Κι εσύ εκεί — να προσπαθείς να δείχνεις ότι ξέρεις το manual και να μην φανείς needy αλλά και να είσαι ασφαλής, ήρεμη, σέξι, ανεξάρτητη και συναισθηματικά ώριμη.

Κάπου μέσα σε όλα αυτά, ξεχνάς να πεις στον εαυτό σου την αλήθεια: Σου λείπει η απλότητα του ρομαντισμού. Σου λείπει η χειρονομία που δεν χρειάζεται εξήγηση. Σου λείπει να σε κρατάει από το χέρι στον δρόμο χωρίς λόγο. Γιατί εκεί, μέσα σε αυτή τη μικρή χειρονομία, υπάρχει κάτι πιο δυνατό από όλα τα λόγια του κόσμου:
Το “είμαι εδώ” χωρίς πολλά λόγια. Και χωρίς λόγο.

Η αλήθεια είναι πως ο ρομαντισμός δεν εξαφανίστηκε. Έγινε πιο αμυντικός και πιο σπάνιος. Μάλλον γιατί σε μια εποχή που όλοι είναι πιο “συνειδητοί”, όλοι είναι και λίγο πιο… φοβισμένοι. Να μην μπλέξουν, να μη δώσουν πολλά, να μη φανεί ότι “θέλουν πιο πολύ”. Ο ρομαντισμός, όμως, μάλλον είναι επιλογή γιατί αν το σκεφτείς μοιάζει με εκείνη η στιγμή που κάποιος στρέφει όλη του την προσοχή πάνω σου — όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλει.

Και ξέρεις τι; Δεν ζητάς πολλά.

Δεν θέλεις σενάρια από rom-com. Δεν περιμένεις ταξίδια-έκπληξη, ούτε λουλούδια στο γραφείο (αν και, να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα τα αρνιόσουν κιόλας). Θες κάτι άλλο: να νιώσεις ότι κάποιος σε σκέφτηκε λίγο παραπάνω. Ότι ήρθε λίγο νωρίτερα απ’ όσο χρειαζόταν, μόνο και μόνο για να σε δει. Ότι δεν σου έστειλε επειδή “πρέπει να κρατηθεί η επικοινωνία”, αλλά επειδή ένιωσε την έλλειψή σου. Ότι σου έπιασε το χέρι την ώρα που περνούσατε τον δρόμο — όχι για προστασία, αλλά για σύνδεση.

Αυτό είναι που λείπει, η διάθεση να τη δείξεις χωρίς να φοβάσαι πως θα φανείς αδύναμος. Να τη ζήσεις χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Να την εκφράσεις χωρίς να ρωτήσεις “τώρα αυτό ήταν πολύ;”. Αυτό το “λίγο παραπάνω” είναι που ψάχνεις. Το άγγιγμα χωρίς ερώτηση. Το ενδιαφέρον χωρίς σχέδιο. Το “είμαι εδώ” χωρίς λόγο.

Και ναι, ίσως τελικά αυτό να είναι ο πιο γενναίος ρομαντισμός απ’ όλους.