Όλα ξεκίνησαν από έναν αγενή κούριερ, μουτρωμένο και δυστυχισμένο που δεν ήθελε να πάει στη δουλειά αυτή τη Δευτέρα το πρωί.

Ήταν απότομος, κακότροπος και καθόλου εξυπηρετικός. Βιαζόταν, ήθελε τις υπογραφές και να πληρωθεί. Κανένα καλημέρα, κανένα χαμόγελο. ”Κάποιος σας χάλασε τη μέρα και εσάς ε;” τον ρώτησα. ”Σας παρακαλώ να κοιτάτε τη δουλειά σας” ήταν η απάντηση. Προφανώς και κάποιος του την είχε χαλάσει. Ίσως σήμερα. Ίσως χτες; Ή ήρθε στη ζωή έτσι στραβωμένος.

Μόλις έκλεισα την πόρτα ήθελα να βάλω τα κλάματα. Τα έβαλα, ένιωθα προσβεβλημένη και πληγωμένη. Με πλήγωσε ένας κούριερ. Μουτρωμένος και δυστυχισμένος που δούλευε αυτή τη Δευτέρα το πρωί. Ένας κούριερ που μάλλον δε θα ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Ο οποίος ήθελε σήμερα να είχε ξυπνήσει σε κάποιο νησί και να μην έχει υποχρεώσεις. Ήθελε να είχε κερδίσει το Τζόκερ; Να είναι ένας άλλος Χιού Χέφνερ και κουνελίτσες να το πηγαίνουν το πρωινό; Δεν μου είπε.

”Παραείσαι ευαίσθητη” τόνισα στον εαυτό μου και ρούφηξα τη μύτη μου. ”Να μάθεις να μη ρωτάς άλλη φορά. Να παίρνεις το πακέτο σου και να συνεχίζεις τη ζωή σου”, μου κούνησα το δάχτυλο. ”Στην τελική ανάλυση ο άνθρωπος μπορεί να έχει σοβαρά προβλήματα” με έχωσα λίγο πιο βαθιά στις τύψεις. ”Μπορεί η γυναίκα του να είναι άρρωστη ή να μην έχει λεφτά να πάει τα παιδιά του μια εκδρομή. Μπορεί να κάνει δύο δουλειές και να είναι κουρασμένος. Ή μπορεί να του φάνηκες ειρωνική” και έβαλα τον εαυτό μου τιμωρία σε μια γωνία. Πήγαινα και ερχόμουν νευρικά από την κουζίνα στο δωμάτιο και πάλι πίσω ασταμάτητα. Περπατούσα να σκεφτώ. Πρέπει να έκανα τρία με τέσσερα χιλιόμετρα.

Μία ώρα μετά αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από τη μεγάλη βόλτα και να ψήσω μια φέτα ψωμί για να αλείψω λίγο ταχίνι με σοκολάτα. Και έβαλα την τοστιέρα στην πρίζα.

Τα φύλλα του ημερολογίου μαδήθηκαν προς τα πίσω όπως παλιά, στις ταινίες. Θυμάμαι να είμαι χαρούμενη και κουρασμένη στο καινούργιο σπίτι και να βγάζω πακέτα, ν’ ανοίγω κούτες και να βάζω πράγματα στη θέση τους. Όταν ανακάλυψα ένα χτύπημα στο ξύλο του κρεβατιού μου, δεν αντέδρασα. Συμβαίνουν αυτά. Μετά ανακάλυψα ένα μικρό βαθούλωμα στο πλάι του ψυγείου μου. Συμβαίνουν και αυτά. Εξάλλου το ασανσέρ ήταν μικρό και το άνοιγμα της κουζίνας στενό, δικαιολόγησα τα χτυπήματα. Και μετά βρήκα τη φρυγανιέρα μου σπασμένη. Κομμάτια. Μια φτηνή, αδιάφορη φρυγανιέρα. Λευκή με λίγο κίτρινο, μου φρυγάνιζε το ψωμί μου τα τελευταία πέντε έξι χρόνια.

Πήρα τον μεταφορέα, χωρίς πρόθεση να του ζητήσω κάποια αποζημίωση. Ήθελα απλά να του επισημάνω ότι έγιναν κάποιες μικροζημιές. Ήθελα να ακούσω ένα απλό ”συγνώμη. συμβαίνουν αυτά”. “Ακόμα και αν έχει πρόθεση”, σκέφτηκα όσο χτυπούσε το τηλέφωνο, ”δεν θα δεχτώ τίποτα”. Σκοπός μου ήταν να μην αποσιωπήσω τις ζημιές, όχι να διεκδικήσω κάτι. Ο οδηγός και ιδιοκτήτης της μεταφορικής μόλις κατάλαβε τι ήθελα έγινε αμυντικός και δεν με άφησε να ολοκληρώσω αυτά που ήθελα να πω. Με ”μάλωσε” που δεν είχα τυλίξει καλά τα έπιπλα και τη φρυγανιέρα και έκανε αστείο ότι ”μικρή είσαι ακόμα, θα δουλέψεις και θα πάρεις πολλές φρυγανιέρες” και ορμώμενος από το δικό μου βιαστικό ”δεν ήταν καμίας αξίας η φρυγανιέρα, μην ανησυχείτε” συνέχισε με το ”θα πάρεις ακόμα καλύτερη” αστειεύομενος.

Οι άνθρωποι δε νοιάζονται να είναι δίκαιοι και ευγενικοί με τους άλλους ανθρώπους. Οι περισσότεροι άνθρωποι νοιάζονται κυρίως για τον εαυτό τους. Δεν έχουν μάθει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και αποφεύγουν τα προβλήματά τους. Τόσοι πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που αδιαφορούν για τις υποχρεώσεις τους. 

Μ’ αυτά και μ’ αυτά κι αφού έφαγα τη φέτα με το ταχίνι, σε mood τι το ‘θελα και άνοιξα την πόρτα στον κούριερ σήμερα, θυμήθηκα όσους περισσότερους ανθρώπους με έχουν εκνευρίσει τα τελευταία χρόνια. Σ αυτό το μίνι μνημόσυνο συμμετείχαν αγόρια που δεν ήξεραν τι ήθελαν από την ζωή τους, ghosting και άγιος ο θεός, φίλες που απλά εξαφανίστηκαν μόλις ξεκίνησαν μια σχέση, τοξικοί συνάδερφοι που κλέβουν ιδέες ή ειρωνικοί προϊστάμενοι. Επαγγελματίες που δεν ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους, πιεσμένες ταμίες στο σούπερ μάρκετ, ο κούριερ που ήθελε να έχει beach bar στην Τήνο, μεταφορείς που δεν μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αγενείς υπάλληλοι στο ΙΚΑ, νευρικοί οδηγοί ταξί. Τέτοια μνήμη να τους θυμηθώ όλους αυτούς δεν μου το περίμενα. Θυμήθηκα μέχρι και την αδερφή μου που κάθε φορά που μαλώναμε μου έπαιρνε τα ρούχα που μου είχε χαρίσει από τη ντουλάπα μου για να της περάσουν τα νεύρα δέκα λεπτά μετά και να μου πει ”εντάξει στα ξαναχαρίζω”.

Άνθρωποι που σε αναγκάζουν κάθε μέρα να διαλέξεις ανάμεσα στο να βάλεις τον εαυτό σου σε μια γωνία του μυαλού σου σπάζοντας νοερά βάζα και τασάκια ή να ουρλιάξεις ΣΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΟΛΟΥΣ και να πας ν’ ανοίξεις εσύ το beach bar στην Τήνο. Και μετά σε οδηγούν σε ένα ακόμα δίλημμα: Να γίνω σαν εκείνους; Νευρική και αγενής; Ή να μείνω πιστή στην ηρεμία μου και την υπομονή μου;

Που καταλήγω;

Όχι φίλη μου, δεν μπορείς να δικαιολογείς όλες τις συμπεριφορές. Δεν μπορείς να δέχεσαι όλες τις απαντήσεις. Δεν μπορείς να σπας για πάντα νοερά τα γυαλικά μέσα στο κεφάλι σου. Δεν μπορείς να μονολογείς το ”ΟΧΙ, φίλοι μου δεν θα με τρελάνετε εσείς, εγώ θα σας τρελάνω” και να το τηρείς μόνο για τα πέντε επόμενα λεπτά γιατί τελικά δεν μπορείς να είσαι αδιάφορη και αγενής. Μπορείς να είσαι υπομονετική αλλά δεν μπορείς να είσαι ανεκτική. Αν είσαι ευγενική με κάποιον θα πρέπει να στο ανταποδώσει. Και μετά ας πάει ν’ ανοίξει beach bar στην Τήνο ή να κλείσει την μεταφορική εταιρεία και να πουλάει φρυγανιέρες.

Μόνο εκείνους είναι κάτω των 20 να συγχωρούμε, που είναι παιδιά ή έφηβοι. Που ακόμα δεν ξέρουν. Αλλά και εκείνους που είναι πάνω από 60. Που βαρέθηκαν να εξηγούν και να δικαιολογούν και έχουν νεύρα με όλους μας. Τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και τέλος. Ανάμεσα στο 20 και στο 40 δεν πρέπει να υπάρχει δικαιολογία. Το κλισέ ΘΑ ΣΕΒΕΣΤΕ ας πάψει να είναι αστείο στα social media κι ας πάρει την πραγματική του, σωστή διάσταση.

Δέκα χρόνια μετά από εκείνη τη μετακόμιση σκέφτομαι πια σοβαρά να πάρω τον μεταφορέα και να του πω ήρεμα “Αν ήθελα την έσπαγα και μόνη μου την φρυγανιέρα. Και μετά της έβαζα και φωτιά να την κάψω. Στη δική μου φρυγανιέρα μόνο εγώ κάνω κουμάντο”. Και να το κλείσω, να πάω μια μεγάλη βόλτα.