“Αν είχα την εμφάνιση που φαντάζομαι – πιο όμορφη, πιο αψεγάδιαστη, πιο κοντά σε αυτό που ζητάνε οι άλλοι – θα ήμουν πιο ελεύθερη;” Είναι εντυπωσιακό πώς μια σκέψη τόσο «επιφανειακή» μπορεί να αγγίζει κάτι τόσο υπαρξιακό. Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί, φανερά ή κρυφά, πώς θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε “εκείνη την εμφάνιση”.

”Δεν ξέρω πότε ξεκίνησα να πιστεύω ότι το σώμα μου είναι το μόνο πράγμα που στέκεται ανάμεσα σε μένα και στη ζωή που θα μπορούσα να έχω.”

Φίλη, ίσως αυτή η σκέψη σου δεν αφορά πάντα τη ματαιοδοξία αλλά μία ανάγκη για χώρο και αποδοχή. Για λιγότερη ανασφάλεια και περισσότερη άνεση. Και πίσω από αυτή τη φαντασίωση, κρύβεται σχεδόν πάντα μια υπόσχεση ”αν έμοιαζα περισσότερο με αυτό που θεωρείται όμορφο, θα ένιωθα λιγότερη ντροπή, λιγότερη σύγκριση, λιγότερη αγωνία κάθε φορά που μπαίνω σε έναν χώρο. Θα ήμουν πιο ελεύθερη να είμαι ο εαυτός μου, έτσι δεν είναι;”

Ίσως ναι. Σε κάποιες συνθήκες, σίγουρα θα υπήρχε λιγότερη αντίσταση. Θα σε άφηναν να περάσεις πιο εύκολα, να εκφραστείς χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Οι άνθρωποι δίνουν χώρο στην εμφάνιση που “τους αρέσει”, το ξέρουμε αυτό. Και είναι εξουθενωτικό να χρειάζεται να πείθεις τους άλλους ότι αξίζεις χώρο χωρίς τα κοινωνικά δεδομένα της ομορφιάς.

Όμως, όσο πιο πολύ εστιάζεις σε αυτό, τόσο πιο συχνά αρχίζεις να συγκρίνεσαι. Να βλέπεις στο feed σου πρόσωπα που φαίνονται πάντα φρέσκα, σώματα που στέκονται πάντα σωστά, εικόνες που επιβεβαιώνουν την υποψία σου ότι “δεν είσαι αρκετή”. Κι εκεί αρχίζει η πιο επικίνδυνη σύγκριση: αυτή με την edited εκδοχή των άλλων – και την πιο αυστηρή εκδοχή του εαυτού σου.

Όσο περισσότερο κοιτάς τις εικόνες των άλλων, τόσο λιγότερο εμπιστεύεσαι τη δική σου. Ξεχνάς ότι βλέπεις το αποτέλεσμα κι όχι τη διαδικασία. Ξεχνάς ότι βλέπεις πρόσωπα που δεν έχουν κύκλους κάτω από τα μάτια, όχι γιατί δεν κουράζονται, αλλά γιατί έχουν φως σωστό ή τη σωστή εφαρμογή. Ξεχνάς ότι οι άλλοι – ακόμη κι αυτοί που μοιάζουν “καταπληκτικοί” – πιθανόν να κάνουν την ίδια ακριβώς σύγκριση, απλώς προς μια άλλη κατεύθυνση.

Η ρεαλιστική απάντηση; 

Ναι, πιθανόν θα είχες κοινωνική προσοχή. Θα εισέπραττες περισσότερο βλέμμα, περισσότερο ενδιαφέρον, περισσότερες θετικές (και αρνητικές) προβολές. Η κοινωνία συχνά “επιβραβεύει” την εξωτερική εμφάνιση με ευκαιρίες ή αποδοχή. Και ναι, μπορεί να είχες κάποιες επαγγελματικές ευκαιρίες σε χώρους που βασίζονται στην εικόνα. Ίσως να σου άνοιγαν πόρτες σε τομείς όπως το modeling, τα media, το Instagram-based influence. Όχι γιατί θα ήσουν πιο ικανή απαραίτητα, αλλά γιατί το packaging θα ταίριαζε με συγκεκριμένα standards.

Αλλά, οι σκέψεις σου, οι φόβοι σου, οι ανάγκες σου, θα ήταν οι ίδιες. Το σώμα σου ίσως να άλλαζε, αλλά η αυτοεικόνα σου θα έβρισκε νέες αφορμές για ανασφάλεια. Οι συγκρίσεις θα συνέχιζαν απλώς με νέο target. Οι σχέσεις που βασίζονται στην ουσία δεν θα άλλαζαν δραματικά αφού οι άνθρωποι που σε αγαπούν για αυτό που είσαι δεν θα σε αγαπούσαν περισσότερο επειδή το σώμα σου θα άγγιζε κάποιο πρότυπο.

Και τελικά αξίζει να αναρωτηθείς αν το “προνόμιο της εμφάνισης” έχει διάρκεια αφού η κοινωνία είναι σκληρή και επιφανειακή αποθεώνοντας και αποδομώντας με την ίδια ταχύτητα.

Και ξαφνικά, το πρόβλημα δεν είναι πια η εικόνα σου αλλά η σχέση σου με αυτή.

Γιατί όσο κι αν πλησιάσεις την εμφάνιση που φανταζόσουν, αν δεν αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου, τίποτα δεν θα είναι αρκετό. Η ανασφάλεια θα βρει κάτι άλλο να ακουμπήσει – μια ρυτίδα, μια γωνία, ένα βλέμμα που δεν σου επιστράφηκε. Η αμφισβήτηση δεν χρειάζεται λόγο για να υπάρξει. Χρειάζεται μόνο πάτημα.

Η αληθινή ελευθερία βρίσκεται στο να σταματήσεις να πιστεύεις ότι η αξία σου εξαρτάται από την εμφάνισή σου. Και γι’ αυτό, όσο μεγαλώνεις, φρόντισε να μη νοιάζει πια να φτάσεις στην πιο “όμορφη” εκδοχή σου αλλά να χτίσεις την πιο ελεύθερη σχέση με αυτή που είσαι τώρα. Να μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου όπως θα κοιτούσες μια φίλη: με κατανόηση, με στοργή, με πίστη ότι είναι ήδη αρκετή.