Σου έχω μια εύκολη άσκηση. Κοίταξε γύρω σου στο δωμάτιο και διάλεξε ένα αντικείμενο. Ας πούμε το μπρελόκ με τα κλειδιά σου.

Τώρα φτιάξε μια λίστα για όλα όσα περιγράφουν αυτό που βλέπεις. Σε τι κατηγορία θα το έβαζες, τι χρήσεις έχει, πως συνδέεται με άλλα αντικείμενα. Τα κλειδιά μου είναι μια μεγάλη αρμαθιά, έχουν πάνω τους τα κλειδιά τριών κτηρίων, είναι σύμβολα ανεξαρτησίας και ενηλικίωσης, αφού πρόκειται για το σπίτι που πληρώνω μόνη μου. Τα βράδια που γυρίζω σπίτι είναι τα μόνα ”όπλα” που έχω πάνω μου αν κάποιος μου επιτεθεί. Είναι ένα κάποιο επιπλέον βάρος στη τσέπη μου, επίσης η ανιψιά μου παίζει συχνά μαζί τους. Ακόμα είναι σύμβολα ασφάλειας για μένα αφού είναι το μέσο για να φτάσω στο σπίτι μου, είτε πρόκειται για να πάρω το αυτοκίνητο είτε για το ίδιο το σπίτι. Τώρα που το σκέφτομαι τα κλειδιά μου σημαίνουν και ιδιωτικότητα, όταν θες κλείνεις την πόρτα σου και όλα μένουν απ έξω.

Κάθε πράγμα, ορατό και αόρατο υπάρχει και ανήκει σε πολλές κατηγορίες, σε διαφορετικές μορφές, με διαφορετικές συνδέσεις για τον καθένα μας. Ακόμα κι αν πρόκειται για μια αρμαθιά κλειδιά που στο κάτω κάτω απλά ανοίγουν κάποιες πόρτες και τίποτα παραπάνω. 

Μετά έρχονται οι εφευρέτες που μπορούν να βρουν άλλες δεκαπέντε χρήσεις για ένα πακέτο κλειδιών. Μπορούν να δώσουν νέα ζωή σε ένα σετ κλειδιών, να τα μεταμορφώσουν σε κάτι άλλο. Οι καλλιτέχνες επίσης βλέπουν πάντα διαφορετικά κάθε πράγμα. Ο Van Gogh με τον πίνακα Starry Night βάλθηκε να μας διδάξει να δούμε τον βραδινό ουρανό με άλλη ματιά, και κάθε φορά που βλέπουμε τον πίνακα να βλέπουμε και κάτι άλλο, καινούργιο σ αυτόν.

Με τον ίδιο τρόπο προσπάθησε και ο φιλόσοφος Michel Foucault με το τρίτομο βιβλίο του History of Sexuality να εξηγήσει ότι η σεξουαλικότητα είναι κάτι που μπορείς να το δεις από διαφορετικές οπτικές. Διατύπωσε την άποψη ότι, αυτή αποτελεί την κεντρική στρατηγική με την οποία ο μέσος Ευρωπαίος ή Αμερικανός αστός συνηθίζει να αυτοκαθορίζεται και να οριοθετεί την ταυτότητά του. Η πρακτική της εξομολόγησης που ξεκίνησε τη βικτωριανή εποχή συνεχίζεται μέχρι σήμερα, προς τους ψυχιάτρους, τους ψυχοθεραπευτές, τους φίλους, ή και τον ίδιο τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις γίνονται σταδιακά κριτήριο για τον προσδιορισμό της ταυτότητας των προσώπων. Είμαι gay, είμαι straight, είμαι bi. Λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψουμε τον εαυτό μας. ”Είμαι gay και είμαι Δίδυμος” και κάποιοι θα σε κοιτάξουν παράξενα.  ”Είμαι straight και είμαι λογιστής” και κάποιος θα χασμουρηθεί. Και αν πεις ”είμαι bi και είμαι αστροφυσικός” δε θα έχεις με ποιον να μιλήσεις στο πάρτι μετά από τέτοια τέτοια δήλωση. Ταμπέλες και ταμπελίτσες που μόνοι μας κρεμάμε για να μας περιγράψουμε. Λες και είμαι τίποτα κλειδιά. Που και τα κλειδιά ακόμα΄ τελικά έχουν περισσότερες περιγραφές.

Και τώρα ξανασκέψου το αντικείμενο που διάλεξες απέναντι σου. Με πόσες διαφορετικές λέξεις το περιέγραψες; Και πόση σημασία έχει για τον κολλητό σου ή τον περιπτερά σου εαν εσύ προτιμάς να κοιμάσαι με κορίτσια ή με αγόρια; Κανονικά θα έπρεπε να έχει την ίδια σημασία με το πως περιγράφεις π.χ. τα κλειδιά σου. Τι μπορεί να νοιάζει τον περιπτερά σου εάν αυτά τα μεταλλικά κομμάτια εσύ τα κατανοείς ως σύμβολα ασφάλειας ή σύμβολα ανεξαρτησίας και ενηλικίωσης ή ως απλά ένα επιπλέον βάρος που κουβαλάς;

‘Ημαρτον με τον περιπτερά. Δεν έχει καμία δουλειά με τα κλειδιά σου.