Οι πρώτες μου αναμνήσεις τυχαίνει να είναι από τα χρόνια στον παιδικό σταθμό. Μία μονοκατοικία με μεγάλο κήπο, στο πίσω μέρος της, κούνιες, πολύχρωμα κάγκελα και μερικά -όχι πολλά- 5χρονα που σε κάποιο μπακάλικο, εκκλησία, δρόμο είχα συναντήσει ξανά, στο μικρό μέρος που μεγαλώναμε μαζί.

Ένα αγόρι με ειδικές ανάγκες, ήταν το ίδιο φίλος μας και τον βοηθούσαμε να κατέβει από τις κούνιες, όπως ακριβώς με υπομονή προσπαθούσαμε να καταλάβουμε κι ένα κορίτσι που δεν μπορούσε να μιλήσει. Μπορώ να θυμηθώ καθαρά ότι δεν με ένοιαζε αν θα έπαιζα στον κήπο με ένα αγόρι ή με ένα κορίτσι. Αρκεί να μη μου τραβούσε τα μαλλιά. Δεν με αφορούσε τι δουλειά έκαναν οι γονείς του, τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, αν φοράει ωραία ρούχα.

Οι πρώτοι μου φίλοι λοιπόν ήταν τα παιδιά που έτυχε να γεννηθούμε την ίδια χρονιά, στο ίδιο μέρος της Πελοποννήσου. Δεν επέλεξε και δεν απέρριψε ποτέ κανείς κανέναν.

Η φιλία μας ήταν τύχη. Κι αυτό τελικά τώρα που το σκέφτομαι είναι διπλής ανάγνωσης. 

Η πρώτη στιγμή φιλίας που θυμάμαι να βιώνω ήταν ένα μεσημέρι στις πορτοκαλί κουκέτες εκείνου του παιδικού σταθμού. Ένας γνώριμος ήχος από την επάνω κουκέτα με έκανε να βγάλω το κεφάλι μου και να δω ένα κορίτσι να ξετυλίγει μία σοκολάτα ενώ όλα τα άλλα νήπια κοιμούνταν γαλήνια. Ο ήχος από το γυαλιστερό χαρτί σταμάτησε, εκείνη με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και μόλις κατάλαβε ότι σ’ αυτό τον πόλεμο είμαστε σύμμαχοι έκοψε ένα κομμάτι από τη σοκολάτα και μου το έδωσε.

Θυμάμαι να μασάω το κομμάτι μου όταν κάποια εκείνη με κοίταξε έντρομη. Στο χέρι της κρατούσε το μπροστινό της δόντι που μάλλον μέχρι τότε κουνιόταν. Με τη σοφία των έξι χρόνων μας ξέραμε καλά ότι δεν μπορούσαμε να το πούμε σε κανέναν μέχρι να έρθει η ώρα που θα έρθουν να μας ξυπνήσουν.

Στα επόμενα λεπτά, εκεί ανεβασμένες στην κουκέτα, κρατούσαμε η μία το χέρι της άλλης και κλαίγαμε αθόρυβα με τα δάκρυα να πέφτουν πάνω στο αλουμινόχαρτο της σοκολάτας. Εκείνη για το δόντι της κι εγώ γιατί σε λίγες μέρες θα ξεκινούσαμε στην πρώτη δημοτικού.

Στην επαρχία δεν έχεις πολλές επιλογές για φίλους

Aν δεν μετακομίσεις μέχρι να τελειώσεις το σχολείο, λίγο πολύ θα μεγαλώσεις με τους ίδιους ανθρώπους. Τους φίλους που θα καθορίζουν για πάντα την παιδική και νεανική ηλικία σου, εκείνους που άθελά τους θα καθορίσουν πως θα βλέπεις τις ενήλικες φιλίες σου αργότερα.

Χρόνια μετά, στη μεγάλη πόλη πια, ένα από τα δημοφιλή κορίτσια του γραφείου ένα απόγευμα φαίνεται πως αποφάσισε ότι θα ήθελε να γίνουμε φίλες και με κάλεσε σε ένα πάρτυ της. Εκείνη, το κορίτσι που μεγάλωσε στο ακριβό προάστιο, η πάντα περιποιημένη. Ένα από εκείνα τα κορίτσια που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πότε προλαβαίνουν να έχουν στην εντέλεια μαλλιά, νύχια και καλοσιδερωμένα ρούχα. Ένα τέτοιο κορίτσι, εντελώς διαφορετικό από εμένα ήθελε να κάνουμε παρέα.

Ήμουν ανυπόμονη για αυτή τη νέα φιλία που μόλις θα ξεκινούσε. Για τους επόμενους 2-3 μήνες τρώγαμε Oreos στον καναπέ της στις 5 το πρωί και κουτσομπολεύαμε τον 26χρονο αδερφό της και τα κορίτσια του. Όταν το δημοφιλές κορίτσι μου έκλεισε κατάμουτρα το τηλέφωνο στα 20χρονα μούτρα μου επειδή δεν είχα λεφτά να την ακολουθήσω σε ένα τριήμερο στην Αράχωβα, εγώ έμαθα δύο σημαντικά πράγματα: πως είναι τρομερά εξαντλητικό να έχω υπέροχα μαλλιά και νύχια ταυτόχρονα και πόσο πολύ μπορεί να με πληγώσει μία φιλία.

Στο fast forward της ζωής κάποια στιγμή έγινα 30. Όταν ήμουν σε σχέση έβγαζε περισσότερο νόημα να κάνω παρέα με ζευγάρια. Οι ελεύθερες φίλες ήταν ιδανικές για τις κοριτσίστικες βόλτες και οι φίλες μαμάδες σε εκείνη την ηλικία έμοιαζαν σαν να μετακόμισαν σε μια άλλη ήπειρο, ξεχνώντας τη δική μας γλώσσα. Οι φίλοι από το γραφείο παρέμεναν φίλοι μέχρι να αλλάξει κάποιος δουλειά και αν κάποιος από αυτούς κατάφερνε να κρατήσει τη φιλία μας ζωντανή έμοιαζε με κερδισμένο 5άρι στο τζόκερ.

Η ζωή μου σέρβιρε πολλά διαφορετικά μοντέλα φίλων

Οι μεγάλες παρέες που ξέρεις ότι θα βρεις στο Μπρίκι τις Παρασκευές τα απογεύματα, εκείνες οι σινεφίλ φίλες που μπορείτε να πάτε μόνο σινεμά μαζί, εκείνα τα αγόρια που σε έκαναν να αναρωτηθείς αν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών, εκείνες οι φίλες που βλέπω μια φορά στους έντεκα μήνες αλλά μπορώ να τις πάρω στις 3 το πρωί για να φτιάξουμε μαζί πανκεικς.

Μέχρι να φτάσω 40 θυμήθηκα πολλές φορές αυτό που είχα μάθει ήδη από τον παιδικό σταθμό με τα πολύχρωμα κάγκελα: Οι φίλοι είναι ένα από τα πιο σημαντικά κανονάκια μια ευτυχισμένης ζωής. Σ’ αυτή την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου λοιπόν έχω καταφέρει να έχω μερικούς καλούς φίλους.

Εκείνοι δεν το ξέρουν αλλά υπάρχουν στιγμές που κοιτάζοντάς τους μας φαντάζομαι καθισμένους σε μία πορτοκαλί κουκέτα να κλαίμε γελώντας βουβά, και ελπίζω με αληθινή αγωνία πως αυτοί είναι είναι εκείνοι που θα συνδεθούμε με μία αληθινή, βαθιά φιλία ζωής. Ένα καταφύγιο που και οι δύο πλευρές θα νιώθουμε ασφαλείς έξω από τη συντροφική μας σχέση, την οικογένειά μας, την αυτοπεποίθηση που μας δίνουν όσα έχουμε καταφέρει στη ζωή.

Γιατί για μένα αυτό είναι φιλία. Άνθρωποι που αντιμετωπίζουν μαζί τα δράματα της ζωής, κρατημένοι χέρι χέρι να κλαίνε γελώντας, πασαλειμμένοι με σοκολάτα.

Αφιερωμένο στην πρώτη φίλη της ζωής μου, τη Τζένη, που δεν είναι πια μαζί μας.