– Σου λείπει;

– Ναι.

– Λογικό.

– Δεν μου λείπει αυτό που νομίζεις. Μου λείπει αυτό που νόμιζα εγώ.

 Ίσως τελικά καμιά φορά αυτό να μας λείπει.

Όχι αυτό που ήμασταν εμείς ή ο άλλος, αλλά αυτό που νομίζαμε ότι ήμασταν εμείς μαζί με τον άλλο.

Αυτό που νομίζαμε.

Ότι ήμασταν.

Ότι είχαμε.

Ό,τι ήμασταν.

Ό,τι είχαμε.

Μας λείπει αυτό που νομίζαμε ότι ακούγαμε, ότι βλέπαμε τότε που δεν μπορούσαμε να δούμε και να ακούσουμε καθαρά.

Τότε που είχαμε άλλα αυτιά, άλλα μάτια. Ίσως τότε που είχαμε άλλο μυαλό, άλλη καρδιά.

Μας λείπει αυτό που νιώθαμε εμείς και νομίζαμε πως ένιωθε και ο άλλος.

Μας λείπει αυτό που νομίζαμεπως θα γίνει. Αυτό που ελπίζαμε να γίνει, να γίνουμε μαζί.

Καμιά φορά μας λείπει η πλάνη, η ψευδαίσθηση, το “παραμύθι” που είπαμε, ακούσαμε, πιστέψαμε.

Καμιά φορά μας λείπει το “κι εμείς καλύτερα” που νομίζαμε πως θα ζήσουμε, τότε που δεν μπορούσαμε, δεν θέλαμε να δούμε το πώς ζούσαμε. Που τώρα που κοιτάμε πίσω και βλέπουμε εμάς, καταλαβαίνουμε πως ήμασταν “αυτοί”. “Αυτοί” που τελικά δεν έζησαν καλά, αυτοί που είμαστε “εμείς” που δεν ζήσαμε τελικά καλύτερα.

Καμιά φορά μας λείπει το “ροζ σύννεφο” που κάποτε ανεβήκαμε και φαινόντουσαν όλα τόσο “ροζ”, τόσο ασυννέφιαστα όταν τα κοιτούσαμε καθισμένοι πάνω σε αυτό.

Καμιά φορά μας λείπει αυτή η “λιακάδα” που έφερνε εκείνο το ροζ σύννεφο. Τότε που νομίζαμε πως δεν θα έρθει η συννεφιά, πως δεν θα έρθει η μπόρα.

Καμιά φορά μας λείπει η ανάμνηση της σκέψης, της πλάνης, της ελπίδας πως εμείς δεν θα πνιγούμε στην καταιγίδα. Γιατί νομίζαμε πως θα έχει πάντα λιακάδα.

 – Μου λείπει αυτό που νόμιζα. Αυτό που νόμιζα αληθινό, πριν τελικά καταλάβω πως είναι διαφορετικό το “πιστεύω” από το “νομίζω”. Και τώρα που πέρασε καιρός, αν με ρωτάς ίσως κάπου βαθιά μέσα μου να ήξερα και τότε πως είχα μια αμφιβολία, πως “νόμιζα” πως ήταν αληθινό. Το “πιστεύω” δεν χωραέι αμφισβήτηση. Το “νομίζω” δείχνει αβεβαιότητα και δυσπιστιά. Αλλά πόσο περίεργο είναι ε; Όσο κι αν το “νομίζω” δείχνει αβεβαιότητα και δυσπιστία εγώ ένιωθα τόση ευτυχία μέσα σε αυτήν την αβεβαιότητα μου, γιατί δυσπιστία δεν είχα. Ίσως γιατί τελικά να πίστευα αυτό που νόμιζα. Τότε. Τώρα?Τώρα πιστεύω αυτό που ξέρω, αυτό που έμαθα, αυτό που είδα, αυτό που ένιωσα. Τώρα που κατέβηκα από το ροζ σύννεφο όταν ξέσπασε τελικά η μπόρα. Όταν το νερό που έριξε εκεί η η μπόρα όσο κι αν ένιωσα να με πνίγει, ξέπλυνε και καθάρισε όσα νόμιζα τόσο πολύ που πλέον είδα καθαρά. Είδα πως όλα αυτά που νόμιζα θα είναι αυτά που θα μου λείπουν. Μέχρι να μάθω να πιστεύω κάτι άλλο. Nα μην νομίζω,να πιστεύω.