Και κράτησε χρόνια αυτή η κολόνια. Ξεκίνησε από σεξουαλική περιέργεια και ακαταμάχητη χημεία. Κατέληξε σε εθιστική αγάπη, καθημερινή συνήθεια, μοναδική σχέση, επικοινωνία, στοργή, μια αγκαλιά πάντα για τα δύσκολα αλλά και για τα εύκολα. Ήταν ο άνθρωπος σου. Αυτός που σε ξύπναγε το πρωί και σε νανούριζε το βράδυ. Η ιστορία σας ήταν όλο το ρεπερτόριο Βίσση Καρβέλα πριν χωρίσουν και αυτοί.

Και εσύ ως γνήσια ελεφαντίνα που μπορεί να πεθάνει από ραγισμένη καρδιά, έδωσες το πιο ζωτικό μέρος του σώματος σου σου με πίστη και αφοσίωση. Γιατί όμοια αγάπη δεν σου είχε ματαξανά τύχει και έμεινες εκεί να κοιτάς τα αστέρια χαμογελώντας. Και είχες μείνει εκεί καιρό με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο να κοιτάς τον ουρανό και σιγά σιγά άρχισες να χάνεις επαφή με το έδαφος.

Όταν κάποια στιγμή έριξες ένα βλέφαρο κάτω γιατί δεν ένιωθες την αναπνοή του άλλου πια και τόσο κοντινή, σου είπε:
«Έχω φύγει, βαρέθηκα δεν το βλέπεις; Κοιτάς μόνο τον ουρανό τόσο καιρό»

Και του εξηγείς «Μα ο ουρανός είναι δικός μας για αυτό τον κοιτάω»

«Πνίγομαι όλα κοινά τα θες. Τον ουρανό, τα άστρα, τη ζωή μας. Φτιάξε δικό σου ουρανό.»

ΟΠΑ;

Τελικά Χιούστον υπήρχε πρόβλημα καιρό στο έδαφος, αλλά είχες χάσει επαφή με τον πύργο ελέγχου. Έβλεπες μόνο φεγγάρια και αστέρια. Το πρόβλημα δεν μάθαμε ακριβώς που υπήρχε. Στο έδαφος ή στον αέρα. Προφανώς και στις δυο μπάντες, αλλά εσύ αυτό που κατάλαβες μετά είναι ότι σφύριζες στην στρατόσφαιρα για πολύ καιρό. Και κάπου εκεί γκρεμοτσακίζεσαι. Κόβεις τον Πάριο και τα «πάρε με μαζί στο πέταγμα σου» και καταλήγεις ξεπουπουλιασμένη σε μετωπική με το πάτωμα.

Και το έτερον σου ήμισυ;

H αδελφή ψυχή σου: την έκανε για νέες εμπειρίες. «Δεν είσαι η γυναίκα της ζωής μου» σου είπε. Εσύ μάζεψες την ελεφαντένια σου καρδιά μαζί με τις γεμάτες βαλίτσες από χαρούμενα πολύχρωμα φουστανάκια και έφυγες πιο άδεια από ποτέ.

Και ζεις τον χειρότερο εφιάλτη. Εσύ χωρίς αυτόν, χωρίς τις συζητήσεις σας, τα γέλια σας, τον μαξιλαροπόλεμο και τις τσιμπιές σας, τη μυρωδιά σας την κοινή ανάμεσα στα σεντόνια.

Και τώρα μόνη, με κομμένα τα Wi–Fi μεταξύ σας, και τώρα ξένοι. Οι ζωές σας δεν συγκλίνουν πια, δεν είστε και φίλοι πια σε κανένα σόσιαλ.

Τι να κάνει τώρα;

Με σκέφτεται άραγε; Έχει βρει άλλη; Απαγορεύεται να μαθαίνεις νέα του γιατί πονάνε. Απαγορεύεται να στείλεις. Απαγορεύεται να τον σκέφτεσαι είσαι σε rehab. Επιβάλλεται να κλαις, να ζαλίζεις τους φίλους σου -όσο αντέχουν και αυτοί οι δύσμοιροι- να πιεις όλο τον Βόσπορο, να καπνίσεις και να ακούσεις μέχρι και Μποφίλιου. Δεν το ήθελες εσύ ελέφαντα όλο αυτό, με το ζόρι πρέπει να βιώσεις το ξεκαψούρεμα. Εκεί μπαίνεις στον Γολγοθά της στέρησης, του «μα πονάω, πως θα την βγάλω καθαρή» . Πρέπει να ξανασηκωθείς όρθια και να καψουρευτείς άλλο άτομο τώρα, τον εαυτό σου για αρχή και να βρίσκεις μόνη την δύναμη σου. Μα πως γίνεται; Πώς θα ζήσω; Δε θα ξανά κουνηθεί ποτέ χαρούμενα η προβοσκίδα μου; Και πώς ξεκαψουρεύονται οι άνθρωποι όταν τους αγάπησες στον μέγιστο βαθμό και ήταν στη ζωή σου κάτι σαν θρησκεία’; «Θα γίνει, σκάσε.. και προχώρα» ακούγεται  ξ α φ ν ι κ ά  μια φωνή μέσα σου που δεν την είχες ξανά ακούσει πριν.

Η υπομονή, η λογική και ο χρόνος να σε πληροφορήσω εδώ ότι είναι η dream team των πιο θαυματουργών επιτευγμάτων.

Η υπομονή σου μαθαίνει ότι αντέχεις

Θα χρειαστείς υπομονή για να κάνεις πολλές φορές μια καταραμένη διαδρομή με το αυτοκίνητο και να μην πονάς πια. Τις στιγμές που οι αναμνήσεις ξεπηδάνε από στενά κ δρόμους και σου σκουντάνε την πλάτη με δύναμη. Και σου επιβάλλουν να παρακολουθείς την κάθε ανάμνηση σαν ταινία τρόμου. Σε αυτό το στενό πηγαίναμε για ψώνια. Σε αυτό του είπα μεθυσμένη «είσαι ο πρίγκιπας μου». Στο άλλο αγοράζαμε γλάστρες, στο άλλο με φίλησε όταν χωρίσαμε, στο άλλο… Στο άλλο …. Θα κλάψεις, θα χτυπηθείς. Ε και; Και πάει λέγοντάς και πάει φεύγοντας.

Η λογική σου δείχνει ότι μπορείς

Τελείωσε. Και που πήγε; Πήγε εκεί που πάνε όλοι οι άντρες που αναρρώνουν από πολιοετησχεσήτιδα. Εν τόπο χαλαρό του «δεν θέλω σχέση αλλά θέλω όλες τις αρπαχτές της γης». Αν και σε προειδοποιώ εδώ ότι το πρώην έτερον ήμισυ της πρώην ζωής σου, θέλει πολύ να ξανά ερωτευτεί. Θα το επιδιώξει για να πετάξει όλο αυτό το συναισθηματικό δικό σας φορτίο – θρίλερ. Το ίδιο με αυτό που κουβαλάς και εσύ. Γιατί μη νομίζεις, δεν το κουβαλάς μόνο εσύ, δυο ήσασταν στις αναμνήσεις, δεν τις έφτιαξες μόνη σου. “Εεεεπ…δυο είπες; Και να σου πω ρε Λογική μήπως εγώ έβαλα το χεράκι μου λίγο παραπάνω για να φτιαχτούν αυτές οι αναμνήσεις;” Μήπως είχα και εγω μερίδιο ευθύνης της κοινής ευτυχίας, με την δόση φαντασίας που έδινα σε αυτήν την σχέση; Άρα μπορώ να ξαναφτιάξω αναμνήσεις ωραίες και με άλλον;» Αναρωτιέσαι, σκέφτεσαι, μωρέ λες; Ε ναι λοιπόν παραδέχεσαι με λογική και μαθηματικά ότι μπορεί ξανά και με άλλον να σου συμβεί. Γιατί το βασικό συστατικό της σχέσης ίσως ήσουν εσύ και κάπως έτσι μπαίνει λίγο φως στην χαραμάδα όταν ξυπνάς μόνη σου με κρύα πόδια τα πρωινά. Και ξεκινάς λίγο να χαμογελάς σαν την Μόνα Λίζα ξαπλωμένη διαγώνια στο διπλό κρεβάτι.

Χρόνος… το Αρσενικό

Και μετά έρχεται η δουλειά του Χρόνου, το αρσενικό αυτό που μαστορεύει τα μερεμέτια για να τελειώσει τη δουλειά. Ο Χρόνος λοιπόν σε έχει αφήσει να σκληραγωγηθείς σε ένα ψυχολογικό survivor ταΐζοντας σε για έπαθλο στον πρώτο κύκλο μόνο αγγούρια με πολύ ξύδι, σε έχει βάλει σε άλλη καθημερινότητα. Σε έχει αφήσει να κλάψεις πάνω στο τιμόνι Σάββατα και Σάββατα. Σε έχει γυρίσει μετά από ξενύχτια μόνη σου σπίτι μεθυσμένη, σε έχει κάνει όμως να ξαναγελάσεις με φίλους (όχι που ορκιζόσουν ότι δεν θα ξαναγελάσεις ποτέ πια ελέφαντα). Σου έχει φέρει και δυο τρεις θαυμαστές να σε ανεβάζουν ψυχολογικά. Αφού τα έχε κάνει όλα αυτά, σηκώνει μετά μανίκια και πιάνει δουλειά!

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα λοιπόν ο Χρόνος σου κοπανάει μια κεραμίδα στο κεφάλι και μετά κάθεται και κρυφογελάει με λυγμούς στην γωνία ως γνήσιος φαρσέρ. Παρατηρώντας σε να χτυπά η καρδιά σου πιο γρήγορα και από έμφραγμα και να παίρνεις πίσω μέσα σε λίγα λεπτά όλους τους όρκους κατάθλιψης που είχες δώσει όταν χώριζες. Και ξαφνικά μπαινει η άνοιξη και το εντερλέζι σου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Αυτομάτως χάνεται ο πόνος

Και η έννοια για τον πρώην σου, για το τι κάνει, πού ξενυχτάει, αν παντρεύεται, αν πήγε μετανάστης στο φεγγάρι. Μη σου πω ότι θες να τον πάρεις και τηλέφωνο. Να του πεις ότι τον αγαπάς σαν ένα παλιόφιλο που μοιραστήκατε πολλά. Να τον συμβουλέψεις για τα γκομενικά του σαν φίλη πλέον. Όλα μαλακώνουν ξανά μέσα σου. Στις διαδρομές επιτέλους οι παλιές αναμνήσεις αρχίζουν να το βουλώνουν. Αν ξεφύγει καμία περιέργως και σε σκουντήξει δεν σε πονάει πια. Για δες… Της χαμογελάς, την αποκαλείς γλυκούλα και την προσπερνάς. Και ξεκινάς νέες αναμνήσεις, νέα τραγούδια, νέα γέλια, νέες διαδρομές, νέα πρωινά με αγκαλιές με τον ολοκαίνουριο σου έρωτα.

Δεν ξέρεις πώς θα καταλήξει αυτή η νέα ιστορία. Πλέον τα βλέπεις όλα πιο ρεαλιστικά πατάς στη γη τώρα και κοιτάς τον ουρανό. Αυτή τη φορά δε φοβάσαι όμως γιατί μόλις πέρασες μια από τις πιο σοβαρές πίστες ψυχοθεραπείας, αυτή που στον έρωτα τελικά πρωταγωνίστρια γίνεσαι εσύ. Πλέον δίνεις σημασία στο ότι έχεις αγαπηθεί και ότι μπορείς να συνεχίζεις να αγαπιέσαι και το πιο βασικό μετά από την σκληραγωγία- δώρο της μοναξιάς έμαθες επιτέλους να αγαπάς τον εαυτό σου. Τι έγινε, γιατρεύτηκες ελεφαντίνα μου;

Ξέρεις κάτι; Τελικά ίσως δεν ήσουν ποτέ της οικογένειας ελεφάντων όπως νόμιζες. Απλά είχες πείσει τον εαυτό σου πως ήσουν γιατί πέρναγες μια συναισθηματική ίωση. Εξάλλου είσαι γυναίκα, που έχεις ένα τεράστιο αβαντάζ από την συναισθηματικά πολύχρωμη φύση σου: Όταν ερωτεύεσαι, ξε-ερωτεύεσαι τον προηγούμενο. Οι πόνοι του έρωτα γίνονται σαν τους πόνους της γέννας, τους ξεχνάς όταν πας για την επόμενη εγκυμοσύνη.