Είχες τη βεβαιότητα πως κάποια στιγμή θα γίνουν όλα όπως τα ονειρεύτηκες; Πως κάποια μέρα θα φτάσεις εκεί, στην πόλη που ονειρεύεσαι, στην προαγωγή, σ’ εκείνη την εκδοχή του εαυτού σου;

Και έπειτα έρχεται μια μέρα που δεν είσαι σίγουρη πια αν τη θες αυτή τη ζωή και μαζί με αυτή την αλλαγή, φέρνεις και μια ενοχή; Γιατί κάπου μέσα σου νιώθεις ότι απογοητεύεις μια παλιότερη εκδοχή σου. Εκείνη που τα είχε σχεδιάσει όλα με ακρίβεια με όρεξη, αντοχές και καθαρές προτεραιότητες;

Άντε τώρα να ανακοινώσεις στον εαυτό σου ότι δεν θέλεις πια τα ίδια, ότι μάλλον άλλαξες και αναρωτιέσαι μαζί με όλα αυτά μήπως ήσουν και υπερβολικά ρομαντική. Αλλά αλλάζουν τα “θέλω”, ξέρεις και μαζί αλλάζουν και οι ανάγκες. Το ερώτημα είναι: όταν όλα αυτά αλλάζουν, τι κάνεις με τις υποσχέσεις που έδωσες τότε;

Προσωπικά, πέρασα αρκετό καιρό προσπαθώντας να τις εκπληρώσω μηχανικά. Λίγο η συνήθεια, λίγο η περηφάνια, λίγο η ανάγκη να μείνω πιστή σε εκείνη την εκδοχή μου. Μόνο που κάποια στιγμή κατάλαβα πως όσο προσπαθούσα να της μείνω πιστή, απομακρυνόμουν από τη γυναίκα που είμαι τώρα.

Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς πως κάτι που ήθελες πολύ, δεν το θες πια. Κι ακόμη πιο δύσκολο είναι να μάθεις να μην το θεωρείς αποτυχία. Να μπορείς να πεις «δεν το θέλω πια» και να μην σου φαίνεται σαν ήττα.

Η αλήθεια είναι πως δεν προδίδεις τίποτα αν δεν γίνεις αυτό που κάποτε είχες στο μυαλό σου. Εκείνη η εκδοχή σου δεν είχε όλες τις πληροφορίες και κυρίως δεν ήξερε πώς θα άλλαζαν οι συνθήκες ή πόσα πράγματα μπορεί να σε διαμορφώσουν. Κι έτσι, μάθε ότι οι υποσχέσεις είναι κάτι σαν ένας παλιός χάρτης. Και οι χάρτες φτιάχνονται για να τους ξεπερνάς, όχι για να μένεις πιστή σε κάθε τους στροφή.

Σήμερα, επιτρέπω στον εαυτό μου να αλλάζει κατεύθυνση. Να διαψεύδεται και στο τέλος να επινοεί ξανά το τι σημαίνει “ευτυχία”.

Και αν με ρωτήσεις τι απέγιναν όλες εκείνες οι υποσχέσεις που είχα δώσει; Θα σου πω ότι έγιναν σημειώσεις στο περιθώριο που τις βλέπω αλλά δεν τις ακολουθώ με κλειστά μάτια.