Η Βασιλική Τρουφάκου, το κορίτσι του Γιάννη Τσιμιτσέλη στο Κάτω Παρτάλι και η Χίλντε Βάνγκελ στον Αρχιμάστορα Σόλνες στο θέατρο Από Μηχανής  είδε και Nymphomaniac και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της για την ταινία. 

Συνήθως δεν θα επιλέξω να δω ταινίες οι οποίες έχουν ακραία βία μέσα. Δεν το αντέχω πάντα και το αποφεύγω. Δεν είδα τα Πάθη του Χριστού από τον Μελ Γκίμπσον, σταμάτησα στη μέση τον Μη Αναστρέψιμο, δεν μου άρεσε καν τόσο το Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο και το Funny Games -και στις δύο εκτελέσεις- δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου.

Mε τον Τρίερ, όμως, είναι διαφορετικά.

Πάντα εμπιστεύομαι ότι όση σκληρότητα και να δείξει θα έχει να πει και κάτι άλλο. Κάτι μεγαλύτερο, δυνατότερο και καλύτερο. Τον εμπιστεύομαι και γι’αυτό το αντέχω.

Υπάρχουν δεκάδες χωρία από το 5ωρο Nymphomaniac που θα ήθελα να παραθέσω. Δε θα παραθέσω, όμως, κανένα γιατί στο σύνολο του, ένα έργο τέτοιο όπως αυτό δε χρειάζεται καμία άμεση εξήγηση από μένα. Δε θα ήθελα να βγάλω από την ταινία ένα κομμάτι. Θέλω όλα να μείνουν μέσα σε αυτό. Και μέσα στο μυαλό μου.

Μόνο θέλω να πω πως ο τρόπος που περιγράφει τον ανθρώπινο πόνο ως μία ειδική και ανεπανάληπτη για τον κάθε άνθρωπο συνθήκη, το πως δείχνει τον τόπο και τον τρόπο γέννησης της οδύνης και η επίμονη, αληθινή παρατήρηση σε μία οριακή κατάσταση της ύπαρξης -εκεί όπου υπάρχει μόνο κατακραυγή και αποσιώπηση- δείχνουν την ιδιοσυγκρασιακή, μοναδική ευφυΐα αυτού του ανθρώπου.

Η νυμφομανία στα δικά μου μάτια μέσα στο έργο είναι απλώς το όχημα, το σύμβολο του πρωτογενούς, βασικού μας ενστίκτου που στην ταινία βρίσκεται να νοσεί, για να καταθέσει αυτή τη σπουδή: έναν πεντάωρο ποιητικό στοχασμό πάνω στον πόνο, τον εθισμό, τη μοναξιά και το αδύνατο της ανθρώπινης αγάπης.

Πιστεύω πως είναι ένα αριστούργημα παρά το φινάλε. Παρα το εμπρηστικό φινάλε που κατά τη γνώμη μου αδικεί-έστω και πολύ λίγο-την ταινία. Σε αναλογία του κυριολεκτικά εμπρηστικού φινάλε του Dogville, όπου η Grace θα βάλει φωτιά να κάψει όλο το χωριό γιατί “ο κόσμος θα είναι καλύτερος χωρίς αυτό”, και στο Nymphomaniac ο Τρίερ στο τέλος σβήνει οριστικά την ελπίδα που σιγόκαιγε σε όλη τη διάρκεια, σε πείσμα όλης της απελπισίας που περιέγραφε. Που ομολογούσε. Πιστεύω πως είναι ένα αριστούργημα παρά το φινάλε.

Γιατι πολύ απλά έχει και αυτός το δικαίωμα να είναι απλά και απόλυτα απελπισμένος.

Εδώ η μπάντα της εφηβείας μου Rammstein στο Fuhre Mich και η Charlotte με το δαγκωμένο μήλο.

Βασιλική Τρουφάκου