Είμαι βέβαιη πως τώρα γελάς στην ανάγνωση αυτού του τίτλου. Αλλά έλα, μη γελάς! Είναι συμβολικός, αλλά και περιπαικτικός συνάμα. Νομίζω πως έχω να πω κάτι σημαντικό. Στην πορεία της ζωής μας συνηθίζουμε να παριστάνουμε τους παντογνώστες, καταλήγοντας στο να τοποθετούμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Γνωρίζω πως είναι αρνητικό, αλλά ας παραδεχτούμε πως όλοι βρεθήκαμε σ’αυτή τη θέση κάποια στιγμή. Όλοι κρίναμε κάποιον από μεμονωμένες συμπεριφορές.

Όπως προανέφερα, αυτή η κρίση είναι κάπως αρνητική. Ωστόσο πολλές φορές η ζωή σε αναγκάζει να προβείς σε τέτοιου είδους ενέργειες. Άνθρωποι και κατηγορίες. Ή καλύτερα, άνθρωποι και πράξεις. Όλοι μας κρινόμαστε σύμφωνα με τις πράξεις μας, σωστά; Κάποιες φορές αντικειμενικά και κάποιες άλλες υποκειμενικά. Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που θα βρίσκουν πάντα ένα ψεγάδι, σε κάθε συμπεριφορά σου. Μην ξεγελαστείς! Δεν αναφέρομαι σε κάποιον κοινό γνωστό ή ξένο, αλλά σε κάποιον πολύ δικό σου, που ίσως του τρέφεις συμπάθεια, ίσως και να τον αγαπάς.

Είναι μια σύγχρονη μάστιγα; όχι ακριβώς. Είναι η κατηγορία ανθρώπων που θα σε αγαπήσουν, θα ζήσουν στο πλάι σου καιρό και θα σου δώσουν πολλά. Θα έχουν τα κατάλληλα φόντα για να τους εμπιστευτείς, κι εσύ θα το κάνεις. Και στο πιο κομβικό σημείο της συνύπαρξης σου μαζί τους, θα αντιληφθείς ότι τα έχεις δώσει όλα και πως ξαφνικά έχεις αδειάσει εσωτερικά. Γιατί για ένα χρονικό διάστημα έδινες δίχως να ζητάς, έδινες δίχως να παίρνεις τίποτα και θεώρησες αυτονόητο το γεγονός ότι πρέπει να το κάνεις. Πολλές φορές το αυτονόητο, το ότι θα δώσεις χωρίς να πάρεις, γίνεται ένας εξαναγκασμός που λειτουργεί κρυφά μέσα στον ψυχισμό σου. Αυτό το ‘σύστημα’ δημιουργείται μέσα από τη συνύπαρξη με ανθρώπους αυτής της κατηγορίας, τους ανθρώπους λεμονοστύφτες.

Βέβαια θα μπορούσαμε να αποδώσουμε και μια πιο to the  point ονομασία σε αυτή την κατηγορία: άνθρωποι μείζονος εγωισμού. Αυτή η ‘άτιμη’ κατάσταση, που θολώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στο να βλέπει μόνο τον εαυτό του ως επίκεντρο των καταστάσεων. Εδώ βρίσκεται το σημείο στο οποίο χωλαίνει ο άνθρωπος λεμονοστύφτης. Δεν μπορεί να δώσει αγάπη γιατί πάντα θα περιμένει από τον άλλο όλο και περισσότερες θυσίες. Δεν αποδέχεται, δεν είναι ικανός να συγχωρεί, αλλά μονάχα να κρίνει. Και κυρίως να επικρίνει τις επιλογές σου, τις πράξεις σου, ακόμα και τα όνειρά σου. Ο άνθρωπος λεμονοστύφτης ‘ρουφάει’ όλη την ενέργειά σου, τις αντοχές και την υπομονή σου. Εκμεταλλεύεται τη συναισθηματική σου εξάρτηση και τις αδυναμίες σου. Τότε σιγά σιγά επέρχεται το ‘άδειασμα’, το σημείο στο οποίο δεν νιώθεις τίποτα, εκείνο στο οποίο καταλήγεις σαν μια ακόμη στυμμένη λεμονόκουπα. Σε αυτό ακριβώς το σταυροδρόμι, οφείλεις να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση και να ‘γεμίσεις’ την ψυχή σου, ξανά και από την αρχή.

Πώς θα γεμίσεις: Με ειλικρίνεια και αγάπη! 

Να σου δώσω μια μικρή συμβουλή; Μην επιτρέψεις ποτέ και σε κανέναν να αμφισβητήσει ή να εκμεταλλευτεί αυτό το ακατέργαστο διαμάντι που έχεις μέσα σου, αυτό που πραγματικά είσαι. Θα απογοητευτείς απ’όλα τα φάσματα της ζωής, είτε αυτά είναι σχέσεις, φιλίες ή επαγγελματικές καταστάσεις. Πάντα όμως να θυμάσαι ότι δεν αξίζει να ρίχνεις την προσωπική σου αξία για κανέναν. Θα πέσεις και θα ξανασηκωθείς, πίστεψε με!

Έχε στο νου σου αυτό που κάποτε είπε ο Μπουκάι για τις ανθρώπινες σχέσεις:

‘Μη βαδίζεις μπροστά μου, γιατί δεν θα μπορέσω να σε ακολουθήσω

Μη βαδίζεις πίσω μου, γιατί μπορεί να σε χάσω

Μη βαδίζεις από κάτω μου, γιατί μπορεί να σε πατήσω

Μη βαδίζεις επάνω μου, γιατί μπορεί να με λιώσεις

Βάδιζε δίπλα μου, γιατί είμαστε ίσοι!’