“Το σαφές ένστικτο μέσα μας που μας ωθεί να θέλουμε να εξομαλύνουμε τις αδικίες. Αυτό το ένστικτο υπάρχει στα γονίδιά μας – αν και τυχαίνει να ζούμε σε μια εποχή που δεν ακολουθεί τους βασικούς νόμους του ανθρώπινου είναι. Ωστόσο κάθε φορά που αρπάζουμε πράγματα για πάρτη μας ή κάνουμε απατεωνιές προς ίδιον όφελος -ουσιαστικά όταν κάνουμε αυτό που επιτάσσει η εποχή μας να κάνουμε- ο οργανισμός μας αντιδρά ενστικτωδώς. Η εποχή της απληστίας είναι απλώς μια ιστορική παρένθεση, και οι επόμενες γενιές θα κρίνουν σκληρά αυτές εδώ τις δεκαετίες.”

Το μυθιστόρημα Μουσικές Καρέκλες του Σουηδού συγγραφέα Arne Dahl που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, είναι το δεύτερο μέρος μιας συναρπαστικής τετραλογίας. Ξεχειλίζει από δολοπλοκίες που σπάνε το φράγμα μιας μόνο χώρας, έχει άγριες δολοφονίες, κατασκοπικό σενάριο και δαιδαλώδη αφήγηση σε ένα γρήγορο τέμπο που ανεβάζει την αδρεναλίνη του αναγνώστη με έξοχες λυρικές στιγμές που αποτυπώνονται στη μνήμη.

Η ομάδα OPCOP μετά το Κινέζικοι Ψίθυροι, ξανακάνει την εμφάνισή της ακόμα πιο δυναμικά. Έχει αναλάβει να διαλευκάνει μια σειρά από φόνους που πραγματοποιούνται μέσα σε λίγες μόνο ημέρες η μία από την άλλη και σε διαφορετικά σημεία της Ευρώπης. Από την Τοσκάνη μέχρι τη Χάγη η ομάδα μετακινείται προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο. Ιστορίες κατασκοπίας, ανθρωποφαγίες, γενετικές φάμπρικες, χημικά δηλητήρια όλα αυτά στα χέρια του δεξιοτέχνη συγγραφέα μπαίνουν σε μια καλά δομημένη σειρά αφήγησης που εξιτάρουν τη φαντασία.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στο βιβλίο αυτό που έχει μεταφραστεί από τα σουηδικά, οι οποίες πραγματικά με γοήτευσαν. Η λυρική έναρξη για παράδειγμα που αναφέρεται στην ημιδιαφάνεια του πέπλου πίσω από την οποία με δυσκολία μπορείς να δεις ξεκάθαρα αυτό που υπάρχει πίσω της. Υπήρξαν βέβαια και περιγραφές που κατάφεραν να με ταράξουν με την σκληρότητά τους. Ο Arne Dahl δεν αφήνει τίποτα μετέωρο στο κείμενό του. Οι τίτλοι των κεφαλαίων του είναι όλοι ναυτικοί όροι που συνδέονται άρρηκτα με τον πυρήνα του βιβλίου, την αφετηρία του κακού που τοποθετείται σε ένα νησί. Σαν το νησί από το έργο του Αλέξανδρου Δουμά ο Κόμης του Μόντε Κρίστο στο οποίο ο συγγραφέας κάνει συχνές αναφορές και ιδιαίτερα στον Εντμόν Νταντές ο οποίος έχοντας μια χαρακτηριστική εκδικητική διάθεση ασκεί ιδιαίτερη βία στο συγκεκριμένο έργο του Δουμά.

Όσοι αγαπούν την περιπετειώδη αστυνομική λογοτεχνία, που πατάει στα όρια μιας φουτουριστικής κοινωνίας όπου η τεχνολογία και οι γενετιστές μπαίνουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο, νομίζω ότι θα απολαύσουν το συγκεκριμένο έργο που τελειώνοντας κλείνει ξεκάθαρα το μάτι στον αναγνώστη για την συνέχεια που ακολουθεί.

Aπό τις εκδόσεις Μεταίχμιο