Υπάρχει μια σκηνή στο τρέιλερ της νέας σεζόν του And Just Like That που με έκανε να σταματήσω, να την ξαναδώ και να χαμογελάσω. Όχι γιατί ήταν συγκινητική, ούτε αστεία. Αλλά γιατί ήταν η πρώτη φορά που είδα μια γυναίκα στη μικρή οθόνη να κάνει αυτό που τόσες φορές ευχόμαστε να κάναμε κι εμείς για τον εαυτό μας ή τις φίλες μας: να μην ενθουσιαστεί. Να μην συγκινηθεί. Να μη δει ρομαντισμό εκεί που υπάρχει μόνο σιωπή.

Μία άδεια καρτ ποστάλ από έναν άντρα που εξαφανίστηκε. Ένα αμήχανο «aww» από τη Charlotte. Κι ύστερα, το βλέμμα της Miranda – η πιο ξεκάθαρη, απενοχοποιημένη υπενθύμιση πως δεν είναι κανονικό να συγκινούμαστε με το τίποτα.

Κι όμως, το κάνουμε. Πόσες φορές δεν είπαμε σε φίλες «μα τουλάχιστον έστειλε», «τουλάχιστον απάντησε», «τουλάχιστον ήρθε τελικά»; Πόσες φορές δεν τα είπαμε στον ίδιο μας τον εαυτό; Σαν να μάθαμε να μετράμε τα «τουλάχιστον» σαν αποδείξεις ενδιαφέροντος. Σαν να μας έπεισε κάποιος – η κοινωνία, το παρελθόν, οι εμπειρίες, οι ταινίες – πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για κάθε ψίχουλο, γιατί αλλιώς θα πεινάσουμε για πάντα.

Αλλά αυτή η πείνα δεν είναι ρομαντική. Είναι επικίνδυνη. Είναι το πρώτο βήμα για να ξεχάσεις τι σημαίνει πλήρης τροφή, τι σημαίνει κανονικότητα, τι σημαίνει αγάπη που δεν σε αφήνει να αναρωτιέσαι.

Όπως λέει η ψυχολόγος Sophie Mort, όταν ο κανόνας είναι η απουσία, ακόμα και ένα μήνυμα χωρίς περιεχόμενο μοιάζει με γιορτή. Όταν κάποιος μάς δίνει σταγόνες, μαθαίνουμε να τις βλέπουμε σαν ωκεανό. Και όταν τελικά εμφανιστεί κάποιος που μας δίνει κανονική αγάπη, με σταθερότητα και ενδιαφέρον, μπορεί και να τρομάξουμε. Γιατί δεν έχουμε πια τα εργαλεία να το αναγνωρίσουμε ως κάτι υγιές.

Κι εκεί έρχεται η Miranda. Όχι για να γίνει η ηθική μας πυξίδα, αλλά για να μας δείξει αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: Δεν λέμε «ευχαριστώ» για το απολύτως ελάχιστο. Δεν λέμε «τουλάχιστον». Δεν ρομαντικοποιούμε το συναισθηματικό τίποτα.

Αξίζουμε ανθρώπους που μας σκέφτονται, που επικοινωνούν ξεκάθαρα, που δεν μας κάνουν να περιμένουμε σήματα καπνού για να νιώσουμε ορατές. Αξίζουμε φίλες που σηκώνουν το φρύδι, όχι που μας ενθαρρύνουν να συγκινηθούμε με κάτι άδειο. Και πάνω απ’ όλα, αξίζουμε μια εσωτερική φωνή που να λέει: Δεν είσαι τρελή που θες κάτι περισσότερο. Δεν είσαι υπερβολική. Είσαι απλώς πεινασμένη. Και δεν χρειάζεται να ζεις έτσι άλλο.

Οπότε την επόμενη φορά που κάποιος στείλει το συναισθηματικό ισοδύναμο μιας λευκής κάρτας, θυμήσου τη Miranda. Κι αν δεν μπορείς να γίνεις εσύ αυτή που θα σηκώσει το φρύδι, κάνε τουλάχιστον χώρο για κάποια που θα το κάνει για σένα.