Παραφράζοντας το τραγούδι «Μικρή πατρίδα», που ερμηνεύει ο Χρήστος Θηβαίος, δεν προσπαθώ να το παίξω εξυπνάκιας αλλά να πω μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια που σκάει στο δρόμο μας, συνήθως, γύρω στα 30. Συν/πλην 1. Όταν η ζωή μας περνάει σε άλλη φάση και το μεγαλύτερο κλισέ παίρνει σάρκα και οστά: κρίση ηλικίας!

Όσο αρνητική κι αν είναι η χροιά της λέξης, ούσα αθεράπευτα ρομαντική, πιστεύω ότι είναι μια εποικοδομητική φάση της ζωής του καθενός. Το γεγονός όμως ότι το μεγαλύτερο διάστημά της είσαι σε ένα μεταβατικό στάδιο, δεν σε αφήνει να δεις καθαρά. Δεν μπορώ να περηφανευτώ ότι βιώνοντας αυτή ακριβώς την κρίση, των 30, άρχισε το βλέμμα μου να ξεθολώνει. Γιατί ακόμα συνεχίζω το ταξίδι μου προς τα μέσα. Ακόμα κάνω ξεσκαρτάρισμα, αθροίζω φίλους, φτιάχνω λίστες προτεραιοτήτων. Ακόμα είμαι μέσα στη δίνη και κουβαλάω μαζί μου περιττές αποσκευές.

Αν με ρωτάς, αυτό το ταξίδι δεν θα τελειώσει ποτέ. Το να ψάχνεις εσένα μέσα από τους ανθρώπους και τους τόπους που γνωρίζεις και αγαπάς είναι αέναο. Το να σε βρίσεις είναι προσωρινό. Μέχρι να σε ξαναχάσεις και μετά να σε ξαναβρείς. Σε δουλίτσα να βρισκόμαστε δηλαδή. Άλλωστε εκεί δεν βρίσκεται και το νόημα της δημιουργίας του κόσμου; Στην εξέλιξη! Και σε κάθε εξελιγμένη φάση μας, που πιθανότατα γίνεται παράλληλα με των διπλανών μας, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε. Να επανατοποθετηθούμε στο χώρο και το χρόνο. Να αδειάσουμε στις μέρες μας τις εμπειρίες που έχουμε μαζέψει και να ζήσουμε τις επόμενες με πρόσημο τις γνώσεις μας.

Το ταξίδι προς τη γνώση είναι σαν το ταξίδι στο άπειρο. Αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος; Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου, λοιπόν, είναι το πιο μακρινό ταξίδι που κάνεις στη ζωή σου. Οφείλεις για τον λόγο αυτό να διαλέξεις τους σωστούς συνταξιδιώτες, να μην κουβαλήσεις περιττές αποσκευές και να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να το απολαύσεις!