Θα ‘θελα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Εκεί όπου η αθωότητα της παιδικής ηλικίας είναι ικανή να γκρεμίσει κάθε τοίχο και να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Εκεί όπου όλα περνούν με μια αγκαλιά της μητέρας κι ένα χάδι του πατέρα.
Θα ‘θελα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Για να φορτωθώ ξανά τη σχολική μου σάκα στην πλάτη, να κρατήσω σφικτά το χέρι της μεγάλη μου αδελφής και να κατηφορίσω προς το σχολείο. Να αφήσω γι’ άλλη μια φορά τη μυρωδιά του γιασεμιού μας να διαπεράσει τα πνευμόνια μου, τη στιγμή που ακούω τη φωνή της μάνας μου να μας λέει να προσέχουμε καθώς ξεκινάει η μέρα μας. Θα ‘θελα να γυρίσω πίσω το χρόνο, για να ‘χω την ευκαιρία να κάνω μια τελευταία βόλτα με τους φίλους μου, στη γειτονιά που μεγάλωσα. Να ξεχυθώ και πάλι στους δρόμους, να παίξω μήλα και κυνηγητό μέχρι να μη μπορώ να πάρω ανάσα. Να τρέξω ξανά μέχρι τα πόδια μου να βγάλουν φτερά. Να φωνάξω μέχρι να μη βγαίνει πια φωνή από μέσα μου. Να γελάσω μέχρι δακρύων σκαρώνοντας φάρσες με τους φίλους μου. Θα ‘θέλα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Να νιώσω ξανά εκείνη την ανυπομονησία που με διακατείχε κάθε φορά που πλησίαζε το καλοκαίρι και λαχταρούσα να βγω στις παραλίες. Να μετράω τα μπάνια και τα παγωτά μαζί με τους φίλους μου και να φουσκώνω σαν παγώνι κάθε που θα αυξάνεται ο αριθμός. Θα ‘θελα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Να γράψω ξανά στιχάκια σε σχολικά βιβλία και θρανία. Να πιάσω και πάλι στα χέρια μου το ημερολόγιο μου και ν’ αρχίσω δειλά δειλά να γεμίζω τις σελίδες του. Και μετά να το κλειδώσω σχεδόν ιεροτελεστικά, με ‘κείνο το μικροσκοπικό λουκετάκι και να το κρύψω στη ντουλάπα μου σαν να πρόκειται για ένα μικρό θησαυρό. Θα ‘θελα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Να συναντήσω ξανά τον πρώτο, εφηβικό μου έρωτα. Εκείνο το γλυκό παιδί με το κενό ανάμεσα στα δόντια και να του πω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα τον έχω στο μυαλό μου σαν κάτι όμορφο. Να περάσω για ένα τελευταίο βράδυ έξω από το σπίτι του, δήθεν τυχαία, με την καρδιά μου έτοιμη να πεταχτεί σχεδόν έξω από το στήθος μου, στην ιδέα και μόνο πως μπορεί να τον συναντήσω. Θα ‘θελα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Για να γίνουν όλα πιο χαρούμενα και φωτεινά. Για να νιώσω ξανά πως είναι να χαίρεσαι με τα απλά και τα καθημερινά. Να γελάσω στη θέα του ουράνιου τόξου και να δακρύσω ακούγοντας το άσχημο τέλος ενός παραμυθιού. Να αντλήσω ευτυχία από τη ζεστασιά και τη μυρωδιά της μάνας μου. Να αισθανθώ ασφάλεια από το βλέμμα της αδελφής μου και να πάρω δύναμη από την αγκαλιά του πατέρα μου. Θα ‘θελα να γυρίσω πίσω το χρόνο. Για να μπορέσω να κλέψω κάτι από τη ξενοιασιά και την παιδικότητα εκείνων των χρόνων. Να βλέπω παντού χρώμα, το γκρίζο και το μαύρο να μη χωρούν πουθενά. Να γελώ δυνατά και πιο συχνά. Να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο. Θα’ θελα να γυρίσω πίσω το χρόνο, για να γίνω ξανά το παιδί που ήμουν κάποτε. Να με κατακλύσει και πάλι εκείνη η αθωότητα που σε κάνει να τα βλέπεις όλα διαφορετικά, με αισιοδοξία και χαμόγελο. Κι ύστερα, να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να καταφέρω να κρατήσω μέσα μου, έστω μια στάλα από ‘κείνη την αθωότητα και την παιδικότητα που κουβαλούσα τότε.Εύα Αξιώτη
Pic source: pexels.com
