιος Βασίλης ώστε να τον παρακαλέσω να φέρει παιχταράδες και καλό προπονητή στον ΠΑΟ για να ξαναγίνω 16!

Μαρία Κουτσάκα

Όταν ήμουν μικρή (ηλικίες δε λέμε, γενιές δε θίγουμε) πίστευα ότι πίσω από τις κουρτίνες και κάτω από το κρεβάτι υπήρχε κάποιος μοχθηρός και τρομακτικός τύπος που με κατασκόπευε. Ε μετά άλλαξα κουρτίνες και κρεβάτι και σταμάτησα να το πιστεύω.

Διονύσης Γουρνάς

Μικρός πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Είμαι supermarket με τον πατέρα μου παραμονές Πρωτοχρονιάς, φτάνουμε στο ταμείο και αφού η ταμίας μου τσιμπάει τα μάγουλα (όπως όλοι τότε) με ρωτάει:

– Τί δώρο ζήτησες φέτος;

– Είπα στον Αγιο Βασίλη να μου φέρει τηλεκατευθυνόμενο.

– Βρε δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης, οι γονείς σου βάζουν τα δώρα στο δέντρο όταν δεν κοιτάς.

– ….

Άκουσα ένα τζάμι να σπάει μέσα στο κεφάλι μου, αυτή η πέρκα μου διέλυσε τον κόσμο για μερικά λεπτά. Εϊμαι ακόμα #έξαλλος μαζί της.

Αριάννα Σταθακοπούλου

Όταν ήμανε μικρή, που λέτε, πήγαινα συχνά roadtrip (!) στο χωριό μου στην Ηλεία (καλό παιδί είμαι κατά βάθος, μην προκαταλαμβάνεστε παρακαλώ πολύ). Για να φτάσουμε εκεί περνούσαμε πάντα από ένα γεφυράκι μέσα στα δέντρα, από κάτω γκρεμίλα, αλλά εν πάση περιπτώσει ειδυλλιακό έως και βουκολικό ήταν το όλο σκηνικό. Ως πιστή συνεχιστής της λαϊκής παράδοσης, η μανούλα μας είχε φροντίσει να μας πληροφορήσει ότι κάτω από γεφύρι, τα βράδια, κυκλοφορούν νεράιδες, οι οποίες όμως κλέβουν τις φωνές των περαστικών. Μαγεμένες, εγώ κι η αδερφή μου, βγάζαμε τον σκασμό κάθε φορά που πλησιάζαμε το γεφυράκι, μέχρι και λίγο μετά για να είμαστε σίγουρες. Μάλιστα, το ίδιο απαιτούσαμε κι από τους γονείς μας. Μέχρι που κάποια στιγμή η μανούλα μου περνώντας από εκεί δεν μπόρεσε να διακόψει την πάρλα που συνήθως την πιάνει, και έγιναν τα τρομερά αποκαλυπτήρια της απάτης. Πολύ στεναχωρέθηκα βρε παιδιά, περίμενα με ανυπομονησία μήπως δω καμιά νεράιδα κι έχω να το λέω στα άλλα παιδάκια. Κλαψ. Μεγαλώνοντας έφτασα στο συμπέρασμα ότι απλώς έψαχνε έναν τρόπο να σταματήσουμε να τη ζαλίζουμε με το πίρι πίρι, έστω και παροδικά. Κάτι τέτοιο μάλλον είχαν στο νου κι οι δικοί της γονείς και θείοι, οι οποίοι μετέφεραν σε πρώτο χρόνο αυτή τη δοξασία στη μάνα μου και τα ξαδέρφια της . Σα δε ντρέπονται να παίζουν με τις παιδικές ψυχούλες.
Όλγα Λατουσάκη Με διαφορά η νεράιδα των δοντιών, ένιωσα σαν να γκρεμίστηκε ένα μέρος της πραγματικότητάς μου. Ούτε για τον Αι Βασίλη δεν είχα πάθει τέτοιο σοκ.
Γιάννης Μαργέτης
Όταν ήμουν μικρός πίστευα ότι ήμουν νίντζα. Μετά έπιασα στα χέρια μου κάτι nunchaku πλαστικά που μου είχαν πάρει για τις απόκριες. Έβγαλα το μάτι της αδερφής μου και γέμισα μελανιές στα πλευρά. Ακόμα δεν μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι το έχω ξεπεράσει.

Χρύσα Διαμαντάρα

Όταν ήμουν μικρή λάτρευα τον Άγιο Βασίλη και τα Χριστούγεννα. Καλά ακόμα  λατρεύω τα Χριστούγεννα δεν θα  πω ψέματα. Η ύπαρξη του Άγιου Βασίλη ωστόσο γκρεμίστηκε για μένα από πολύ νωρίς, δηλαδή πριν πάω ακόμα δημοτικό, αφού οι γονείς  μου με είχαν μάθει να ψιλοδιαβάζω, με πολύ αργουυύς και σταθερουυυύς  ρυθμούς. Χριστούγεννα του 1999 λοιπόν, έγραψα το πρώτο γράμμα στον Άγιο Βασίλη μόνη μου και με περίσσια χαρά το τοποθέτησα κάτω απ ‘ το δέντρο για να το πάρει. Στη συνέχεια πήρα ένα απ΄ τα πολλά περιοδικά που κατά καιρούς μάζευε η μαμά μου και πήγα για το καθιερωμένο άραγμα στην τουαλέτα. Και η συνέχεια πήγε ως εξής καθώς διάβαζα τον τίτλο του εξωφύλλου συλλαβιστά: Π-ώ-ς  ν-α  π-ε-ί-τε σ-τ-α  π-α-ι-δ-ι-ά  σ-α-ς   ό-τ-ι  δ-ε-ν-  υ-π-ά-ρ-χ-ε-ι  Ά-γ-ι-ο-ς  Β-α-σ-ί-λ-ης. Με πήρε λίγη ώρα ώσπου να συλλάβω τι μόλις διάβασα, αλλά μόλις κατάλαβα άρχισα να τρέχω  μέσα στο σπίτι με κατεβασμένο το βρακί, να κλαίω και να φωνάζω τη μαμά μου προδότρα.. Όταν ηρέμησα, πήρα το γράμμα κάτω απ΄το δέντρο και της το έβαλα μέσα στην τσάντα με τίτλο ‘είπες ψέματα μαμά άγιε βασίλη΄. Γενικά η μαμά μου πέρναγε καλά με το πρώτο της παιδί και έχει να λέει ιστορίες.

Μαργαρίτα Γραμματικού

Δεν θέλω να πω πως, τι και γιατί αλλά θα είμαι σχετικά σύντομη. Πάντα πίστευα πως υπάρχουν φαντάσματα. Θέλεις να φταίει το ότι το εξοχικό μου για 15 χρόνια ήταν πάνω από ένα νεκροταφείο; Θέλεις το ότι η πρώτη λέξη που είπα ήταν “φάμαμα” (ίσως και να πεινούσα, κανείς δεν ξέρει); Ή μήπως το ότι τα φαντάσματα, τις ψυχές και τις ενέργειες δεν μπορείς να τις δεις; Ότι και να είναι, ακόμη πιστεύω πως δεν είμαστε μόνοι. Για τους εξωγήινους θα σου πω άλλη φορά, ένα ένα τα άπλυτα.